หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1236

“กั่วกั่วก็เป็นหนึ่งในนั้น”

“หลังจากที่แม่ของเจ้าเสียชีวิต รุ่ยรุ่ยก็ได้ไปเกิดใหม่ในท้องของแม่เลี้ยงของเจ้า”

“นี่ก็เป็นเพราะว่ารุ่ยรุ่ยสนิทกับเจ้า และมักจะพึ่งพาเจ้า พวกเขาตั้งใจมาเพื่อเจ้า มาเพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้าโดยเฉพาะ”

เขาหันไปมองตงซื่อที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก “ก่อนที่เจ้าจะตั้งครรภ์ เจ้าไม่เคยฝันเห็นอะไรเกี่ยวกับลูกเลยหรือ?”

ต่งซื่อเม้มปากแน่น น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของนาง

“กระต่าย...กระต่ายสีขาวสองตัว...มีตัวหนึ่งขาเจ็บใช่ไหม? ก่อนที่ข้าจะตั้งท้องรุ่ยรุ่ย ข้าก็ฝันเห็นกระต่ายสีขาวสองตัวติดกันหลายคืน หลังจากนั้น กระต่ายตัวหนึ่งก็จากไป อีกตัวก็เข้ามาใกล้ข้า วันรุ่งขึ้น ข้าก็รู้ว่าตัวเองตั้งท้องรุ่ยรุ่ยแล้ว”

จุยเฟิงพูดต่อไปว่า “หลังจากที่เจ้าเข้ามาในบ้าน เจ้าก็ทำไม่ดีกับม่ายเฟิงและกั่วกั่ว แต่รุ่ยรุ่ยกลับต่อต้านเจ้าทั้งที่ยังเด็ก และมักจะเข้าหาพี่ชายของเขา ใช่หรือไม่? เจ้าห้ามก็ห้ามไม่อยู่”

“เจ้าทำไม่ดีกับม่ายเฟิงหลายครั้ง จนทำให้เขาออกจากบ้านไป”

“แล้วรุ่ยรุ่ยมีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

สีหน้าของต่งซื่อซีดเผือด ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“เป็นความผิดของข้า ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า หลังจากที่ม่ายเฟิงจากไป รุ่ยรุ่ยก็ฝันร้ายบ่อย ๆ ในฝันเขาตะโกนว่าจะตอบแทนบุญคุณ ข้าคิดว่าเขาถูกผีอำ ตอนนั้นถึงขั้นไปขอยันต์คุ้มกันภัยให้เขา”

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า”

“รุ่ยรุ่ยเคยให้โอกาสข้า เขาเคยให้โอกาสข้า ข้าเดินผ่านเขาไป ข้าไม่ได้ช่วยเขา เป็นข้าเอง!” ต่งซื่อจับศีรษะโขกโลงศพอย่างแรง

นางไม่เพียงแต่ไม่ช่วย ยังมองดูอย่างเย็นชาด้วยซ้ำ

เหตุและผลล้วนมีกำหนด

ถ้านางมีเมตตา ปฏิบัติต่อลูกของภรรยาเก่าอย่างดี ถ้านางยื่นมือช่วยเด็กในน้ำ…

ทุกสิ่งทุกอย่าง จะแตกต่างไปจากนี้

“ทั้ง ๆ ทั้ง ๆ ที่ข้าว่ายน้ำเก่งนัก…” สิ่งที่นางให้อภัยตัวเองไม่ได้มากที่สุดก็คือ นางว่ายน้ำเก่ง แต่กลับยืนดูเฉย ๆ ทั้งที่โชคชะตาได้ให้โอกาสนางเลือกแล้ว! ถึงสองครั้ง!

“จริงหรือ?” ม่ายเฟิงถามทั้งน้ำตา

“จริง” จุยเฟิงพยักหน้าเบา ๆ

“พวกเขาทั้งสองรักเจ้ามากกว่าพ่อแม่ เจ้าคงรู้แล้วสินะ?”

ม่ายเฟิงพยักหน้า

“วางใจเถอะ พวกเขาในชาตินี้เกิดมาเพื่อตอบแทนบุญคุณเจ้า การได้อยู่เคียงข้างเจ้าก็ถือว่าสมปรารถนาแล้ว ชาติหน้าพวกเขาคงจะมีชีวิตที่สมบูรณ์” ถึงจุยเฟิงจะเป็นปีศาจ แต่ปีศาจก็ต้องบำเพ็ญเพียรเช่นกัน

ต่งซื่อจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในความเสียใจ

หลี่ฟู่กุ้ยพยายามจะพูดหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เมื่อเห็นว่าม่ายเฟิงกำลังจะไป เขาก็ขยี้มือทั้งสองข้าง ดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาสั่นไหวเล็กน้อย

“น้องชายของเจ้าล่ะ? เจ้าพากั่วกั่วออกไป แล้วทำไมเจ้าถึงกลับมาคนเดียว?”

ม่ายเฟิงมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา “กั่วกั่วตายแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้!” หลี่ฟู่กุ้ยตะโกนเสียงดัง

ซ่านซ่านล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าของเขา “โอ้…”

“พาเจ้า...ไปหา หา...กระต่าย!” เขายกคางขึ้นแล้วพูดตะกุกตะกัก

ม่ายตกตะลึง เซี่ยอวี้โจวนั่งอยู่นอกรถม้า และจุยเฟิงก็กำลังขี่ม้า

ตอนนี้มีเพียงเขาและซ่านซ่านอยู่ในรถม้า

ม่ายเฟิงเช็ดน้ำตาของเขา “หาใครหรือ? กั่วกั่วกับรุ่ยรุ่ยงั้นหรือ? เจ้าสามารถหาพวกเขาเจองั้นหรือ? ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ซ่านซ่านพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ “ก็แค่ หาบ้าน!”

ม่ายเฟิงมีสีหน้าดีใจอย่างมาก แต่ก็ส่ายหัวทันที “ซ่านซ่าน ขอบคุณสำหรับความหวังดีของเจ้า แต่ข้าไม่อาจส่งผลกระทบต่อเจ้าได้ เมื่อคนตายก็เหมือนกับตะเกียงที่ดับลง พรหมลิขิตระหว่างข้ากับกั่วกั่วและรุ่ยรุ่ยมีเพียงเท่านี้ ก็ขอส่งพวกเขาไปถึงแค่นี้แล้วกัน”

ซ่านซ่านเอียงศีรษะ

เขาเห็นได้ชัดว่าม่ายเฟิงอยากทำมาก แต่ทำไมเขาถึงต้องห้ามใจตัวเอง?

เพราะจะส่งผลกระทบต่อข้างั้นหรือ? นี่เขาอยากจะปกป้องข้างั้นหรือ?

ซ่านซ่านดูเหมือนจะไม่เข้าใจความรู้สึกมากมายนัก ตอนนี้นอนหมอบอยู่ข้างหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อทุกคนกลับมาถึงสถานีพักแรม ก็เป็นเวลาดึกแล้ว

ทุกคนเหนื่อยล้าจากการเดินทางตลอดทั้งวัน หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เข้านอนแต่หัวค่ำ

ซ่านซ่านจับชายแขนเสื้อของม่ายเฟิง แม่นมจึงพูดว่า “คืนนี้คุณชายม่ายเฟิงนอนกับคุณชายซ่านซ่านดีไหมเจ้าคะ? บ่าวเพิ่งเคยเห็นคุณชายซ่านซ่านชอบใครขนาดนี้เป็นครั้งแรกเลยเจ้าค่ะ”