หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1048

ใบหน้าซีดเผือดยังคงฝืนยิ้ม เอ่ยว่า "โชคดี...โชคดีที่ข้าได้รับพลังส่วนหนึ่งกลับคืนมาล่วงหน้าแล้ว"

ก่อนที่จะออกจากโลกมนุษย์ ก็รู้สึกได้บางอย่าง

เกรงว่าถึงเวลาแล้วที่หัวใจแห่งเป่ยเจาจะหลอมรวมเข้ากับโลกมนุษย์อย่างแท้จริง

หากนางไม่มีพลังเพียงพอที่จะแบก สูญเสียหัวใจ ชีวิตของนางก็ยากที่จะรักษาไว้ได้

ตอนนั้นนางอุทิศตน การฝึกบำเพ็ญจิตวิญญาณก็กลับคืนสู่สามโลก มีเพียงการเหยียบย่างบนดินแดนนี้เท่านั้น ถึงจะเอามันกลับมาได้บางส่วน

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เล็บของนางซีดขาวลง

เซี่ยอวี้โจวตกใจมากจนน้ำตาคลอ มือสั่นหยิบปลาไม้ออกจากในอกเสื้อ

เขาไม่อยากเป็นพระ แต่คัมภีร์ก็ทำให้จิตใจมั่นคงได้

เสียงปลาไม้ผสมกับเสียงสวดมนต์ค่อยๆ คลี่คลายความเจ็บปวดจากการสูญเสียหัวใจของลู่เจาเจา

บัดนี้ นางเหงื่อท่วมหัว ราวกับว่าถูกช่วยขึ้นมาจากในน้ำ

แต่ดวงตาคู่นั้นสดใสอย่างน่าประหลาดใจ

ท้องฟ้าสดใสยืนตระหง่านเหนือท้องฟ้ามองลงสู่โลกจากเบื้องบน มองดูหัวใจแห่งเป่ยเจาสกัดกั้นพลังพิษ ดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร

แววตาของเขาจับจ้องไปที่ลู่เจาเจา

มองเห็นกระบี่เจาหยางข้างนาง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

"มิน่า..." มิน่าแดนศักดิ์สิทธิ์ต้องการมุ่งเป้ามาที่โลกมนุษย์ ต้องการล้อมจับเผ่าภูต นางเกิดใหม่ในโลกมนุษย์! ก็ยังได้เป็นจักรพรรดิของโลกมนุษย์!

“เจ้ากลับมาแล้วจริงๆ!” ดวงตาลึกๆ ของเขาบ้าคลั่ง

“เจ้าอุทิศตนแล้ว ทำไมถึงกลับมาอีกเล่า ถ้าเจ้าตายที่นี่ สรรพสิ่งจะถือบุญคุณของเจ้าเป็นของสำนักหมื่นกระบี่ แต่เจ้ายังมีชีวิตอยู่…”

“แดนเทพจะระแวงการดำรงอยู่ของเจ้า สำนักหมื่นกระบี่จะจัดการอย่างไร”

“ขอแค่เจ้ายังอยู่ เจ้าจะปกครองเหนือสามโลก! ทำไมเจ้าถึงอยากเกิดใหม่” แววตาหมิงคงเหี้ยมเกรียม กลิ่นอายปีศาจปรากฏขึ้นรอบตัว

ลู่เจาเจายืนบนมังกร แววตาสุกใส "แดนเทพก็ดี สำนักหมื่นกระบี่ก็ช่าง ข้าไม่มีใจอยากได้อำนาจ"

"มันไม่สำคัญ!"

“ขอแค่เจ้ายังมีชีวิต ทั้งสำนักหมื่นกระบี่ ทั้งสามโลกยอมรับแต่เจ้า! ลู่เจาเจา เจ้าไม่ควรเกิดใหม่ ไม่ควรอยู่! สำนักหมื่นกระบี่เป็นของข้าหมิงคง!”

“เรื่องอะไร! ทุกคนต้องถูกแสงของเจ้าทำให้มืดหม่น ตายซะ!” หหมิงคงล้อมรอบด้วยรัศมีอำมหิต เขาถูกปีศาจครอบงำแล้ว

“สำนักหมื่นกระบี่เป็นของข้า!” รังศีปีศาจแผ่เต็มตัวของเขา กระบี่วิญญาณชี้ไปที่ลู่เจาเจา

"ในยุครุ่งเรืองของเจ้า ฟ้าดินยอมภักดีต่อเจ้า แต่ตอนนี้... ลู่เจาเจา เจ้ายังไม่คู่ควร!"

ความบ้าคลั่งวาบขึ้นมาในดวงตาของหมิงคง

เขาแบมือ มุกกลมเปล่งแสงสีทองลอยบนฝ่ามือ

“ยังจำได้ไหม นี่คือยาวิเศษของเจ้า!”