หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1050

แต่ผู้พิทักษ์ที่อยู่ข้างๆ กลับถลึงตาโต ชี้ไปที่ศิลาสวรรค์พลางพูดตะกุกตะกัก "ศิลาสวรรค์!"

“เร็วเข้า รีบแจ้งท่านเซียนหันชวน!”

เห็นคำว่า "สังหารเทพ" ค่อยๆ ปรากฏบนศิลาสวรรค์

แม่ทัพสวรรค์หน้าเปลี่ยนสี ทั้งสองสบตากัน เห็นแววตาที่มองอีกฝ่ายเคร่งขรึม

วิ่งกระเสือกกระสนไปแจ้งท่านเซียนหันชวน

สุดขอบฟ้า

เซี่ยอวี้โจวปีนขึ้นฝั่งอย่างยากลำบาก นั่งตัวเปียกโชกข้างลู่เจาเจา

เมื่อเห็นลู่เจาเจาเลือดเต็มตัว ก็ตกใจมากจนน้ำตาไหล

“เจาเจา เจาเจา อย่าตายนะ! ช่วยด้วย เร็วเข้า...” เซี่ยอวี้โจวปาดน้ำตา

“หนาวเหลือเกิน ทำไมราชครูกับจู๋มั่วยังไม่มา” เขากอดเข่าหนาวสั่น ปากเขียวคล้ำ

“ถ้าจุยเฟิงอยู่คงจะดีไม่น้อย ใช้จุยเฟิงเป็นเสื้อคลุมได้”

“จุยเฟิงถูกนักฆ่าพันดาบแดนมารลักพาตัวไป ไม่รู้เป็นตายร้ายดีอย่างไร” เขาเป่าลมอุ่นใส่มือของลู่เจาเจาพลางลูบมือเล็กๆ

เขาประคองลู่เจาเจาลุกขึ้น เห็นว่านางกำหินเรืองแสงในมือแน่น

คิดจะหยิบออกมา

แต่แค่แตะถูก สองมือเซี่ยอวี้โจวก็ร้อนมากจนกรีดร้อง "ของบ้าอะไรนี่ ร้อนชะมัด!"

ทันใดนั้น เซี่ยอวี้โจวก็ลุกขึ้นยืน

เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีหน้าเคร่งขรึม ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังมองผ่านเมฆลงมายังโลก

เขารีบหันกลับมาประคองลู่เจาเจาลุกขึ้น "เจาเจา ตื่นเร็วๆ สิ"

“แดนเทพคงสังเกตเห็นร่องรอยของเจ้าแล้ว เจาเจา ตื่นเร็วเข้า!” เซี่ยอวี้โจวร้อนใจจนเหงื่อโทรมกาย

เห็นเมฆบนท้องฟ้าค่อยๆ สลายไป แสงสีทองสาดส่องบนโลกมนุษย์

มันคือลมหายใจแห่งแดนเทพ!

เซี่ยอวี้โจวแบกลู่เจาเจาโซซัดโซเซ พยายามซ่อนตัวในพงหญ้า

แสงสีทองเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆ กองทัพแดนเทพกำลังจะมาถึงโลกมนุษย์

เซี่ยอวี้โจวตกอยู่ในภวังค์ ราวกับว่าเขาเห็นความว่างเปล่าฉีกขาดเป็นโพรง

ปีศาจจิ้งจอกเขียวฉีกทะลุความว่างเปล่าท่าทางลับๆ ล่อๆ ติดตามมาด้วยงูบิน

“เร็วๆ ๆ ข้าเห็นกับตาว่าเด็กนั่นเจ็บหนักตกลงมาที่นี่”

“เด็กสี่ขวบท้าทายประมุขสำนักหมื่นดาบได้ ต้องเป็นกายวิญญาณแต่กำเนิด! มอบให้ราชาปีศาจบำรุงร่างกาย ราชาปีศาจจะต้องชอบแน่นอน”