หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1218

เสียงระฆังดังก้อง สนั่นไปทั่วทั้งสามดินแดน

นี่หมายถึงการกำเนิดของเทพองค์ใหม่!

พลังเทพสองสายปรากฏขึ้นในแดนเทพ

“มีเทพองค์ใหม่ถือกำเนิดขึ้นแล้ว!”

“แปลกจริง ทำไมยังไม่สู่สวรรค์กัน?” แดนเทพต่างแปลกใจ ประตูสวรรค์ทางทิศใต้ยังไม่เห็นเทพองค์ใหม่สู่สวรรค์มาเลย

ยิ่งไปกว่านั้น มีการเคลื่อนไหวใหญ่ขนาดนี้ ต้องเป็นเทพที่แท้จริง! ในช่วงเวลาสั้นๆ ทั้งแดนเทพก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

โลกมนุษย์ส่องแสงเจิดจ้า ส่องจนท้องฟ้าเป็นสีแดง

ลู่เจาเจายกมือขึ้นเรียก เทพองค์ใหม่สององค์เสียนถิงและจงไป๋ ก็ตกลงไปในหุ่นเชิดดิน

วิญญาณเข้าไปในหุ่นเชิดดิน จากนั้นก็มีแก่นพลังเทพในชั่วพริบตา

“เทพองค์ใหม่ยังอ่อนแอเกินไป ต้องเลี้ยงดูอีกสักหน่อย...”

พูดจบ ลู่เจาเจาก็รู้สึกเปลือกตาหนักอึ้ง ร่างกายสั่นไหว……

ตุ้บ! ล้มลงไปกองกับพื้น

ไม่นานนัก ก็มีเสียงกรนดังขึ้น

เมื่อลู่เจาเจาลืมตาขึ้น รู้สึกเหมือนร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ

“โอ๊ย…” ลู่เจาเจาลืมตาขึ้นอย่างเจ็บปวด ก็เห็นอาหมานกำลังมองนางด้วยความเป็นห่วง น้ำตาคลอเบ้า

“ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว เจาเจา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เจ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างหรือเปล่า?” อาหมานรีบประคองให้นางลุกขึ้นนั่ง

ลู่เจาเจาแยกเขี้ยวพร้อมเอามือกุมขมับ “ปวดหัว ปวดตัวไปหมด” รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด

พูดจบ ก็ตื่นตกใจ “จงไป๋กับเสียนถิง!” ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ

และกำลังจะลงจากเตียง

อาหมานรีบรั้งนางไว้ “ไม่เป็นไร ทั้งสองคนปลอดภัยดี เจาเจา เจ้าจำไม่ได้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น?”

“พวกข้าได้ยินเสียงดังโครมในห้องก็รีบพุ่งเข้ามา เห็นเจ้านอนหมดสติอยู่กับพื้น รูปปั้นดินของจงไป๋กับเสียนถิงเปล่งแสงสีทองระยิบระยับ วิญญาณของพวกเขาได้รับการคุ้มครอง ตอนนี้กำลังรวมแก่นพลังเทพอยู่” อาหมานดีใจอย่างมาก แต่ก็ยังสงสัยอยู่เช่นกัน

ลู่เจาเจาถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ก็ยังไม่วางใจ ลุกขึ้นเดินโซเซไปดู

เป็นอย่างที่คิด……

ภายในรูปปั้นดินขนาดเล็กสององค์ ซ่อนพลังเทพไว้ นี่คือกลิ่นอายของเทพเจ้า

พวกเขา มีแก่นพลังเทพใหม่งั้นหรือ?

เพียงแค่รอให้แก่นพลังเทพกลับมารวมกันก็พอแล้ว

ลู่เจาเจาถือหุ่นเชิดดิน เพียงแค่เหลือบมอง ก็จำได้ว่านี่คือสิ่งที่นางปั้นขึ้นมา! แต่ในหัวของนางว่างเปล่า? เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

เมื่อซ่านซ่านโตขึ้น ความสามารถของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น สาวใช้จะไปดูแลเขาได้อย่างไร

“แม่นม เจาเจาไม่โทษเจ้า ตอนนี้สิ่งเร่งด่วนคือตามหาซ่านซ่าน...”

แม่นมร้องไห้จนตัวสั่น หากคุณชายน้อยหายไป ชีวิตของนางก็คงจบสิ้น

“ไปตามมหาปุโรหิต บอกให้เขาปิดล้อมทั้งเมือง”

หลังจากส่งคนในโรงเตี๊ยมทั้งหมดออกไป ลู่เจาเจาก็ยืนเงียบ ๆ อยู่ในลาน พลังวิญญาณในร่างกายของนางว่างเปล่า แต่แววตาของนางอ่อนโยนและไม่มีความตื่นตระหนกในแววตา

หลับตาเบา ๆ ได้ยินเพียงเสียงลมโชยในหู

สายลมพัดผ่าน ราวกับว่านางลอยขึ้นไปตามลม นางเห็นนอกโรงเตี๊ยม…..

เห็นอาหมานกำลังสอบถามพ่อค้าแม่ค้าข้างถนนอย่างละเอียด

สายตาของนางมองไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ เห็นประตูเมืองที่ถูกปิดตาย เห็นชาวบ้านถูกกักตัวไว้ในเมือง……

ลู่เจาเจารู้สึกปวดตาจึงยกมือขึ้นปิดตา “ดูเหมือนยังไม่ฟื้นคืน…” พลังของนางถูกสูบออกไปจนหมด คงต้องพักฟื้นสักระยะ

นางก้าวออกจากโรงเตี๊ยม เดินไปอย่างไร้จุดหมาย บางครั้งก็ย่อตัวลงฟังเสียงของต้นไม้ใบหญ้า

ส่วนตอนนี้ ซ่านซ่านกำลังสวมชุดกระโปรงตัวน้อย ถือชามใบใหญ่ซดน้ำแกงไก่

ในมือยังกำน่องไก่ชิ้นโต เคี้ยวจนปากเต็มไปด้วยน้ำมัน

“อาหย่อย...อาหย่อย....ขอบคุณท่านลุง ท่านลุงช่างเป็นคนดีจริง ๆ” ซ่านซ่านกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงใสซื่อ บริสุทธิ์