หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1242

เหมือนเม็ดฝนโปรยปรายลงมาที่ขอบหน้าต่าง ทะลุผ่านแสงแดดส่องประกาย สักพักก็ปกคลุมไปทั่วกระจก มองขึ้นไปบนหลังคาที่เหลือเพียงแผ่นกระเบื้องโปร่งแสงผืนเดียว กลับถูกปกคลุมจนมิด

“ตั๊กแตน!!”

“เกิดภัยพิบัติตั๊กแตนระบาดแล้ว ทำไมถึงเกิดภัยพิบัติตั๊กแตนได้!”

“ตอนนี้เป็นช่วงเก็บเกี่ยวพอดี ปีนี้ก็แล้งอยู่แล้ว ถ้าเกิดภัยตั๊กแตนอีกจะทำอย่างไรดี!” สาวใช้หน้าซีดเผือด ไม่รู้ว่าภัยตั๊กแตนจะกินบริเวณกว้างแค่ไหน

เสียงหึ่ง ๆ ไม่จางหายไปสักที ลู่เจาเจาชักกระบี่แล้วผลักประตูออกไป

“องค์หญิง!” สาวใช้ร้องตกใจ

ยังไม่ทันได้ห้าม ลู่เจาเจาก็หันกลับมาปิดประตู

เบื้องหน้ามีแต่ตั๊กแตนบินว่อนเต็มฟ้า

นางไม่เคยเห็นตั๊กแตนตัวใหญ่ขนาดนี้มาก่อน บินกันจนมืดฟ้ามัวดิน แม้แต่แสงจันทร์ก็ยังสลัวไร้ประกาย

ทุ่งหญ้าสีเขียว และต้นไม้ใหญ่ใบหนาทึบ ในพริบตาก็กลายเป็นพื้นที่โล่งเตียน

แม้แต่ก่อนที่ลู่เจาเจาจะไล่ พวกมันก็หายไปภายในพริบตา

ในชั่วพริบตา พวกมันก็บินไปที่ไกล ๆ

ทิ้งไว้เพียงความเสียหายเบื้องหลัง

เสียงร้องไห้ดังมาจากระยะไกล จากนั้นเสียงร้องไห้จากทุกทิศทุกทางก็มารวมกัน

“สวรรค์ ปีนี้แล้งอยู่แล้ว แล้วก็ยังมีตั๊กแตนอีก นี่ท่านจะเอาชีวิตพวกเราหรือ!!” บนถนนยาว เสียงร้องไห้ดังระงมไปทั่ว

ทุกคนสามารถคาดเดาได้ว่า ทุ่งนาอาจจะไม่มีอะไรเหลือเลย

เมืองเหลียนหัวเปิดไฟตลอดทั้งคืน ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับการปลอบชาวบ้าน ในขณะเดียวกันก็ส่งคนออกไปสืบข่าว

เมื่อฟ้าสาง ข่าวก็มาถึง

แต่ร้ายแรงกว่าที่ทุกคนคิด

“ไม่ใช่แค่เมืองเหลียนหัว แคว้นต่าง ๆ ก็ประสบภัยจากตั๊กแตนในพื้นที่ขนาดใหญ่ ตั๊กแตนบินไปทางเหนือ ผ่านไปที่ไหนก็ไม่มีพืชผลเหลือเลย”

“ราชสำนักได้เปิดยุ้งฉางเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ และชนชั้นสูงต่าง ๆ ก็กำลังช่วยเหลือผู้ประสบภัย”

ผู้คนต่างหวาดกลัว

โลกมนุษย์กำลังวุ่นวาย ในขณะนี้วังมังกรก็ทรมานไม่แพ้กัน

ท้องฟ้ายังไม่สว่าง เหนือวังมังกรก็ปรากฏนิมิตหมายอันเป็นมงคล กลีบดอกไม้ที่เกิดจากพลังเทพโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า มังกรและหงส์พันกันบนท้องฟ้า รุ้งกินน้ำทอดสะพานหลากสีสันกลางอากาศ ปลาต่างกระโดดโลดเต้นอย่างสนุกสนานบนผิวน้ำ

ช่างเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความคึกคักและมีชีวิตชีวาเสียจริง!

เสียงดนตรีอันไพเราะดังก้องไปทั่ว ช่างเป็นบรรยากาศที่น่ายินดี

ภายในวังมังกรได้จัดงานเลี้ยงไว้พร้อมสรรพ ราชามังกรทำสีหน้าบึ้งตึงขณะต้อนรับเหล่าท่านเซียนอยู่หน้าประตู แม้ภายนอกจะยิ้มแย้มแจ่มใส แต่ภายในใจกลับกำลังสบถไม่หยุด นี่มันงานเลี้ยงหย่ามิใช่หรือ? ทำไมแขกถึงได้มากกว่างานแต่งงานเสียอีก???

ราชามังกรทำหน้าฉงน พร้อมพึมพำกับตัวเองว่า “นี่มันไม่สมเหตุสมผล!”

“ตอนงานแต่งงานครั้งก่อน ข้าก็เชิญแค่เหล่าท่านเซียนจากสามชั้นฟ้าขึ้นไปเท่านั้น เตรียมโต๊ะไว้สามสิบหกโต๊ะ แต่บางส่วนก็ปิดด่านฝึกตน บางส่วนก็ออกท่องเที่ยว ทำให้มีแขกมาร่วมงานไม่ถึงสามสิบโต๊ะ”

สิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากยิ่งขึ้นคือ ท่านเซียนที่ก่อนหน้านี้เขาต้องอ้อนวอนเท่าไหร่ก็ไม่มา วันนี้กลับพาครอบครัวมาด้วย!

“ฝ่าบาท ต้องเพิ่มโต๊ะสำหรับงานเลี้ยงแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” ภูตปลารายงานอย่างระมัดระวัง

ท่านราชามังกรถึงกับสั่นไปทั้งเขา มุมปากสั่นไปพักใหญ่ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “เพิ่ม!”

พวกสารเลวชอบดูเรื่องสนุก!

ตอนที่จู๋มั่วเป็นกบฏ ท่านเซียนทุกคนต่างก็หลีกเลี่ยงเขา ตอนนี้กลับพาครอบครัวมาด้วย!!

ราชามังกรโกรธมาก

แม้แต่ตอนแต่งงานก็ยังไม่มีคนเยอะเท่าวันนี้

เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้ว ราชามังกรกำลังจะออกไป ก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาราวกับหยกเดินมาแต่ไกล

ชายหนุ่มดูเหมือนอายุประมาณสิบหกหรือสิบเจ็ดปี สวมชุดสีดำ ดูไม่คุ้นเคย

แต่บรรยากาศรอบตัวเขา กลับทำให้เขาไม่กล้ามองโดยตรง

“ท่านเซียนผู้นี้…” ราชามังกรพูดอย่างสุภาพ แต่ในใจสงสัยว่าท่านเซียนผู้นี้มาจากไหน? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

ชายหนุ่มพูดอย่างแผ่วเบา “ผ่านมาแถวนี้ เห็นนิมิตหมายอันเป็นมงคลเต็มท้องฟ้า ตั้งใจมาขอเหล้าฉลองดื่มสักแก้ว ไม่ทราบว่าสะดวกหรือไม่?”

สีหน้าของราชามังกรแข็งค้าง

“สะ...สะดวก เชิญเข้ามา เชิญเข้ามา” ราชามังกรกลืนความขมขื่นลงไปจริง ๆ