หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1227

ชายสวมเสื้อคลุมสังหารคนลักพาตัวต่อหน้าพวกเขา พวกเขาไม่รู้สึกยินดี แต่กลับรู้สึกหวาดกลัวยิ่งขึ้นไปอีก

ซ่านซ่านนอนหมอบบนหลังของม่ายเฟิง รู้สึกว่าใบหน้าเปียกชื้นและมีกลิ่นคาวเลือด

เขาเอามือลูบแก้ม เลือดบนหลังของม่ายเฟิงซึมผ่านเสื้อผ้ามาโดนหน้าเขา

ริมฝีปากของม่ายเฟิงแห้งแตก ท้องร้องโครกครากมานานแล้ว

เขาหยิบหมั่นโถวครึ่งก้อนออกจากอก แล้วยื่นให้ซ่านซ่าน

“เสี่ยวหูลู่ เจ้ากินสิ กินเสร็จแล้วจะหายป่วยเร็วขึ้น” ม่ายเฟิงกลืนน้ำลายอย่างแรง เนื่องจากริมฝีปากแห้ง เสียงกลืนน้ำลายจึงชัดเจนเป็นพิเศษ

ซ่านซ่านหยิบหมั่นโถวครึ่งก้อนมากิน กินไปกินมา รู้สึกว่าในปากไม่หวาน มีรสขมเล็กน้อย

เมื่อก้าวเข้าสู่ทะเลทราย ซ่านซ่านก็เริ่มลังเล

ควรจะเปิดเผยตัวตนกับผู้ใต้บังคับบัญชาตอนนี้เลยหรือไม่?

เขาเป็นเด็กฉลาด ถ้าไม่มั่นใจจริงๆ เขาจะไม่เปิดเผยตัวตนของตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น หากเขากลับไปเป็นตัวเองในอดีตจริง ๆ เขาก็จะไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องอยู่ฝั่งตรงข้ามกับลู่เจาเจา

สิ่งที่ทำให้ซ่านซ่านลังเลมากยิ่งขึ้นก็คือ เขาไม่สามารถเอาชนะลู่เจาเจาได้

เมื่อเขากลับไปเข้าร่วมกับฝ่ายเดิม ลู่เจาเจาจะต้องแทงเขาด้วยกระบี่อย่างแน่นอน

โดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

บางครั้งเขาก็รู้สึกหวาดกลัวและไม่สบายใจ สิ่งที่เขาเผชิญอยู่ในตอนนี้จะเป็นบททดสอบของลู่เจาเจาหรือไม่? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซ่านซ่านก็รู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว ถึงขั้นสงสัยว่าลู่เจาเจาแอบซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อแอบดูเขาอยู่หรือเปล่า!!

อ่า เขาโดนลู่เจาเจาเล่นงานจนมีอาการหลอนไปแล้ว!

ตอนนี้ เด็ก ๆ เดินจนขาสั่นไปหมดแล้ว

แม้แต่จะยกขาที่บิดเบี้ยวก็ยังทำไม่ได้

โชคดีที่พวกเขาไปถึงกลางทะเลทรายอย่างรวดเร็ว

ในตอนนี้ ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ชายในเสื้อคลุมยืนอยู่กับที่ มือของเขาขยับอย่างรวดเร็ว พายุทรายโหมกระหน่ำ ลมโหมกระหน่ำพัดทรายขึ้นไปในอากาศ

ตรงกลางทะเลทรายมีช่องทางสีดำเปิดออก นำไปสู่ใต้ดินโดยตรง

มันพัดเด็ก ๆ เข้าไปในช่องทางนั้น

“อ๊า!!” เสียงกรีดร้องหายไปในทะเลทรายอย่างรวดเร็ว พายุทรายค่อย ๆ สงบลง ปกคลุมทุกสิ่งไว้ใต้ผืนทราย ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ใต้ดินมืดสนิท เงียบสงัดน่ากลัว มีแสงไฟสลัวสองข้างทาง น่าขนลุกยิ่งนัก

เด็ก ๆ เริ่มร้องไห้ เดินไปข้างหน้าพลางประคองซึ่งกันและกัน

ขณะที่ร่วงลงมา ม่ายเฟิงก็เอาตัวมารองร่างของซ่านซ่านไว้แน่น ตอนนี้เขาใช้มือข้างหนึ่งจับกำแพง อีกข้างจูงซ่านซ่านไปข้างหน้า

ชายคนข้าง ๆ ยกมือขึ้น “ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร เราก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เทพกระบี่เจาหยางก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในโลกมนุษย์ ต่อให้ฟื้นขึ้นมาก็ไม่ใช่นางคนเดิมแล้ว! ตราบใดที่นายท่านกลับมา ก็ไม่มีใครสามารถต่อกรได้!”

“หันชวนจะทำอะไรได้? ตอนนั้นเขาก็ทำอะไรนายท่านไม่ได้…” ตอนนี้ เขาก็ยิ่งไม่มีค่าอะไร

“พวกเราแค่ต้องทำให้นายท่านแข็งแกร่งขึ้นก่อนที่เทพกระบี่เจาหยางจะพบ”

ซ่านซ่านนอนสลบไสลอยู่ในมุม

ม่ายเฟิงพยายามประคองร่ายกายไปแตะหน้าผากของซ่านซ่าน “ยาในหม้อยังไม่ได้กินไปเท่าไหร่เลย จะทำยังไงดี!” เห็นริมฝีปากของซ่านซ่านแห้งผาก เขาจึงกล่าวอ้อนวอน

“ท่านผู้เมตตาทั้งหลาย ขอให้พวกท่านโปรดให้น้ำร้อนแก่เสี่ยวหูลู่หน่อยเถิด”

“เสี่ยวหูลู่ยังเด็ก กำลังตัวร้อนมาก เขาจะตายเอาได้” ม่ายเฟิงกลัวจนถึงขีดสุด แม้แต่เสียงพูดก็ยังสั่นเทา

คนที่อยู่บนแท่นหัวเราะเยาะเย้ย บางคนถึงกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “น่าขันจริง ๆ กล้ามาขอน้ำร้อนกับพวกเรา?”

“เจ้าหนู ยังไงคืนนี้พวกเจ้าก็ไม่รอด จะมีน้ำร้อนหรือไม่มีมันก็ไม่มี มันจะมีความหมายอะไร?”

เสียงหัวเราะเยาะเย้ยของพวกเขา ทำให้เด็ก ๆ หน้าซีดเผือด

พวกเขา ไม่มีโอกาสรอดด้วยซ้ำ!

เสียงร้องไห้ดังขึ้นทันที และอาจสร้างความรำคาญ ชายในชุดคลุมดุขึ้นมาทันที “ถ้าพวกเจ้าร้องไห้อีก ข้าก็จะเอาเลือดพวกเจ้าสังเวยตอนนี้เลย!”