หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1234

ช่างเป็นเรื่องเล่นตลกของโชคชะตาจริง ๆ

“ตอนนั้นเด็กตกน้ำ ชาวบ้านที่ได้ยินข่าวก็รีบวิ่งออกมา แม่เลี้ยงของเจ้าก็บังเอิญกลับบ้านจากอีกฝั่งของแม่น้ำพอดี ซึ่งอยู่ใกล้กับเด็กที่กำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำ”

“ทุกคนบนฝั่งก็เลยตะโกนให้นางช่วย…”

“ในฝูงชนมีคนพูดขึ้นมาว่า เด็กคนนี้ดูเหมือนกั่วกั่ว น่าจะเป็นกั่วกั่ว…ผู้หญิงคนนั้นมองดู เด็กกำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำ ลอยขึ้นลอยลงจนมองไม่เห็นหน้าตา แต่ขนาดตัวก็พอ ๆ กับกั่วกั่ว แถมยังใส่เสื้อผ้าของกั่วกั่วอีก นางก็เลยจากไปโดยไม่หันกลับมามอง”

“ตอนนั้นชาวบ้านด่าทออย่างรุนแรง หนุ่ม ๆ ที่ว่ายน้ำเก่งก็รีบกระโดดลงไปช่วย แต่การที่ต้องว่ายจากอีกฝั่งของแม่น้ำทำให้เสียเวลามาก…”

เมื่อนำเด็กขึ้นมา ท้องของเด็กก็ป่อง แก้มซีดขาว จมน้ำตายไปแล้ว

ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือ คนที่จมน้ำคือรุ่ยรุ่ย

ทันใดนั้นก็มีคนวิ่งไปที่บ้านของตระกูลหลี่

ต่งซื่อกลับถึงบ้าน เปิดประตูแล้วมองเข้าไปอย่างระมัดระวัง ลูกชายกำลังห่มผ้า นอนหันหลังให้นางแล้วนอนกลางวันอยู่ ยังไม่ตื่น

หันกลับไปก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า “หลี่ฟู่กุ้ย หลี่ฟู่กุ้ย รีบออกมาเร็ว ลูกชายเจ้าจมน้ำตายแล้ว!”

ต่งซื่อขมวดคิ้ว มือลูบดอกชาภูเขา ที่ปักไว้ข้างขมับ สีหน้าแสดงความไม่พอใจ

“กั่วกั่วจมน้ำตาย ก็ให้คนในหมู่บ้านฝังไปสิ จะโวยวายอะไรนักหนา อย่าไปรบกวนการนอนกลางวันของรุ่ยรุ่ย!”

“เด็กที่ตายก่อนวัยอันควรจะเข้าสุสานบรรพบุรุษไม่ได้ ห้ามนำศพกลับมาเด็ดขาด”

หญิงชราผู้มาส่งข่าวตบต้นขา แล้วตะโกนว่า “กั่วกั่วอะไรกัน นั่นมันรุ่ยรุ่ยต่างหาก รุ่ยรุ่ย! รุ่ยรุ่ยใส่เสื้อผ้าเก่าของพี่ชาย ลงไปจับปลาในแม่น้ำ แล้วจมน้ำตาย!”

“คนที่ตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำเมื่อครู่นี้คือลูกชายแท้ ๆ ของเจ้า รุ่ยรุ่ย!”

“รีบไปเดี๋ยวนี้เลย!” เสียงของหญิงชราฟังดูน่าเวทนา ถึงแม้ต่งซื่อผู้เป็นแม่จะไม่เป็นที่รักใคร่ แต่รุ่ยรุ่ยเป็นเด็กปากหวาน คนในหมู่บ้านจึงเอ็นดูเขา

“!” ต่งซื่อสะดุ้งสุดตัว

คิ้วขมวดเข้าหากันในทันที “เจ้าแช่งลูกชายข้าทำไม! เขาเป็นเด็กดี กำลังนอนกลางวันอยู่บ้าน” พูดจบก็เปิดประตูออกด้วยท่าทางร้อนรน

กระชากผ้าห่มออกอย่างแรง

เห็นว่าในผ้าห่มมีเพียงหมอนใบหนึ่งเท่านั้น

ต่งซื่อทรุดลงร้องไห้อย่างน่าเวทนา แล้วก็กรีดร้องวิ่งไปที่ริมแม่น้ำ ผู้คนต่างแหวกทางให้ จึงได้พบว่า…

คนที่นอนตัวกลมป่องอยู่นั้นคือลูกแท้ ๆ ของนาง!

นางก้มลงคุกเข่า กอดศพลูกชายน้อย แล้วตบหน้าตัวเองซ้ำ ๆ จนหน้าบวมช้ำไปหมด

“เจ้าจะลงไปในแม่น้ำทำไม? เจ้าจะใส่เสื้อผ้าของเขาทำไม? ลูกแม่ ลูกแม่...”

หลังจากเขาออกจากบ้าน สิ่งที่เขาคิดถึงอย่างแรกคือแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว และอย่างที่สองก็คือรุ่ยรุ่ย

ม่ายเฟิงก้มหน้าลง ภายใต้แสงจันทร์ ดวงตาของเขากำลังแดงก่ำ

ดูเหมือนไหล่ของเขาจะสั่นเล็กน้อย

กลางคืน กลุ่มคนได้เผาศพของแม่ของม่ายเฟิง ม่ายเฟิงได้เข้าไปคารวะสองครั้ง ก่อนจะเก็บเถ้ากระดูกของแม่ใส่ลงในกล่องไม้

“จะกลับไปดูหรือไม่? หลังจากที่เจ้าและกั่วกั่วจากไป รุ่ยรุ่ยก็ตามหาพวกเจ้าในหมู่บ้านทุกวัน”

“ถามทุกคนที่เจอว่าเจอพี่ชายเขาหรือเปล่า”

“เขาเป็นเด็กดี” ผู้นำหมู่บ้านรู้สึกสะเทือนใจ

“ข้าอยากจะจุดธูปให้รุ่ยรุ่ยสักดอก” ม่ายเฟิงอุ้มกล่องขี้เถ้ากระดูกของแม่ลงจากภูเขา

ระหว่างทางลงจากภูเขา ผ่านลำธารเล็ก ๆ เขาจึงเด็ดหญ้าสองกำมือวางไว้บนกองดินใต้ต้นไม้ใหญ่

จากนั้นก็หยิบแครอทเล็ก ๆ ออกมาจากอก

แสงสว่างวาบขึ้นในดวงตาของม่ายเฟิง “ตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ข้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตัดหญ้า และพบกับกระต่ายน้อยสองตัวที่ตกลงไปในกับดัก กระต่ายตัวเล็กมาก ขาของมันหักเพราะกับดัก”