หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1223

“พวกท่านได้โปรดเมตตา เสี่ยวหูลู่ป่วย ขอให้พวกท่านเอายาให้เขาหน่อยเถอะ”

“เขายังเด็ก ร่างกายเขาจะทนไม่ไหว เขาจะไม่รอด ได้โปรด ได้โปรดช่วยชีวิตเขา... มีใครอยู่ไหม..” เสียงทุบประตูของม่ายเฟิงดังสนั่นไปทั่ว เขาตะโกนจนเสียงแหบแห้ง

เด็กๆ ในห้องได้ยินเสียงก็กลัวสุดขีด

“ม่ายเฟิง เจ้าอย่าไปยุ่งกับพวกเขา พวกเขาจะต้องทุบตีเจ้าแน่ๆ... เสี่ยวหูลู่ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ทุกคนมีชีวิตของตัวเอง”

“เจ้ามันคนโง่! เขาไม่ใช่น้องชายของเจ้า กั่วกั่วตายไปแล้ว! เจ้าตั้งสติหน่อยสิ!” ทุกคนรู้ดีว่า นับตั้งแต่น้องชายของม่ายเฟิงเสียชีวิต สมองของเขาก็ไม่ปกติอีกต่อไป

เขาโทษตัวเองเสมอว่าไม่ได้ดูแลน้องชายให้ดี ทำให้น้องชายป่วยตาย ตอนนี้พอเห็นเสี่ยวหูลู่ ก็เหมือนกับเห็นกั่วกั่วในตอนนั้น

พวกเขามองเสี่ยวหูลู่ด้วยความสงสาร ไม่ใช่ว่าใจร้าย แต่พวกเขาแค่กลัว

พวกเขาถูกทำให้กลัวจนเข็ดหลาบแล้ว

ซ่านซ่านตัวร้อนเป็นไข้ เขาช่างโชคร้ายอะไรเช่นนี้

เขาเปียกไปทั้งตัว รู้สึกไม่สบายเอาเสียเลย แต่เขามั่นใจว่าเขาจะไม่ตาย

ตัวเขา ไม่เหมือนกับคนธรรมดา

เขานั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง ตัวสลับร้อนสลับหนาว ท้องก็หิวจนไส้กิ่ว ได้ยินเพียงเสียงทุบประตูและเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจ

ใครกันที่ร้องไห้อยู่?

ร้องไห้เพื่อเขางั้นหรือ?

ซ่านซ่านกึ่งหลับกึ่งตื่น รู้สึกมึนงงไปหมด เห็นแต่ม่ายเฟิงวิ่งโซซัดโซเซมาหา แล้วเอาหัวโขกประตู

มีอะไรบางอย่างหยดลงบนหน้าเขา

หยดลงที่มุมปาก

ซ่านซ่านเม้มปากชิม รสชาติคาวเลือด

ไม่สิ สำหรับเขา มันกลับเป็นรสชาติหอมหวาน

ตั้งแต่เด็ก เขาหลงใหลในกลิ่นคาวเลือด มันหอมหวานเย้ายวนใจ แต่ต่อมาพี่หญิงก็ห้ามเขาอย่างเด็ดขาด

เลือดงั้นหรือ?

มือเขาบาดเจ็บเพราะทุบประตูหรือเปล่า?

“เสี่ยวหูลู่ เจ้าหิวหรือไม่? ข้ายังมีหมั่นโถวซ่อนอยู่อีกอัน จะให้เจ้ากิน พี่ไม่หิวหรอก…” เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า พร้อมกับหักหมั่นโถวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ที่จริง ซ่านซ่านได้ยินเสียงท้องของเขาร้องทั้งคืนแล้ว

เขาบีบหมั่นโถวเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วค่อยๆ ป้อนเข้าปากซ่านซ่าน

“น้ำนี่ไม่สะอาด เจ้ากินไม่ได้หรอก จะท้องเสียตายเอา... น้องชาย เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี ข้าจะปกป้องเจ้าให้ได้ กั่วกั่ว เสี่ยวหูลู่…” เขาโอบกอดซ่านซ่านแน่น แล้วคลานไปที่ประตูเพื่อขอความช่วยเหลือ

ในห้องใต้ดินไม่มีแสงสว่าง แยกไม่ออกว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืน

“ตอนนี้ใครจะกล้าเอาคนป่วยแบบนี้ไป?!”

“ถ้าทำให้ข้าขายไม่ได้ เจ้าคอยดูเถอะ!”

“ยังไม่รีบไปเอายาจากหมอหลังค่อมประจำหมู่บ้านมาต้มสองชามอีก ถ้ารอดก็รอด ถ้าไม่รอดก็ลากขึ้นไปบนเขา!” ผู้ชายสบถแล้วเดินออกไป ผู้หญิงจ้องมองม่ายเฟิงอย่างดุร้าย แล้วล็อคประตูห้องใต้ดินอีกครั้ง

หมอประจำหมู่บ้านไม่ใช่หมอจริงๆ เคยไปเป็นลูกศิษย์ที่เมืองหลวงอยู่พักหนึ่ง ตอนกลับบ้านก็ขุดสมุนไพรมาบ้าง

นานๆไป ก็รักษาโรคได้บ้าง จะหายหรือไม่หาย ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา

ในความมืด ม่ายเฟิงล้มลงกับพื้น หอบหายใจแรงถี่

เจ็บไปทั้งตัวจนกล้ามเนื้อหดเกร็ง ตัวสั่นเทาไปหมด

ซ่านซ่านรู้สึกจุกที่หัวใจ รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

“เจ้า เจ้ายังไหวไหม?” ในความมืด แววตาที่สงบนิ่งของเขาแสดงความตื่นตระหนกออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาเห็นชัดเจนว่าที่มุมปากของม่ายเฟิงมีเลือดไหลออกมา หน้าซีดเหมือนกระดาษ ทั้งร่างกายไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย

เขาช่างอ่อนแอ อ่อนแอเหมือนมดปลวก

เป็นแค่คนธรรมดาที่อ่อนแอและธรรมดา

แต่เขาก็ดูเหมือนจะแข็งแกร่งมาก เมื่อเผชิญกับการโจมตีอย่างหนักหน่วง เขาก็ยังคงปกป้องซ่านซ่านอย่างเหนียวแน่น ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย