หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1235

“ข้าจึงใช้เถาวัลย์มัดตัวพวกมัน และขโมยพวกมันออกมา”

“แต่กระต่ายน้อยได้รับบาดเจ็บสาหัส แม่ของข้าหาสมุนไพรมา แต่ก็ไม่สามารถรักษาพวกมันได้”

“ต่อมา ข้ากับแม่จึงฝังพวกมันไว้ใต้ต้นไม้ต้นนี้ เพื่อไม่ให้ซากศพของพวกมันตกไปอยู่ในปากของสัตว์ป่า ทุกครั้งที่ข้าขึ้นไปบนภูเขา ข้าจะเก็บผลไม้ป่ามาไว้ที่นี่ หวังว่าพวกมันจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินในชาติหน้า” ม่ายเฟิงมองไปที่กองดินด้วยความอาลัยก่อนจะจากไป

จุยเฟิงเหลือบมองเขา “ไม่นานหลังจากกลับไป แม่ของเจ้าก็ตั้งครรภ์ใช่ไหม?”

ม่ายเฟิงชะงักไปเล็กน้อย “ใช่ ว่าแล้วก็บังเอิญนัก กลับไปแล้วก็ตั้งท้องน้องชาย”

“และน้องชายก็ชอบกินผลไม้ป่าด้วย ชื่อเล่นก็เลยชื่อว่า กั่วกั่ว”

จุยเฟิงพยักหน้า อุ้มซ่านซ่านโดยไม่พูดอะไร

ซ่านซ่านซบไหล่เขา ทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

หลังจากลงจากเขา ก็มีชาวบ้านไปแจ้งหลี่ฟู่กุ้ยอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองข้างของหลี่ฟู่กุ้ยเต็มไปด้วยเส้นเลือด

ต่งซื่อมองโลงศพใบเล็กด้วยอาการเหม่อลอย ดวงตาทั้งสองข้างเลื่อนลอย รอยฟกช้ำบนแก้มยังไม่จางหาย

“หลี่ฟู่กุ้ย ลูกชายของเจ้ากลับมาแล้ว”

“ม่ายเฟิงกลับมาแล้ว และยังได้ติดตามผู้สูงศักดิ์ และยังได้พบกับโชคลาภครั้งใหญ่อีกด้วย”

เสียงตะโกนจากข้างนอกทำให้หลี่ฟู่กุ้ยตกใจ เขาเหมือนจะแก่ขึ้นมากในชั่วข้ามคืน เดินออกจากประตูบ้านอย่างเชื่องช้า

แล้วก็เห็นลูกชายคนโตที่แต่งตัวหรูหราอยู่ไม่ไกล

ม่ายเฟิงเป็นอย่างไรบ้าง?

ไม่ได้เจอกันครึ่งปี หลี่ฟู่กุ้ยรู้สึกเลือนลางไปบ้างแล้ว

แต่แน่นอนว่าไม่ใช่แบบที่แต่งตัวหรูหรา มีผู้คนมากมายเดินตามหลัง ดูเหมือนคุณชายอย่างในตอนนี้

หลี่ฟู่กุ้ยไม่กล้ายอมรับ แต่ในไม่ช้าก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากในบ้าน

“เจ้ายังกล้ากลับมาอีก ทำไมเจ้ายังกล้ากลับมาอีก!!”

“รุ่ยรุ่ยของข้าไม่อยู่แล้ว เจ้ามาเยาะเย้ยข้าใช่ไหม! ลูกชายข้าตายแล้ว! พวกเจ้ามาหัวเราะเยาะข้าใช่ไหม?” ต่งซื่อตาแดงก่ำ พูดจาเพ้อเจ้อวิ่งออกมา ดูเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้

“ตอนนี้เจ้าพอใจแล้วใช่ไหม? ตระกูลหลี่เป็นของเจ้าแล้ว! ลูกชายข้าตายแล้ว จมน้ำตาย ตายต่อหน้าต่อตาข้า…” ต่งซื่อทรุดตัวลงร้องไห้โฮออกมา

นางแต่งงานมาไม่มีลูก ถูกสามีทิ้ง

รุ่ยรุ่ยที่นางอุตส่าห์ได้มาอย่างยากลำบาก นางต้องขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกที่กว่าจะได้ลูกชายคนนี้มา!!

ม่ายเฟิงหน้าซีด กำชายเสื้อไว้แน่น “ข้าเปล่า”

“ข้าไม่ได้ดีใจ” เขารู้สึกหดหู่ใจ ความเศร้าเสียใจอย่างใหญ่หลวงเกือบจะกลืนกินเขา

เหมือนกับตอนที่กั่วกั่วเกิดเรื่อง

“เจ้าจะมาเสแสร้งอะไรกันข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่! เจ้าก็แค่รอคอยที่จะไล่ข้ากับลูกของข้าออกไป!”

“ลูกชายของข้า ลูกชายที่น่าสงสารของข้า…” ต่งซื่อนั่งลงบนพื้นและกรีดร้อง แต่ลูกชายของนางไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว

ม่ายเฟิงไม่สนใจนาง และไม่สนใจสายตาที่สงสัยของพ่อ

ต่งซื่อพุ่งเข้าไปทำร้ายม่ายเฟิง แต่ม่ายเฟิงไม่ตอบโต้กลับแม้แต่น้อย

ซ่านซ่านหน้าดำคล้ำ กำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ

จุยเฟิงจับมือเล็ก ๆ ของเขาไว้ “นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของเขา เจ้าห้ามลงมือ มิเช่นนั้น...เจ้าก็รู้ว่าเจาเจาเป็นยังไง”

ซ่านซ่านทำหน้าบึ้งแล้วส่งเสียงฮึดฮัด

“แต่อย่างไรก็ตาม ข้าอาจจะช่วยเรื่องนี้ได้” จุยเฟิงวางซ่านซ่านลงบนพื้น

“เจ้าควรขอบคุณม่ายเฟิง!” จุยเฟิงมองต่งซื่อด้วยแววตาเย้ยหยัน

ต่งซื่อกำลังจะพูด แต่จุยเฟิงก็พูดขึ้นก่อนว่า “คาดว่าตอนที่เจ้าไปไหว้พระขอพร บอกว่าชะตาของเจ้าไม่มีลูกใช่หรือไม่?”

“คงไปหาหมอมาหลายคนแล้ว บอกว่าเจ้าตั้งครรภ์ยากมาก แม้แต่กินยาจีนมาหลายปีก็ยังไม่เคยตั้งครรภ์”

สีหน้าของต่งซื่อเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“ชะตาของเจ้าไม่มีลูกจริง ๆ”

“แต่ม่ายเฟิง ชะตาของเขาควรจะมีน้องชายสองคน แม่ของเขาเสียชีวิตไปแล้ว อีกคนหนึ่ง จึงมอบให้กับเจ้า”

“ม่ายเฟิง ยังจำเรื่องที่เจ้าเคยฝังศพกระต่ายสองตัวได้หรือไม่?”

“เจ้าฝังพวกมันไว้ใต้ต้นไม้ ทำหลุมศพ ทำพิธีให้พวกมัน เพื่อไม่ให้ศพของพวกมันตกเป็นอาหารของสัตว์ป่า ตอนที่ฝัง เจ้ากับแม่ของเจ้าเคยอวยพรว่า ขอให้พวกมันได้เกิดเป็นมนุษย์ในชาติหน้า”

“ให้โอกาสพวกมันได้เกิดใหม่เป็นมนุษย์”