หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1092

เขาไม่สนใจความโกรธของลู่เจาเจาเลย แล้วอุ้มนางไปนอกวัง

ข้างนอกวังเต็มไปด้วยความชื่นมื่น มีผ้าแดงประดับอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ต้องใช้ขาหมูตุ๋นและไก่ย่างอย่างละตัวถึงจะปลอบนางได้

ชายหนุ่มพานางไปกิน ดื่ม และเที่ยวเล่นทั่วเมืองหลวง จนกระทั่งฟ้าสางจึงได้อุ้มนางที่หลับสนิทกลับบ้าน

กลัวเหลือเกินว่านางจะแอบฟังแอบดู

นอนจนแดดขึ้นสูงแล้ว ลู่เจาเจาจึงหาวแล้วลุกขึ้นจากเตียง

ขยี้ตาอย่างเซื่องซึม ตาพร่ามัวไปหมด

แล้วเดินออกไปนอกห้องอย่างงัวเงีย

เสียงดัง…ปัง

“โอ๊ย...” เด็กสาวร้องครวญครางพร้อมกุมหน้าผากไว้ด้วยความเจ็บปวด

ตอนที่จุยเฟิงเข้ามา ก็เห็นนางกุมหน้าผากนั่งยองๆ อยู่กับพื้น น้ำตาคลอเบ้าแล้ว

“ชนกับประตูเหรอ?”

เห็นก้อนแดงบวมบนหน้าผากของนาง ก็ทั้งโกรธทั้งสงสาร “เดี๋ยวให้คนไปเอายามาทาให้ ดูสิ บวมเป่งเลย”

อาหารเช้าผ่านไปท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนของลู่เจาเจาที่ดังไปทั่ว

จนกระทั่งตอนเที่ยง อาอู๋ถึงออกมาด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อ โดยมีจู๋มั่วจับเอวไว้เบาๆ

ดูเหมือนจู๋มั่วจะตกหลุมรักนางเข้าแล้วจริงๆ ตอนนี้ในใจและสายตาของเขามีแต่นาง

“ท่านแม่ท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะกลับบ้านแล้ว จุยเฟิง เจ้าจะไปกับข้าไหม?” เด็กสาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ พลางแกว่งขาไปมา

ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว อากาศก็เริ่มอบอุ่นขึ้นมาทันที

นางสวมชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน ดูสดใสและน่ารัก

“ให้ข้าคิดสักหน่อยได้ไหม?" จุยเฟิงกำหมัดเบา ๆ แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย

ลู่เจาเจาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

มือเล็ก ๆ อวบอ้วนถือช้อนไม้ ตักโจ๊กผักกินทีละคำ ทันใดนั้น…

ช้อนโจ๊กผักจิ้มเข้าไปที่จมูก

“เกิดอะไรขึ้น? วันนี้ไม่ชนประตู ก็ป้อนเข้าจมูก ตาของเจ้าโตมาได้ยังไง?” เซี่ยอวี้โจวหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดให้นางอย่างระมัดระวัง

เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นเจาเจาตกตะลึง

ดวงตาใสแจ๋วราวกับน้ำ มีความสับสนและ…

ความไม่สบายใจ

“เจาเจา เจ้าคิดอะไรอยู่?” เซี่ยอวี้โจวโบกมือตรงหน้านาง

แต่เจาเจาไม่กะพริบตา เหมือนกับว่านางไม่รู้สึกถึงการโบกมือเลย

หัวใจของเซี่ยอวี้โจวเต้นแรง ผู้คนบนโต๊ะต่างก็ตกตะลึง วางตะเกียบลง แล้วมองไปที่เจาเจา

เซี่ยอวี้โจวขมวดคิ้วแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

เขาเอื้อมนิ้วออกไป ใกล้ดวงตาของเจาเจาอย่างเงียบ ๆ