หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1226

“ท่านคงไม่รู้หรอก ตอนนี้ในเมืองถูกสั่งปิดเมืองแล้ว”

“ต่อไป เราสองผัวเมียคงไม่กล้าอยู่ในแคว้นฟั่นอีกแล้ว อนาคตต้องพลัดถิ่น คงต้องลำบากเป็นแน่” นางเห็นอีกฝ่ายไม่ใส่ใจเรื่องเงิน จึงพยายามต่อราคา

“เด็กพวกนี้โชคดีที่ได้ติดตามท่านผู้สูงศักดิ์ไปเสวยสุข พวกเขาล้วนแต่ว่าง่าย ไม่หนีไปอย่างแน่นอน ไม่สร้างปัญหาให้ท่านแน่ ๆ ท่านลองดูราคา...”

ชายหนุ่มตกใจ รีบพูดอย่างร้อนรน “อย่าไปฟังนางพูดเหลวไหล ผู้หญิงจะไปรู้เรื่องอะไร ท่านผู้สูงศักดิ์ ท่านให้เท่าไหร่ก็ได้”

เขาเงยหน้าขึ้น มองหญิงสาวอย่างดุร้าย

หญิงสาวตกใจกับสายตาของเขา รู้สึกหวาดกลัว จึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

ชายคนนั้นนั่งนิ่งๆ บนเก้าอี้ แม้จะสวมผ้าคลุมหน้า แต่ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังมองมาที่ตัวเอง

เขาถือมีดไว้แน่น มือและเท้าแอบสั่นเทา

“เจ้ากลัวข้าหรือ? เห็นนี่แล้วใช่ไหม?” ชายในชุดคลุมสีดำถามด้วยเสียงแหบพร่า พร้อมกับยกมือขึ้น

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเย้ยหยันและดูถูกเหยียดหยัน

บนมือของเขา มีรอยไหม้ แผลเปิดออกเผยให้เห็นเนื้อหนังเน่าเปื่อยสีดำซีด กลิ่นอายเน่าเหม็นคลุ้งไปทั่วอากาศ

ตุ้บ!

ชายที่ถือมีดคุกเข่าลงทันที แล้วก้มลงกราบ “ขอท่านไว้ชีวิตด้วย ขอท่านไว้ด้วยชีวิต หากท่านต้องการ ท่านสามารถพาพวกเขาไปได้ทั้งหมด ไม่ต้องจ่ายเงิน ไม่ต้องจ่ายแม้แต่ตำลึงเดียว”

“หากท่านต้องการอะไรในอนาคต ท่านสามารถมาหาข้าน้อยได้อีก”

ทันทีที่เขาเห็นมือที่ถูกไฟไหม้ของชายชุดดำ เขาก็เข้าใจทุกอย่าง

สิ่งเดียวที่สามารถถูกทำร้ายโดยยันต์พระผู้พิทักษ์ได้ ก็คือมารร้ายเท่านั้น!

มารร้าย!!

มีเพียงมารร้ายเท่านั้นที่สามารถถูกกักไว้ข้างนอกประตูได้!! ตอนนี้ชายผู้นี้เกลียดตัวเองที่ถูกความโลภบังตา กล้าที่จะหาเงินทุกวิถีทาง!

เขาตัวสั่นด้วยความกลัว ผู้หญิงมองที่หลังมือเขาอย่างตกตะลึง แล้วหันไปมองประตูบ้านอย่างรวดเร็ว

บนประตูเรือนมียันต์พระผู้พิทักษ์ติดอยู่ และมีรอยดำขนาดใหญ่ปรากฏอยู่

ผู้หญิงตกใจจนทรุดลงกับพื้น อ้าปากจะกรีดร้อง

ในขณะที่นายอ้าปาก ชายในเสื้อคลุมก็ยกมือขึ้นปาด เลือดสาดกระเซ็น... ผู้หญิงปิดคอตัวเองด้วยความหวาดกลัว คอของนางถูกกรีดจนขาด

ตุ้บ…

นางตาเบิกโพลงล้มลงกับพื้น เลือดไหลออกมาจากคอของนาง

เด็ก ๆ ตกใจกับภาพที่เห็น พวกเขาอ้าปากเหมือนจะร้องไห้

แต่ก็ปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว ปิดปากแน่นจนแก้มแดงก่ำ น้ำตาไหลพรากออกมาจากตาเป็นเม็ดใหญ่

“พวกเจ้าช่างฉลาดนัก…” ชายในชุดคลุมกล่าวชมเบา ๆ

ชายคนนั้นคุกเข่าลงกับพื้น ตัวสั่นจนฟันกระทบกัน เสื้อคลุมของเขาปิดมือเอาไว้ พร้อมกับมีดทำครัวซ่อนอยู่ข้างใต้

“ท่านผู้สูงศักดิ์ ท่านพาคนไปเถอะ ถือว่าเป็นการแสดงความเคารพต่อท่าน”

มีดทำครัวหยุดอยู่เหนือคอของเขา ไม่สามารถเข้าใกล้ได้อีก

มารร้ายยื่นนิ้วที่ซีดขาวและเรียวยาวออกมา บีบคอชายคนนั้น เท้าของชายคนนั้นค่อย ๆ ลอยขึ้นจากพื้น มีดทำครัวในมือของเขาร่วงหล่นลงกับพื้น

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ขาของเขาพยายามดิ้นรน

จากนั้นก็ค่อย ๆ หยุดการเคลื่อนไหว

มือทั้งสองข้างห้อยลงข้างลำตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง

ชายในชุดคลุมโยนเขาไปที่มุมห้องอย่างไม่ใยดี อีกทั้งยังปัดมืออย่างรังเกียจ

เด็ก ๆ ตกใจกลัวสุดขีด บางคนถึงกับฉี่ราดกางเกง

ซ่านซ่านหมอบนิ่งอยู่บนหลังของม่ายเฟิง

โอ้โห เขากำลังจะกลับบ้านเกิด!

“เสี่ยวหูลู่ เจ้าอย่ากลัว ข้าจะปกป้องเจ้าเอง”

ม่ายเฟิงพูดไป พลางหายใจหอบไป เดินกะเผลก ๆ แบกซ่านซ่านไว้บนหลังเดินตามไป

ชายสวมเสื้อคลุมเดินนำหน้า ตอนนี้ใกล้จะถึงชายขอบทะเลทรายแล้ว

ทะเลทรายกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เมื่อเข้าไปแล้ว จะไม่มีวันได้ออกมาอีก

เด็กหลายคนปิดปากสะอื้นไห้เงียบ ๆ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย