หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1098

นางหยิกแก้มตัวเองอย่างเจ็บปวด “ดูสิ ข้าหิวจนผอมลงแล้ว เสื้อผ้าของข้าหลวมไปหมดแล้ว…”

“เอาน่องหมูมาสองอันก่อนเลย ข้าอยากกินเนื้อสัตว์เยอะๆ กินเสร็จพรุ่งนี้จะกลับบ้านไปหาท่านแม่”

เซี่ยอวี้โจวน้ำตายังไหลอยู่ แต่ก็โบกมือทันที “ข้าก็เอาด้วย!”

ราชาปีศาจผมแดงผู้หยิ่งยโส เห็นทั้งสองกลับมาเป็นเหมือนเดิม ก็รู้สึกโล่งใจ

นอกวัง

“ฝ่าบาท เมื่อครู่เกิดปรากฏการณ์ประหลาด มีฝนเลือด... เกรงว่าสามดินแดนจะเกิดการเปลี่ยนแปลง” เหล่าผู้อาวุโสมาชุมนุมกันที่ด้านนอกวัง

ราชาปีศาจนึกถึงน้ำตาสีเลือดของลู่เจาเจาเมื่อครู่ ก็เลยมองไปที่นาง

เขาเดินออกไปนอกวัง แล้วเอื้อมมือออกไปรับน้ำฝน

เม็ดฝนปรากฏเป็นสีแดงจริงๆ เมื่อตกลงมาก็กลายเป็นละอองพลังวิญญาณที่หล่อเลี้ยงผืนดิน

“พรุ่งนี้ข้าจะไปแดนศักดิ์สิทธิ์กับนายน้อย หมาป่าสวรรค์ เจ้าพาผู้อาวุโสไปปิดผนึกแดนมาร ทุกคน ห้ามเข้าห้ามออก!” ช่วงนี้ เกรงว่าสามดินแดนจะเกิดเรื่องใหญ่

“ราชาปีศาจ ท่านไปแล้ว ใครจะมาปกป้องแดนมารล่ะ? แดนมารขาดท่านไม่ได้!” เหล่าผู้อาวุโสหมอบลงกับพื้น หากสามดินแดนเกิดการเปลี่ยนแปลง แดนมารที่อยู่ตรงกลางคงหนีไม่พ้นแน่ๆ

ราชาปีศาจหันไปมองลู่เจาเจาที่อยู่ด้านหลัง “ข้าจะไปแล้วกลับมา ไม่นานเกินไปแน่นอน ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่ต้องห้าม พรุ่งนี้ตอนออกไป ข้าจะเปิดใช้ค่ายกลแดนมาร ไม่มีคำสั่งของข้า ใครก็ห้ามเข้าออก”

หลังจากส่งเหล่าผู้อาวุโสไปแล้ว จุยเฟิงก็ให้คนจัดอาหารมื้อดึก

ช่วงนี้ เจาเจาสูญเสียการมองเห็น ทุกคนผอมลงมาก

คืนนี้ วังราชาปีศาจเปิดไฟสว่างตลอดคืน

ยังมีเตาย่างเนื้อหลายเตา กลิ่นเนื้อหอมฟุ้งไปทั่วทั้งวัง

“ฮือๆๆๆๆ... เจ้าต้องดูแลดวงตานี้ให้ดีนะ”" ราชาปีศาจดื่มเหล้าสองถ้วย กอดลู่เจาเจา แล้วร้องไห้เสียงดัง

ลู่เจาเจาก็เต็มไปด้วยน้ำตา “ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงข้า”

ราชาปีศาจ ไม่ ข้าห่วงตัวเอง

ดวงตาแห่งน้ำพุของข้า!

ลู่เจาเจาไม่ได้กินอิ่มมาครึ่งเดือน คืนนี้กินจนท้องกลมป่อง

เมื่อนอนอยู่บนเตียง นางลูบคลำดวงตาของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นดวงตาของนางเอง

เป็นดวงตาเดิมของนาง

เจาเจานอนกอดหมอนแล้วหลับสนิทไป

คืนนี้ ในหัวของนางเต็มไปด้วยเรื่องราวในช่วงพันปีของแดนมาร ดูเหมือนว่าทั้งหมดเป็นสิ่งที่น้ำพุเห็นและได้ยินขณะไหลไปทุกที่

วันรุ่งขึ้น นางตื่นขึ้นตอนสาย

เซี่ยอวี้โจวได้เตรียมของฝากไว้มากมาย ก่อนที่ราชาปีศาจจะจากไป ก็ได้ปิดผนึกแดนมารทั้งหมด

อาหมานกอดโกศบรรจุอัฐิของแม่ ดวงตาแดงก่ำ “ข้าโปรยเถ้ากระดูกของท่านแม่ลงทะเลวิญญาณแล้ว ชีวิตนี้แม่มีชีวิตเพื่อคนอื่น ตอนนี้ท่านเป็นอิสระแล้ว”

“เจาเจา ต่อไปนี้ข้าจะติดตามเจ้า เจ้าห้ามรังเกียจข้านะ”

เจาเจาแทบรอไม่ไหว “พี่อาหมาน ท่านพ่อของข้าคือท่านพ่อของเจ้า ท่านแม่ของข้าคือท่านแม่ของเจ้า บ้านของข้า ก็คือบ้านของเจ้า”