หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1228

ทันใดนั้นเสียงก็เงียบลง

มีเพียงเสียงสะอื้นร่ำไห้เล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบา

ม่ายเฟิงหมดหนทาง เมื่อเห็นซ่านซ่านง่วงซึม ในปากยังพึมพำว่า “น้ำ...น้ำ…”

ม่ายเฟิงกัดฟันแน่น กัดนิ้วชี้ของเขาอย่างแรง

เลือดสีแดงเข้มหยดหนึ่งไหลออกมา เขาใส่เข้าไปในปากของซ่านซ่านโดยตรง

ใบหน้าเล็ก ๆ ของม่ายเฟิงบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

ซ่านซ่านเหงื่อไหลท่วมตัว เปียกโชกราวกับถูกดึงขึ้นมาจากน้ำ แต่จิตใจของเขาไม่เคยแจ่มใสเท่านี้มาก่อน... เขาไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกเพียงความเหนื่อยล้าหายไป ราวกับว่าไข้ลดลงไปแล้ว

เขาเลียริมฝีปาก รสชาติคาวหวาน แปลก ๆ

โดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่า ยังมีคราบเลือดติดอยู่ที่มุมปากตัวเอง

“ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าโชคดี หรือโชคร้ายกันแน่” เสียงแหบพร่าของเด็กหญิงคนหนึ่ง แววตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ตอนที่ไข้ขึ้นสูง ก็มีม่ายเฟิงเอาเลือดมาเลี้ยงเจ้า พอไข้ลดลง แทนที่จะได้มีชีวิตอยู่ กลับต้องถูกฆ่าตายเพื่อเอาเลือดไป”

ซ่านซ่านรู้สึกตกใจในใจ

นิ้วมือที่พังยับเยินของม่ายเฟิงซีดขาว เขาหมดสติไปกองกับพื้น

ซ่านซ่านยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็ได้ยินเสียงพูดจากแท่นสูงว่า “ใกล้ถึงยามจื่อแล้ว พาบ่าวเลือดขึ้นมา”

จากนั้นเด็ก ๆ ก็ถูกนำตัวขึ้นไปบนแท่นสูง

ม่ายเฟิงจับมือซ่านซ่านอย่างสะลึมสะลือ ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกัน

“ถึงยามจื่อแล้ว เริ่มพิธีปล่อยเลือดเพื่อเปิดค่ายกล”

“เมื่อค่ายกลเปิดออก โลกมนุษย์จะพบกับหายนะครั้งใหญ่ ซึ่งจะกลายเป็นอาหารบำรุงชั้นเลิศของนายท่าน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”

เด็กหลายคนคุกเข่าลงกับพื้น ตัวสั่นด้วยความกลัว พร้อมกับพูดซ้ำ ๆ ว่า “ได้โปรด ปล่อยพวกเราไปเถอะ ขอร้องท่านได้โปรดปล่อยพวกเราไปเถอะ…”

“ท่านช่วยลูกด้วย…” เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่ว ซ่านซ่านกำหมัดแน่น

ความลังเลปรากฏในแววตา

“เจ้า…เจ้า ปล่อยพวกเขาไปเถอะ!” เสียงของซ่านซ่านยังคงใสซื่อ ไร้ซึ่งอำนาจข่มขู่ใด ๆ

ม่ายเฟิงพยายามปิดปากเขา แต่ซ่านซ่านเชิดหน้าอกก้าวออกมาข้างหน้า “ข้า คือผู้เป็นนายของพวกเจ้า!”

“ปล่อยพวกเขาไป!”

ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็ดังขึ้นรอบตัวเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าเป็นนายของพวกเราหรือ? เจ้าเด็กน้อย ข้าว่าเจ้าเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว!”

“บังอาจ! เจ้าคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์แอบอ้างเป็นนายของพวกเราหรือ!”

“ยิ่งไปกว่านั้น นายของพวกเราไม่ใช่คนใจอ่อนเช่นนี้หรอก!”

“วันนี้ เจ้าจะเป็นคนแรกที่ถูกสังเวย!” ชายในเสื้อคลุมหัวเราะอย่างชั่วร้าย กางมือออก และมันก็กลายเป็นกรงเล็บที่แหลมคม

พุ่งตรงไปที่หน้าอกของซ่านซ่าน

เสียงของเขาเบาจนแทบไม่ได้ยิน พูดอะไรไม่ออก ได้แต่กระซิบแผ่วเบาว่า “ข้า...ข้ารู้” ข้ารู้ เจ้าไม่ใช่น้องชายข้า

ดวงตาของเขาเริ่มพร่าเลือน

ซ่านซ่านเต็มไปด้วยเลือด ตกใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ดวงตาของเขาแดงก่ำ กลายเป็นสีแดงอย่างน่าประหลาด พลังพิษในร่างกายของเขารั่วไหลออกมาโดยไม่สามารถควบคุมได้

แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร พื้นดินสีดำสนิทก็ดูเหมือนถูกเปิดออกจากภายนอก

แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องลงมายังพื้นโลก ขจัดความมืด

ลู่เจาเจาสวมชุดกระโปรงสีเขียวขนาดเล็ก ริบบิ้นบนศีรษะของนางคลายออกเล็กน้อยและลอยขึ้น ถือกระบี่เจาหยางอยู่ในมือ นางลงมาเหมือนเทพเจ้าจุติ

เมื่อรู้สึกถึงพลังพิษนั่น ผู้ใต้บังคับบัญชาที่สวมชุดดำทั้งหมดก็หันมามองซ่านซ่าน

นายท่าน!

เป็นนายท่านจริง ๆ ด้วย!!

โชคชะตาอะไรกันนี่ พวกเขาถึงได้ลักพาตัวนายท่านกลับบ้านมาได้!

ทันทีที่ลู่เจาเจาลงมาถึงพื้น ก็เหมือนเทพแห่งความตายมาเยือน เมื่อเห็นกระบี่เจาหยาง เหล่าคนชุดดำก็เดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ

“ลู่เจาเจา เจ้าอีกแล้ว!” ศัตรูเมื่อเจอหน้าก็ยิ่งแค้น

ในตอนนั้น พลังพิษทำให้เต๋าสวรรค์พังทลาย ชีเจวี๋ยถูกปราบโดยลู่เจาเจา พวกเขาเกลียดลู่เจาเจาเข้ากระดูกดำ

“ลู่เจาเจา สวรรค์มีทางเจ้าไม่ไป นรกไม่มีประตูเจ้ากลับดั้นด้นมา! วันนี้ ข้าจะไม่ให้เจ้าได้กลับไปอีก!”