หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1107

หรงเช่อกำลังหมอบร้องไห้อยู่หน้าประตูอย่างไม่อาจระงับเสียงสะอื้นได้ ก็เห็นต้นเหตุของเรื่องเดินออกจากประตูมาอย่างสบายใจเฉิบ หรงเช่อ???

“ถ้าอย่างนั้น ท่านแม่พักผ่อนให้สบายนะคะ เจาเจาจะไม่รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ”

พ่อแม่ที่ร้องไห้ตามลู่เจาเจา มองนางโบกมือลาอย่างงุนงง โดยที่ไม่ได้พาเมฆหมอกใด ๆ ไปด้วย

แม้แต่แยกไม่ออกว่าเมื่อครู่เป็นความรู้สึกที่แท้จริง หรือเป็นเพียงคำพูดล่อลวงของเด็กสาวกันแน่??

เซี่ยอวี้โจวทำตัวประจบประแจง โน้มหัวเข้ามาใกล้ “น้องชายของเจ้า... ตั้งแต่เกิดมาก็ทำให้ภูเขามีการเปลี่ยนแปลง เจ้าต้องดูแลเขาให้ดี…”

“คาดว่าคงจะไม่อยู่นิ่ง ๆ แน่”

แล้วก็เป็นจริงตามคาด

ในตอนกลางคืน ลู่เจาเจากำลังนอนหลับอยู่บนเตียง ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองของอาหมานจากห้องข้าง ๆ

ลู่เจาเจาลุกขึ้นนั่งทันที

จุยเฟิงเฝ้าอยู่หน้าประตูตลอดทั้งคืน เมื่อได้ยินเสียงก็แปลงร่างเป็นมนุษย์แล้วถีบประตูเข้าไป

อาหมานกระโดดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง “งูๆๆ งูเยอะแยะไปหมดเลย…”

ตอนกลางคืน อาหมานได้เปิดหน้าต่างทิ้งไว้เล็กน้อย ตอนนี้ ทั้งตะขาบและงูต่างก็เลื้อยเข้ามาทางหน้าต่าง ห้องเต็มไปด้วยความน่ากลัวสยดสยอง

ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแปลกๆ จากห้องข้าง ๆ

หรงเช่ออุ้มสวี่สืออวิ๋นแล้วรีบพุ่งออกจากห้อง

ข้างห้อง จู๋มั่วก็อุ้มอาอู๋วิ่งออกมา แล้วรีบตรงไปหาลู่เจาเจา

เซี่ยอวี้โจวอุ้มปลาไม้ของเขา ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าเลย

“ทำไมจู่ ๆ ถึงมีงูและตะขาบเยอะแยะขนาดนี้? ตกใจแทบแย่…” อาอู๋ตบหน้าอกตัวเองด้วยความกลัว

ตกใจแทบแย่! เมื่อกี้ตอนที่นางเห็นงูครั้งแรก เกือบจะโป๊ะแตกแล้ว!!

นางเป็นเผ่าหงส์ จะไปกลัวงูหนูตะขาบแมลงได้ยังไง? นางถึงกับอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะเลียนแบบอาหมานกรี๊ดออกมา…

“เมื่อครู่ข้าเห็นเจ้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ” จู๋มั่วพูดอย่างจนใจ ตอนนั้นนางทำหน้านิ่งเฉย เขายังนึกว่านางไม่กลัวเลยสักนิด

อาอู๋…

“ออกมาหมดแล้วหรือยัง?” หรงเช่อถาม

“แย่แล้ว ลูก!” สวี่สืออวิ๋นตบต้นขาตัวเอง วันนี้เพิ่งคลอดลูก ลืมไปได้ยังไง!

ทุกคนรีบวิ่งเข้าไปในห้อง แต่กลับพบว่า…

สัตว์ทุกตัวอยู่ในท่าทางประหลาด ล้อมรอบเด็กทารกในผ้าห่อตัว เหมือนกำลังต้อนรับ…

ราชาของพวกมัน

เมื่อหรงเช่อเห็นภาพนี้ ขมับก็เต้นตุบ ๆ

“อย่าให้พวกมันหนีไป สิ่งนี้ในแดนศักดิ์สิทธิ์มีค่ามากนะ จับ จับมันให้หมด!” อาหมานไม่รู้หยิบตะกร้าออกมาจากไหน แววตาดูเหมือนจะเปล่งประกาย

“เมื่อครู่เจ้านี่ไม่กลัวเหรอ??” ราชาปีศาจถามนาง

อาหมานกลอกตาไปมา “สิ่งนี้ ถ้าจับตรงจุดอ่อนได้ มันก็ไม่น่ากลัวแล้ว”

“แต่พวกมันมาทำเป็นผ้าพันคอให้ข้าตอนข้าหลับ ใครจะไม่กลัวล่ะ?”