หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1205

อย่างไรก็ตาม สวรรค์ก็ถือว่าได้ให้โอกาสแก่ตระกูลลู่แล้ว

ฮูหยินเฒ่าเผยไปจุดธูปสักการะและได้พบกับไต้ซือชื่อคงช่วยทำนายให้อีกครั้ง แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถรักษาความมั่งคั่งของตระกูลลู่ไว้ได้

“แต่ว่าที่น่าเสียใจที่สุดก็คือ เคราะห์ครั้งนั้นไม่สามารถผ่านไปได้” ลู่เจาเจากล่าวอย่างยิ้มๆ และทั่วบริเวณก็มีเสียงฮือฮาขึ้นมาอีกระลอก

ทุกคนยังอยากถามอะไรต่ออีก แต่ลู่เจาเจาไม่มีความตั้งใจที่จะเปิดเผยเรื่องราวในตระกูลออกมา และไม่คิดที่จะอธิบายอะไรด้วย

“นี่ต้องเป็นโชคชะตาที่ใหญ่หลวงเพียงใด ลูกหลานทุกคนถึงได้เติบโตเป็นคนมีคุณภาพกันทุกคน”

“สวรรค์ ท่านไม่เป็นธรรมเอาเสียเลย ทำไมครอบครัวหนึ่งถึงได้มีความดีความชอบเป็นขุนนางใหญ่โตได้ครอบครัวเดียวเล่า? สุสานของบรรพชนของพวกเราไม่ดีตรงไหนหรือ? ไม่ได้การล่ะ ข้าต้องการไปซ่อมหลุดศพบรรพบุรุษแล้ว!”

ผู้คนโดยรอบต่างพากันทุบอกและกระทืบเท้าด้วยสีหน้าอิจฉา

“แต่ว่าคนรุ่นหลังไม่อาจคว้าเอาไว้ ท้ายที่สุดแล้วก็เหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า”

ทุกคนเดากันว่าที่ลูกหลานยังคงเติบโตเป็นคนที่มีคุณภาพเช่นนี้ได้ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตระกูลลู่แต่อย่างใด สาเหตุเดียวที่เป็นไปได้ก็คือ ต้องเป็นเพราะลูกหลานตระกูลลู่ไม่ได้รักษาความดีในใจ ทำสิ่งที่ผิดพลาดลงไป!

พอทุกคนคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เฮ้อ ก็มีความสุขขึ้นมาทันที

รอยยิ้มยังไม่ทันได้หายไปเพราะตั้งแต่เรื่องของตระกูลลู่ เป็นที่สนใจของชาวบ้านทุกคน บรรพบุรุษของคนอื่นมีความดีความชอบเป็นขุนนางใหญ่ มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้คนอื่นรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ

“โชคชะตาถูกกำหนดไว้แล้วสุดท้ายก็จะมาเอง แต่หากไม่มีวาสนาก็อย่าได้ฝืน”

“สุดท้ายก็เป็นพรหมลิขิตที่ผู้คุ้มกันไม่มีวาสนา” ชาวบ้านที่มุงดูอยู่ข้างๆ พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ เฮ้อ ขนาดผู้คุ้มกันผู้เฒ่าตายไปแล้วยังต้องลุกขึ้นมาสั่งสอนลูกหลานเลย

“เร็วเข้า ๆ รีบไปเขย่าสักหน่อย” เซี่ยอวี้โจวกระตือรือร้นที่จะลอง

“ถ้ายังไงเจ้าไปก่อนดีไหม” ลู่เจาเจามองพวกเขาด้วยรอยยิ้มอย่างสดใส

งั้นก็ให้เหล่าเทพและพระพุทธเจ้าทั้งหลายได้เห็นไปเลยว่าพุทธบุตรได้กลับชาติมาเกิดแล้ว

เซี่ยอวี้โจวลูบจมูกตัวเองเล็กน้อย เดิมทีเขาอยู่ใกล้กับลู่เจาเจาอยู่แล้ว ในตอนนั้นจึงไม่ได้ปฏิเสธ พอเข่าอ่อนก็คุกเข่าลงบนเบาะรองนั่ง ปากก็พึมพำไม่หยุดว่า “ขอภรรยา...ขอภรรยา...”

“ข้าไม่ได้โลภมากต้องการถึงสิบคน แปด เจ็ด หก ห้า สี่หรือจะสามคนก็ได้” เขาถือกระบอกเซียมซีเขย่าไปมาอย่างจริงจัง

เขานะ ตั้งแต่ติดตามลู่เจาเจาและได้เห็นความสกปรกของโลกแดนเทพแล้ว ตอนนี้ก็ไม่เชื่อเรื่องพระพุทธเจ้าแล้ว

แต่ถ้าใครสามารถประทานภรรยามาให้ เขา...

ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถเชื่อได้

ขีดจำกัดของตนเองพวกนี้ หากเลื่อนออกไปหน่อยก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร

สิ่งที่สำคัญก็คือทำตามที่ใจต้องการ

ลู่เจาเจามีสีหน้าอึมครึมขึ้นมาทันที เจ้าขอภรรยากับพระพุทธเจ้างั้นหรือ? เกรงว่าจะทำให้พวกเขาโกรธนะสิไม่ว่า

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด...

ภายใต้สายตาของทุกคนที่จับตามองอยู่ ขณะที่เขย่าไปเรื่อย ๆ ก็ได้ยินเสียงกึก ๆ กักๆ ดังออกมาจากกระบอกเซียมซีที่อยู่ในมือของเซี่ยอวี้โจว

“เซียมซีจะออกมาแล้วงั้นหรือ??” มีบางคนร้องอุทานด้วยความตกใจ

เสี่ยงไปอยู่นานก็ยื่นกระบอกเซียมซีให้ลู่เจาเจาด้วยความผิดหวัง

ลู่เจาเจาคุกเข่าลงบนฟูก นางที่ไม่เคยเชื่อในคำสั่งสอนใดมาก่อน กลับคุกเข่าอย่างเคร่งครัดศรัทธาและสวดภาวนาต่อเทพเจ้าและพระพุทธเจ้า

‘ขอพระโพธิสัตว์ชี้นำเจาเจาว่าควรจะทำอย่างไรจึงจะช่วยชีวิตลูกศิษย์ได้’

จากนั่นก็เขย่าไปมาและก็มีเสียงดังปึก ๆดังขึ้น

มีเซียมซีเปล่าตกลงบนพื้นหนึ่งอัน

ทุกคนตะลึกค้างและก็ตามมาด้วยเสียงปลื้มปิติยินดีทันที “เขย่าเซียมซีออกมาได้อีกอันแล้ว อีกทั้งยังเป็นลูกหลานของผู้คุ้มกันคนนั้นด้วย! รีบหยิบขึ้นมาดู รีบหยิบขึ้นมาดูเร็วเข้า...” ทุกคนยืดคอออกไปดู บรรยากาศดูคึกคักอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

แม้แต่ไกล ๆก็ยังได้ยินเสียงโห่ร้องดังมา “รีบมาดูเร็วเข้า มีคนเขย่าได้เซียมซีของเทพออกมาแล้ว และยังเป็นลูกหลานของผู้คุ้มกันคนก่อนด้วย!”

ผู้คนที่มามุงดูมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ และทุกคนก็มองเซียมซีที่ว่างเปล่านั่น จากนั้นข้อความก็ปรากฎขึ้นเมื่อโดนอากาศ

เป็นเซียมซีที่ไม่ดีที่สุด

“เป็นเซียมซีไม่ดีที่สุดงั้นหรือ ทำไมถึงเป็นเซียมซีที่ไม่ดีที่สุดได้ล่ะ!” มีบางคนร้องอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ

แม้จะนับถอยหลังไปกี่หลายร้อยปี ก็ไม่เคยเห็นมีเซียมซีที่ไม่ดีที่สุดเช่นนี้มาก่อน

สีหน้าของลู่เจาเจามืดมนลงทันที มือเล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้างลำตัวค่อย ๆ กำแน่นขึ้น

พระสงฆ์ชั้นสูงที่ค่อยอธิบายเซียมซีขมวดคิ้วเบา ๆ และรับไม้ไผ่มา พอเห็นตัวอักษรสีแดงที่แสบตาก็รู้ว่าเป็นเซียมซีที่ไม่ดีที่สุด หัวใจก็รู้สึกหนักอึ้งเช่นกัน