หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1046

สมัยนั้นเซียวเหยาจื่อถูกศัตรูปิดล้อม ซ่อนตัวในหอคณิกาชาย นี่เป็นความลับที่เขาเก็บซ่อนไว้ลึกสุดใจ

เซียวเหยาจื่อโกรธจัดจนหัวเราะ ชี้ไปที่นาง พูดไม่ออกสักคำ

“ได้ๆ ๆ ข้าสำนักไกลกังวลจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของมนุษย์!” พูดก็สะบัดแขนโมโหออกไปทันที ดูแล้วกระดากอายไม่น้อย

สีหน้าของหมิงคงเคร่งขรึมลงทันที

จิ่นฮวนก็นั่งตัวตรง แววตามองลู่เจาเจาตกตะลึง

ปรมาจารย์เต๋าเสวียนจียืนขึ้น "แม้ว่าสำนักเต๋าจะฝึกมรรคไร้ปราณี แต่ก็ไม่ใช่วิถีการเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์ตามอำเภอใจ"

“สำนักเต๋าไม่ร่วมเปิดเขตแดน ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเหตุและผลของโลกมนุษย์”

จิ่นฮวนยืนขึ้นฉีกยิ้ม "ข้าสำนักผาสุก...ไม่เข้าร่วม"

สีหน้าของหมิงคงบูดบึ้งสุดขีด

“ได้ พวกท่านกล้าดียังไง! สำนักหมื่นกระบี่ของเราไม่มีพวกท่านก็เปิดเขตแดนได้! ช่วยสามโลกพ้นจากหายนะได้!” หมิงคงมองลู่เจาเจาแววตาคั่งแค้น อยากจะบดขยี้นางกับมือ

มนุษย์ตัวจ้อยกล้าดียังไงมาต่อกรกับเขา!

จิ่นฮวนยืนขึ้นโน้มตัวเล็กน้อยมองลู่เจาเจา "ข้าชื่อจิ่นฮวน ยินดีที่ได้รู้จักเจ้า เจาเจา..."

ลู่เจาเจาชำเลืองมอง รับคำเรียบๆ

จิ่นฮวนยิ้มบางจากไป คิ้วยืดออกราวกับว่าอารมณ์ดีสุดขีด

การแข่งขันแดนศักดิ์สิทธิ์ดำเนินไปทั้งหมดสามวัน

ลู่เจาเจาแอบเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามของสำนักกระบี่ในตอนกลางคืน เป็นสถานที่บำเพ็ญพรตของผู้อาวุโสสูงสุดฉางเวย

ลู่เจาเจาคุ้นเคยกับพืชพรรณทุกชนิดในสำนักหมื่นกระบี่ดียิ่งกว่าอะไร

นางปลดเครื่องพันธนาการ จึงไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น

พื้นที่ต้องห้ามถูกปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็งทุกหนทุกแห่ง ลู่เจาเจาสวมเสื้อคลุมบนตัว

นางเดินลึกเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม

แต่ยิ่งเดินไกลเข้าไป ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“ผู้อาวุโสสูงสุดฉางเวย?” ลู่เจาเจาร้องเรียกเสียงต่ำ

เสียงสะท้อนลอยมา แต่ไม่มีเสียงตอบรับ หัวใจของลู่เจาเจาเต้นแรง เดินปลายเท้าย่องเบาเข้าไปในข้างในอย่างรวดเร็ว

ไกลออกไป...

เห็นร่างผอมบางนั่งขัดสมาธิบนแท่นหิน แม้แต่คิ้วก็แข็งเป็นน้ำแข็ง

“ฉางเวย!” ลู่เจาเจาตาแดง วิ่งปรี่เข้าไปหา

อีกฝ่ายได้ยินเสียงนั้น ขนตาก็ขยับนิดๆ ลืมตาขึ้นก็เห็นลู่เจาเจา เขาจึงงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง

“ฉางเวย ข้าคือเจาหยาง! ใครขังท่านไว้ที่นี่!” นางตัวสั่น ต้องการถ่ายทอดพลังวิญญาณให้กับผู้อาวุโสสูงสุดฉางเวย แต่ร่างกายของผู้อาวุโสสูงสุดเหมือนกับตะแกรงที่แตกหักก็ไม่ปาน ไม่อาจรับพลังวิญญาณได้แม้แต่น้อย

แสงจ้าพุ่งออกมาจากดวงตาสลัวของผู้อาวุโสสูงสุด

“เจาหยาง? เจาเจา!” เสียงแหบพร่าราวกับชายชราไม้ใกล้ฝั่งที่ฝืนหายใจครั้งสุดท้าย