หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1230

เด็ก ๆ ต่างพยุงกันร้องไห้หนีออกไป

มีเพียงม่ายเฟิงเท่านั้น ที่ล้มลงอยู่บนพื้น

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพยายามดึงเขาขึ้น แต่นางผอมแห้งและหิวโหยมาหลายวัน จึงได้เพียงต้องจากไปอย่างเร่งรีบ

“นายท่าน ฆ่าลู่เจาเจาแล้วไปกับพวกเรา ลงมือเร็วเข้าเถอะ!”

ลู่เจาเจายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แววตาคู่นั้นสงบนิ่งอย่างมาก

ราวกับว่าไม่ว่าเขาจะเลือกอะไร นางก็ยอมรับได้

ซ่านซ่านไม่กล้ามองตานาง หยิบกระบี่เล่มหนึ่งขึ้นมาจากพื้น เขายังไม่สูงเท่ากระบี่ด้วยซ้ำ ลากกระบี่ยาวส่งเสียงเสียดหู

เขาเดินไปข้างหน้าทีละก้าว

ชายชุดดำถอนหายใจด้วยความโล่งอก “นายท่าน กำจัดลู่เจาเจาแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครในสามดินแดนต่อกรกับเราได้อีกแล้ว”

“พี่น้องทุกคนต่างก็…” เสียงยังไม่ทันขาดคำ

เห็นเพียงซ่านซ่านประสานมือทั้งสองข้าง พลางเหงื่อท่วมตัว ขณะออกแรงส่งกระบี่ให้แทงทะลุหัวใจของชายชุดดำ

ชายชุดดำก้มหน้าลงอย่างช้า ๆ ร่างของเขาสลายไปอย่างรวดเร็วในพริบตาที่กระบี่แทงทะลุอก

ซ่านซ่านเม้มริมฝีปากแน่น หน้าผากมีเหงื่อเย็นผุดขึ้น

เคร้ง!

กระบี่ยาวในมือหลุดร่วงลงพื้น ซ่านซ่านทรุดตัวลงนั่งราวกับหมดแรง

เขาก้มหน้าลง ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน

แต่ไม่มีใครรู้ว่า กระบี่ของเขาไม่ได้แทงทะลุหัวใจ

เบี่ยงเบนไปเพียงเสี้ยววินาที ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะหนีเอาชีวิตรอด

เมื่อค่ายกลสลายไป สายตาของลู่เจาเจาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ นางเดินไปหาซ่านซ่าน ยกมือขึ้นลูบหัวเขาเบา ๆ

“ทำได้ดีมาก ซ่านซ่าน”

“น้องชายของพี่” นางหรี่ตาลงเล็กน้อย เพิ่งสังเกตเห็นว่าร่างกายของซ่านซ่านสั่นเล็กน้อย ราวกับกำลังสะอื้นไห้

ลู่เจาเจาคุกเข่าลงข้าง ๆ เขา

ดวงตาของซ่านซ่านแดงก่ำ กำหมัดเล็ก ๆ ร้องไห้อย่างขมขื่น “ข้า...ข้าไม่ได้หนีออกจากบ้าน ข้าถูกพาตัวไป!”

“ข้าถูกลักพาตัว ถูกลักพาตัว!”

เขาปิดตาและร้องไห้เสียงดัง ร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก

ลู่เจาเจามองเขาด้วยความขบขัน และพูดอย่างขอไปทีว่า “ได้ ๆ ๆ เจ้าถูกลักพาตัว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้หนีออกจากบ้าน พี่หญิงเชื่อเจ้า…”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของพวกคนลักพาตัวชั่วช้า!” นางพูดพลางก้มมองไปยังค่ายกลที่พื้น

ลู่เจาเจาขมวดคิ้ว “นี่มันค่ายกลที่มาจากแดนเทพนี่”

“มันถูกเก็บไว้ในหอตำราต้องห้ามของแดนเทพ เป็นเวทมนตร์ต้องห้าม”

“ค่ายกลนี้เรียกว่าเวทย้อนศร เป็นค่ายกลที่เต็มไปด้วยเลือดและการฆ่าฟัน ต้องเปิดใช้งานทั้งหมดสามครั้ง เมื่อเสร็จสมบูรณ์ โลกมนุษย์จะกลายเป็นนรก”

จุยเฟิงและจู๋มั่วเดินมาด้านหลัง ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งสองมองซ่านซ่านด้วยความชื่นชม

ข้าว่าแล้ว!!!

เขาทรุดลงบนหลังของจุยเฟิง มองไปรอบ ๆ ด้วยความเจ็บปวด บ้านเกิดของเขา ความฝันของเขา!!! เขาน้ำตาไหลพรากออกมา…

สายสัมพันธ์พี่น้องอะไร ไปให้พ้น!!

เขาไม่ได้เลือกสายสัมพันธ์ เขาเลือกชีวิตของเขา!

จุยเฟิงกับจู๋มั่วไม่นับว่าเป็นอะไร โดยหลักคือ…

บนชั้นเมฆ ยังมีชายหนุ่มนั่งทำหน้าบึ้งอยู่

ซ่านซ่านร้องไห้โฮ ไม่มีใครเข้าใจความเศร้าของเขา!

เขาไม่มีทางเลือกเลย!

เมื่อซ่านซ่านกลับถึงบ้าน ตาก็บวมจนลืมไม่ขึ้น

แม่นมร้องไห้จนหายใจไม่ออก วิ่งเข้าไปกอดซ่านซ่านด้วยความรู้สึกผิด “เป็นความผิดของบ่าวเอง เป็นความผิดของบ่าวที่ไม่ได้ดูแลคุณชายน้อยให้ดี”

พอเห็นซ่านซ่านตัวเต็มไปด้วยเลือด แม่นมก็ตัวโซเซแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น

ตั้งแต่ซ่านซ่านเกิดมา ก็เป็นแม่นมที่ช่วยเลี้ยงดูมาตลอด จะไม่ให้รู้สึกปวดใจได้อย่างไร

“ไม่ใช่เลือดของซ่านซ่าน” จุยเฟิงรีบปลอบ

ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เหลือบมองซ่านซ่าน “แม่นม เจ้าอย่าโทษตัวเองเลย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ความดีที่เจ้ามีให้ซ่านซ่าน ทั้งข้าและท่านพ่อท่านแม่ต่างรู้ดี” มีบางคนที่สมควรโดนสั่งสอน

ลู่เจาเจาหันไปเพิ่มเงินเดือนของแม่นมขึ้นเป็นสองเท่า