ผู้นำหมู่บ้านเหงื่อตกทันที รู้สึกว่าเรื่องนี้เลยเถิดไปแล้ว
“แม่ใจง่ายของนาง ไม่รู้ว่าไปท้องคนสารเลวอย่างนางมาจากที่ไหน…”
“นังแพศยานั่น แม้จะจมน้ำก็ยังไม่ยอมปริปากบอกชื่อชู้”
“สุดท้ายก็เสียสติรออยู่ที่หน้าหมู่บ้าน พูดจาเพ้อเจ้อว่าจะมีผู้ชายเหาะเหินเดินอากาศมาแต่งงานกับนาง ที่แถวนี้มีแค่ท่านเทพเท่านั้นที่เหาะเหินเดินอากาศได้ นี่ไม่ใช่ใส่ร้ายท่านแล้วมันคืออะไร?”
“นังเด็กบ้านี่ เป็นลูกที่ไม่เป็นที่ต้องการของนังแพศยาและชายชู้”
“ตั้งแต่เด็กก็พร่ำบอกว่าจะเข้าไปในภูเขา เพื่อถามหาความยุติธรรมกับท่าน”
“ท่านคิดว่ามันน่าขันหรือไม่?”
“หากนางทำให้ท่านพิโรธ หมู่บ้านไป่หลี่ก็ยินดีจะถวายนางให้ท่านเทพภูเขาเพื่อเป็นการลงโทษ ขอให้ท่านเทพภูเขาหายพิโรธและให้อภัยแก่หมู่บ้านไป่หลี่ด้วยเถิด”
“หมู่บ้านไป่หลี่ขาดท่านไม่ได้จริงๆ” ผู้นำหมู่บ้านและชาวบ้านต่างคุกเข่าลง ก้มศีรษะลงกับพื้น ไม่ยอมลุกขึ้น
อาหมานกำหมัดแน่น จ้องมองชายตรงหน้าไม่วางตา
ท่านเซียนเยี่ยนชิงชะงักไปครู่หนึ่ง “ข้ามาบำเพ็ญเพียรที่นี่ ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับสตรีใด!”
อาหมานเซล้มลุกคลุกคลานพยายามยืนขึ้น พลางถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและน้ำตาคลอเบ้าว่า “ท่านไม่ใช่พ่อของข้าจริงหรือ?”
“แม่ของข้าตั้งครรภ์ รอเขาให้มาสู่ขอตลอด และให้คำอธิบายกับตนเอง จนวาระสุดท้ายของชีวิต นางก็ยังมองไปยังทิศทางของภูเขา...”
ท่านเซียนเยี่ยนชิงพลันนึกถึงแววตาที่เศร้าโศก ในวาระสุดท้าย มองไปยังป่าเขาด้วยความสิ้นหวังและโดดเดี่ยว
รู้สึกเจ็บแปลบในใจเพียงครู่หนึ่ง
“ในภูเขามีเทพอื่นอีกหรือไม่?” อาหมานปาดน้ำตาที่มุมตาเบาๆ
ท่านเซียนเยี่ยนชิงส่ายหน้า “ในภูเขามีเพียงเผ่ามาร”
ที่นี่เป็นเขตแดนของเผ่ามาร ตราบใดที่พวกเขาไม่ล่วงเกินตน ท่านเซียนเยี่ยนชิงก็ไม่ได้เข้าไปก้าวก่าย
“นังแพศยาคนนี้ยังกล้าคิดที่จะเกี่ยวข้องกับเทพอีก!”
“อาจจะโดนมารตัวใดในภูเขาหลอกเอาตัวไป!”
ท่านเซียนเยี่ยนชิงมองด้วยสายตาเย็นชา ผู้นำหมู่บ้านจึงรีบหุบปาก พร้อมกับมองเขาด้วยความประจบสอพลอ
อาหมานเม้มริมฝีปาก โค้งคำนับเทพเซียนเยี่ยนชิง “เป็นความผิดของอาหมานเอง…” พูดจบก็ก้มหน้ายืนอยู่ที่มุมห้อง
“ช่างเถอะ พวกเจ้าไปได้แล้ว”
“ไม่ต้องขอร้องอีก ข้าคุ้มครองพวกเจ้ามาเป็นพันปีก็มากพอแล้ว!”
“การจากไปของข้าไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น” เขาเหลือบมองผู้นำหมู่บ้าน ผู้นำหมู่บ้านคุกเข่าอยู่กับพื้นน้ำตาไหลพราก
ชาวบ้านทุกคนในหมู่บ้านมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ผู้นำหมู่บ้านจ้องมองอาหมานอย่างดุร้าย
เทพเจ้าคุ้มครองหมู่บ้านไป่หลี่มาเป็นพันปีแล้ว ทำไมถึงจากไปกะทันหัน? ต้องเป็นเพราะนังแพศยาและคนชั่วช้านั่นแน่ๆ ที่ทำให้เทพเจ้าพิโรธและลงโทษหมู่บ้านไป่หลี่!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์
บท 613 ไม่ลงแล้วหรือค่ะ...
ไม่ลงต่อแล้วเหรอคะ...
อ่านบทที่ 613 กันที่ไหนคะ...
รอค่ะ แต่ช้าจัง สนุก รอค่ะ...
รอตอนต่อไปค่าา...
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปอยู่ค่ะ...
อ้าว ลงไม่จบอีกแล้ว...
สนุกมากค่ะ...
โอ๊ยสนุกค่ะ อัพเยอะๆเลยนะคะเรื่องนี้...
ขอบคุณสนุกมากค่ะ...