หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1240

“ขอบคุณอะไรกัน ข้าไม่ได้เห็นแก่หน้าเจ้าหรอก ข้าเห็นแก่หน้าหลานชายคนโตสุดที่รักต่างหาก! ข้าทำเพื่ออนาคตของเผ่ามังกรต่างหาก! เจ้าหนุ่มนี่โชคดีจริง ๆ สวรรค์ยังคุ้มครอง” ตราบใดที่มีเจ้าแห่งมังกร ราชามังกรก็พร้อมจะทำทุกอย่าง

“ภรรยาเจ้า...กลับไปเผ่าหงส์แล้ว ข้าจะไปเอง”

ว่าแล้วก็พาเหล่าผู้อาวุโสไปยังเผ่าหงส์เพื่อขอหย่า

กล่าวอย่างเต็มปากเต็มคำว่าจะไม่ทำให้เผ่าหงส์เดือดร้อน จะไม่ทำให้องค์หญิงแห่งเผ่าหงส์เสียเวลา พร้อมกับพาผู้อาวุโสมาขอโทษอย่างจริงใจ

“เรื่องนี้ เป็นเพราะพวกเราสั่งสอนจู๋มั่วไม่ดี ปล่อยให้เขาไปก่อเรื่องใหญ่ในแดนเทพ จนกลายเป็นกบฏ...”

“ไม่กล้าทำให้ตระกูลหงส์เดือดร้อน และไม่กล้าทำให้องค์หญิงเดือดร้อนเช่นกัน ตอนนี้ทำได้เพียงหน้าด้านมาขอหย่าเท่านั้น”

“โชคดียังมีเพียงชื่อสามีภรรยา แต่ไม่มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาจริง หลังจากหย่าแล้ว คงไม่ทำให้แดนเทพเอาผิดตระกูลหงส์ได้”

“ตอนแรกใช้สมบัติล้ำค่าของตระกูลหงส์ แล้วยังทำให้องค์หญิงต้องอับอาย นี่เป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อแสดงความรู้สึกผิด หวังว่าองค์หญิงจะรับไว้”

ในห้องโถงใหญ่ ราชามังกรและราชาหงส์นั่งอยู่

ราชาหงส์ตบโต๊ะอย่างแรง “บังอาจ เจ้าคิดว่าตระกูลหงส์ของข้าเป็นอะไร? จะเรียกใช้ก็มา จะไล่ก็ไปงั้นหรือ?”

“การแต่งงานครั้งนี้ พวกเจ้าใช้สมบัติล้ำค่าของตระกูลข้า แล้วยังทำให้ลูกข้าเสียหน้า คิดว่าแค่คำขอโทษก็พองั้นหรือ?”

เฟิ่งอู๋ไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ นั่งอยู่หลังม่านผ้าโปร่งบาง ๆ และพูดเบา ๆ ว่า “นี่เป็นความคิดของจู๋มั่ว หรือเป็นความคิดของเผ่ามังกร?”

“ถ้าเป็นความคิดของเผ่ามังกร งั้นพวกท่านผู้อาวุโสก็กลับไปเถอะ เสด็จพ่อก็กลับไปด้วย”

“ข้า เฟิ่งอู๋ ไม่ใช่คนประเภทที่สามารถร่วมสุข แต่ไม่สามารถร่วมทุกข์ได้”

“ไม่ว่าเผ่ามังกรจะเป็นหรือตาย เผ่าหงส์ของข้าจะไม่มีคำพูดใด ๆ ทั้งสิ้น! แต่งงานกับไก่ก็ต้องตามไก่ แต่งงานกับสุนัข ก็ต้องตามสุนัข จะไม่มีคำพร่ำบ่นใด ๆ ทั้งสิ้น”

ทันทีที่เฟิ่งอู๋พูดจบ สีหน้าของราชามังกร รวมถึงพวกผู้อาวุโสก็ไม่สู้ดีนัก

จู๋มั่วเจ้าตัวปัญหาเอ๊ย

ราชามังกรรู้ดีว่าเรื่องนี้ไม่สามารถปกปิดได้ เขาสบตากับพวกผู้อาวุโส และต่างก็เห็นเสียงถอนหายใจในสายตาของกันและกัน

ราชามังกรลุกขึ้นยืน ก้มคำนับอย่างจริงจังต่อราชาหงส์และเฟิ่งอู๋ที่อยู่หลังม่านผ้าโปร่งบาง ๆ

“เป็นความผิดของข้าเองที่สั่งสอนลูกไม่ดี ปล่อยปละละเลยเกินไป ทำให้เขาทำอะไรตามอำเภอใจ”

“การหย่า... เป็น...”

“เป็นความคิดของมั่วเอ๋อร์”

เหล่าผู้อาวุโสขมวดคิ้วด้วยความกังวล ปัจจุบัน จู๋มั่วเป็นอาชญากรที่ถูกตามล่าโดยแดนเทพ หากเผ่าหงส์แจ้งแดนเทพว่ามั่วเอ๋อร์กลับมา จะทำอย่างไรดี?

เฟิ่งอู๋หัวเราะเบา ๆ

“ก่อนหน้านี้ ข้าเคยถามเขาด้วยตัวเองว่า เจ้าแต่งงานกับข้าด้วยความจริงใจหรือไม่?”

“เขาตอบว่าใช่”

“ที่แท้ ทุกอย่างก็เป็นเพียงกลลวง”

งานเลี้ยงหย่า?

“ตอนที่จู๋มั่วหนีงานแต่งงาน ครั้งนั้นองค์หญิงเผ่าหงส์ก็ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ใช่หรือ?” แม่เฒ่าคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา

ทุกคนชะงักไป

“พวกเราพอจะทนรอได้ แต่เจ้าแห่งมังกรคงทนรอไม่ไหวหรอก ไปเถอะ... เรื่องนี้เป็นความผิดของเผ่ามังกร ก็ตามใจนางเถอะ” ราชามังกรลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจ

แม่เฒ่าที่เพิ่งจะเข้าใจความรู้สึกของเฟิ่งอู๋ ก็หันกลับไปมองเขาเฟิ่งอู๋บ่อยครั้ง

“รู้สึกว่า องค์หญิงเฟิ่งอู๋ดูแปลก ๆ”

“ครั้งที่แล้วยังไม่ยอมหย่าขาดจากกันเป็นตาย ยังทำท่าจะฆ่าจู๋มั่วระบายความแค้นอยู่เลย ครั้งนี้…” น้ำเสียงกลับมีแววดีใจอยู่เล็กน้อย

“คงจะคิดได้แล้วกระมัง แตงที่ถูกบังคับให้ขึ้นค้างมันก็ไม่อร่อย บีบบังคับให้เขาอยู่ในมือก็ไม่มีประโยชน์” ราชามังกรถอนหายใจ

ทุกคนเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อกลับไปบอกเรื่องนี้กับจู๋มั่ว เขาก็เหม่อไปครู่ใหญ่ ก่อนจะพูดว่า “เรื่องนี้เป็นความผิดของข้าที่ทำให้นางเสียใจ ขอรบกวนเสด็จพ่อไปเชิญเหล่าท่านเซียนเถิด เพียงแต่ตอนนี้ข้าเป็นผู้ร้ายที่ทางการต้องการตัว ในวันนั้นคงไปส่งนางกลับเผ่าหงส์ด้วยตัวเองไม่ได้”

ราชามังกรพยักหน้ารับ

แล้วก็รีบส่งคนไปเชิญเหล่าท่านเซียนทันที ทุกอย่างจัดตามแบบพิธีแต่งงานใหญ่

“โอ้ งานเลี้ยงหย่าร้างของเผ่ามังกรครั้งนี้ คงจะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะไปอีกหมื่นปีเป็นแน่ คนที่ทรยศคนจริงใจต้องกลืนเข็มหมื่นเล่ม…” ภูตหอยพูดพึมพำ ไม่สนใจว่าเขาจะได้ยินหรือไม่