หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1224

ซ่านซ่านเกิดมาพร้อมกับความเย่อหยิ่งที่ฝังลึกอยู่ในกระดูก

เขาปฏิบัติต่อคนธรรมดา แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาด้วยความเฉยเมย

แต่ในขณะนี้

หัวใจของเขาราวกับถูกอะไรบางอย่างกระแทก

ม่ายเฟิงได้รับบาดเจ็บสาหัส

เขาเป็นคนเร่ร่อนและผอมแห้งอยู่แล้ว การถูกตีด้วยไม้ขนาดเท่าแขนทำให้บาดแผลที่หลังของเขาดูน่ากลัว

บางทีเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บภายในด้วยซ้ำ เพราะเขาถึงกับกระอักเลือดออกมา

เลือดของเขาร้อนมาก ร้อนจนซ่านซ่านรีบชักมือกลับ

“เจ้า...ยังไหวไหม?” เขาถามด้วยความเป็นห่วง มองดูบาดแผลและเลือดที่ไหลออกมาจากตัวม่ายเฟิง

ม่ายเฟิงขยับตัวเล็กน้อย พยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ก็เจ็บจนตัวสั่น

หน้าของเขาซีดลง

“ไม่ต้องกลัวนะ เสี่ยวหูลู่ไม่ต้องกลัว พี่ม่ายเฟิงไม่เป็นไร พี่ไปขอหายามาให้เจ้าแล้ว”

“ไม่ต้องห่วงพี่นะ พี่สบายดี” เขายังฝืนยิ้ม พยายามปลอบซ่านซ่าน

ซ่านซ่านมองเขาขมวดคิ้วแน่น เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นบนหน้าผาก ริมฝีปากเม้มแน่น

ไม่รู้ว่าเขา กำหมัดน้อยๆ ไว้แน่นตั้งแต่เมื่อไหร่

“ข้า... ข้าไม่ได้เป็นห่วงเจ้า” เขาหันหลังให้ม่ายเฟิง

ม่ายเฟิงยิ้ม ไม่ได้โกรธ แถมยังรู้สึกว่าเขากลับมามีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกเล็กน้อย แววตามีแววยิ้มออกมา

เมื่อประตูห้องใต้ดินเปิดออกอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นผลักประตูอย่างแรง กลิ่นยาจีนเข้มข้นโชยมา พร้อมกับกลิ่นไหม้เล็กน้อย

“เอาไปไกลๆ!” ผู้หญิงมองเขาอย่างดุร้าย แล้วปิดประตูหินหนักๆ

นางต้องขายเขาในคืนนี้ นางจึงกลัวว่าจะมีคนตายขึ้นมาจริงๆ

เมื่อครู่เพียงแค่ล็อคประตูเหล็ก ประตูหินยังเปิดแง้มไว้

มีอากาศถ่ายเท กลิ่นเหม็นในห้องใต้ดินจึงจางลง มีแสงสว่าง ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

ม่ายเฟิงค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเจ็บปวด คนยาในหม้อดินแตกๆ ด้วยความสั่นเทา ก้นหม้อไหม้เล็กน้อย แต่ไม่ส่งผลต่อสรรพคุณยา

เขาหาชามแตกๆ มาใบหนึ่ง ใช้เสื้อผ้าในนั้นเช็ดให้สะอาด แล้วเทยาลงไปล้าง

เด็กทารกมีกระเพาะที่อ่อนแอ เขาเคยเลี้ยงน้องชายมาก่อน จึงมีประสบการณ์

จากนั้นตักยาใส่ชามครึ่งหนึ่ง เป่าเบาๆ จนอุ่น แล้วคลานไปหาซ่านซ่าน

“ดื่มหน่อยเร็วเข้า ป่วยนานเดี๋ยวจะมึนงง” เขาค่อยๆ ยื่นชามไปที่ปากของซ่านซ่าน

ซ่านซ่านรู้สึกมึนหัว ดื่มไปแค่คำเดียวก็เหม็นจนอยากจะอาเจียน

“หูลู่ว่าง่าย ดื่มอีกคำนะ ห้ามคาย ห้ามคาย” ในยุคนี้ ถ้าเด็กเป็นไข้ถือว่าเป็นเรื่องร้ายแรง

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มุมห้องถือชามด้วยความหวาดกลัวและน้ำตาไหล

“เราจะถูกขายไปที่ไหน? ข้าจะไม่ได้กลับบ้านอีกแล้วใช่ไหม ฮือๆๆ...”

ทุกคนมองไปที่หมั่นโถวแป้งขาวในมือ ต่างก็เข้าใจ

พ่อค้าต้องมาแล้วแน่ๆ

กินให้อิ่ม มีแรง มีสภาพดี ถึงจะขายได้ราคาดี

ม่ายเฟิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ กินหมั่นโถวไปครึ่งลูก แล้วซ่อนที่เหลือไว้ในอก แล้วก็ปลอบให้ซ่านซ่านกินหมั่นโถวไปครึ่งลูก และดื่มข้าวต้มไปหนึ่งชาม

มีรอยแตกที่ประตูหิน พวกเขาเห็นท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง

ตอนบ่าย ซ่านซ่านกินหมั่นโถวไปอีกครึ่งลูก

เขาเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีแรงขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่มากนัก ตัวเขายังมีอาการสลับหนาวสลับร้อน ซ่านซ่านที่กอดเขาอยู่ก็พลอยเหงื่อแตกไปด้วย

ข้างนอกยังคงเปิดไฟสว่าง เหมือนกำลังรอคอยอะไรบางอย่าง

ผู้หญิงเดินไปมาอยู่ใต้แสงตะเกียง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ผู้ชายนั่งสูบยาเส้นบนม้านั่ง เหลือบมองประตูใหญ่เป็นครั้งคราว แสดงความกระวนกระวายใจออกมา

“นัดกันไว้ว่าวันนี้ ทำไมยังไม่มาอีก?”

“คงไม่ผิดนัดหรอกกระมัง?”

“งานนี้เราลงทุนไปเยอะ รอให้งานนี้เสร็จก็จะเลิกแล้ว ได้เงินแล้วเราจะหนีไปให้ไกล ไปจากแคว้นฟั่น ไปเป่ยเจา ที่นั่นมีที่เรียนฟรี หาที่ซื้อนา ซื้อที่ดิน ซื้อสาวใช้สักสองสามคน แล้วเราก็จะได้ลองใช้ชีวิตแบบมีคนปรนนิบัติบ้าง”