หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1074

“นางน่าจะได้รับการปลดปล่อยแล้ว” น้ำเสียงของนางปวดร้าว แต่ยังคงสงบเยือกเย็น

เยี่ยนชิงต้องการห้าม ถึงขนาดอยากใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ดับไฟ แต่หญิงสาวหันร่างมองไปหาเขา กล่าวอย่างหนักแน่น “เจ้าหลอกนางทั้งชีวิต ควรปล่อยให้นางเป็นอิสระได้แล้ว?”

หลอดลมของเยี่ยนชิงตีบตัน พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

เขากำมือแน่น กรอบตาแดงก่ำ ดวงตาจ้องมองกองเพลิงแผดเผาทุกสิ่งอย่างเหม่อลอย ไม่เหลือสิ่งใดไว้

เขาคือเทพเจ้า ช่วงอายุขัยที่ยาวนานไร้ขอบเขตและเชื่องช้านี้ ทำให้หัวใจของเขาสงบนิ่งดุจสายน้ำมาตั้งนานแล้ว

มีซูเอ๋อร์อยู่เพียงสองเดือน

กลับทิ้งร่องรอยอันล้ำลึกไว้ท่ามกลางช่วงอายุอันยาวนานเชื่องช้าของเขา

เขาติดค้างหนี้กรรมนี้

อาหมานคุกเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่หน้าไฟกองใหญ่อย่างทุลักทุเล เยี่ยนชิงยื่นมือออกไปอย่างลังเล....

แต่กลับไร้เรี่ยวแรงและทิ้งมือลงข้างลำตัว

สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่อาจชดเชยสิ่งใด

สีหน้าของชาวบ้านทั้งหมู่บ้านเหม่อลอย ผู้ใดก็คิดไม่ถึง แท้จริงแล้วอาหมานคือสายเลือดของเทพเจ้า

สายเลือดของเทพเจ้าเชียวนะ!!

นางเติบโตในหมู่บ้านอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน หากไม่ใช่วันนี้จับอาหมานขึ้นตะแลงแกงไฟรับโทษ เทพเจ้าก็จะเห็นแก่หน้าของอาหมาน ดูแลเอาใจใส่ชาวบ้านของหมู่บ้านไป๋หลี่มากหน่อย

แต่ในตอนนี้...

พวกเขาต้องรับความโกรธของเทพเจ้า

อาหมานหมุนตัวไปพยุงตัวท่านยายขึ้น “ท่านยาย ท่านยังไหวหรือไม่? ร่างกายยังรับไหวหรือไม่?”

ท่านยายโบกขยับมือ

เยี่ยนชิงมองไปยังสีหน้าของท่านยายด้วยความลังเลเล็กน้อย “ดวงวิญญาณของท่าน...” เสมือนมีเงาทับซ้อนเช่นนั้น....ไม่มั่นคงเหมือนกับดวงวิญญาณปกติ

อาหมานบังท่านยายไว้ด้านหลัง บังไว้จนมิดชิด

“เจ้ายังจะสงสัยเรื่องอะไรอีกหรือ? ท่านยายช่วยท่านแม่ของข้าขณะจะถูกนำไปถ่วงน้ำ ทั้งยังทุ่มเทกำลังปกป้องข้าจากทั้งหมู่บ้าน พาข้าออกจากหมู่บ้านที่ทอดทิ้งข้า เจ้ายังต้องการจะทำอะไร?” ดวงตาของนางแทบจะลุกเป็นไฟ

นางรู้ว่าฐานะของท่านยายไม่ธรรมดา

นางเพียงต้องการปกป้องครอบครัวเพียงหนึ่งเดียว

เยี่ยนชิงเก็บสีหน้า ไม่สืบสาวอะไรต่อ เพียงกล่าวอย่างอ่อนโยน “อาหมาน ข้าไม่มีเจตนาร้าย” เขาครุ่นคิดสักพัก.....

“พ่อหายไปจากชีวิตนานปี แต่ในวันเวลาที่เหลือต่อจากนี้ ต้องการชดเชยให้อย่างดี อาหมาน ให้โอกาสพ่ออีกสักครั้งได้หรือไม่?” ตอนนี้เขาปลูกดอกผลึกหลิวหลีจิ้งสำเร็จแล้ว ไม่ช้าต้องกลับแดนเทพเพื่อรายงานหน้าที่

เขามีบุตรีเพียงคนเดียว ย่อมต้องการเลี้ยงดูอยู่ข้างกาย

“พ่อ?” อาหมานกล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“ผู้ใดยอมรับว่าเจ้าเป็นพ่อกัน?”