หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1243

อัครมหาเสนาบดีเต่าเชิญแขกเข้ามาในประตูด้วยตนเอง

บรรยากาศภายนอกเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน แต่ภายในวังมังกรกลับมีบรรยากาศที่ค่อนข้างเงียบเหงา

วังมังกรส่องประกายด้วยทองและหยก ตกแต่งด้วยผ้าไหมสีแดงที่แขวนอยู่ทั่วทุกแห่ง เฟิ่งอู๋ในชุดเจ้าสาวสีแดงและเครื่องประดับศีรษะรูปหงส์ มองตัวเองในกระจกอย่างเย็นชา

“เขามาหรือยัง?” เฟิ่งอู๋นั่งนิ่ง ๆ

มือขาววางอยู่บนหน้าท้อง ราวกับกำลังปกป้องบางสิ่ง

สาวใช้ชิงเฟิ่งที่อยู่ด้านหลังมีดวงตาแดงก่ำ “ยังไม่มาเจ้าค่ะ”

ราวกับมีเสียงถอนหายใจ แต่ก็อาจจะไม่มี

เฟิ่งอู๋หลับตาลงเล็กน้อย ถ้าเขากล้าที่จะมายืนต่อหน้านาง บางที นางอาจจะใจอ่อน

ไม่มีใครอยู่ข้างนอก

“คลุมไว้เถอะ” นางพูดเสียงเบา

ชิงเฟิ่งค่อย ๆ คลุมผ้าคลุมสีแดงลงบนหัวของนาง ปิดบังสายตาของนาง ปิดบังใบหน้าของนาง

“ถึงฤกษ์งามยามดีแล้ว ออกจากประตูมังกร” เสียงหงส์ตัวน้อยตะโกนดังมาจากข้างนอก

ตะโกนสามครั้ง จู๋มั่วจึงลังเลที่จะเดินไปหานาง

คนในเผ่าหงส์ไม่มีใครมีสีหน้าที่ดี ทุกคนมองเขาด้วยความโกรธแค้น จู๋มั่วเงียบไม่พูดอะไร มองไปที่องค์หญิงเผ่าหงส์ที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู แต่งกายด้วยชุดสีแดงเต็มตัวอย่างเหม่อลอย

นางสวมผ้าคลุมหน้าสีแดง เหมือนกับตอนที่แต่งงานครั้งแรก

เขาไม่เคยเห็นหน้านางด้วยซ้ำ

ก่อนแต่งงาน นางมาที่วังมังกรด้วยตัวเองเพื่อถามเขาว่าเขาสนใจการแต่งงานครั้งนี้หรือไม่ เขาต้องการแต่งงานกับนางจริงหรือไม่?

ในเวลานั้น จู๋มั่วเกลียดนาง เขาตอบตกลงโดยที่ไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ

ส่งผลให้เขาไม่เคยเห็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาจนถึงทุกวันนี้

ภรรยาที่แต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณี

เขาตะลึงงัน รู้สึกถึงเพียงความร้อนในอกอย่างฉับพลัน

เขารีบล้วงสิ่งของในอ้อมกอดออกมาอย่างร้อนรน มันเป็นถุงผ้าไหม

นี่คือสิ่งที่ลู่เจาเจาให้เขา นางบอกว่า เราพบกันแล้ว ข้าต้องเข้าข้างเจ้าบ้าง

แต่ก็แค่บ้างเท่านั้น

ท้ายที่สุด จู๋มั่วก็ทำผิดครั้งใหญ่ ทำให้คนอื่นต้องอับอาย

จู๋มั่วกำถุงผ้าไว้แน่น เขาเข้าใจนิสัยของลู่เจาเจา นางเป็นคนยุติธรรม คิดว่านางคงอยากจะห้ามเขาไม่ให้หย่า

เพราะว่า เขาเป็นฝ่ายทำผิดต่อองค์หญิงเผ่าหงส์

จู๋มั่วมองถุงผ้า แล้วโยนมันลงไปในแปลงดอกไม้ ตกลงไปในพุ่มดอกไม้

ชิงเฟิ่งกลอกตา และส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา

“ยังไม่รีบมาส่งองค์หญิงออกไปอีก!”

“เจ้าสาวออกมาแล้ว…” เสียงตะโกนดังขึ้น ทุกคนต่างมองไป

“จู๋มั่วไม่สะดวกที่จะออกไปข้างนอก ได้เพียงส่งองค์หญิงถึงที่นี่” เสียงของจู๋มั่วเย็นชา นี่เป็นคำแรกที่เขาพูดในการพบกันครั้งนี้

“ขอโทษ” จู๋มั่วพึมพำเบา ๆ

เฟิ่งอู๋ชะงักฝีเท้าเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังอย่างไม่ไยดี เดินออกจากประตูวังมังกรโดยไม่หันกลับไปมองอีก

สายลมทะเลพัดผ้าคลุมหน้าสีแดงขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นคางที่เปล่งประกายเพียงชั่วครู่

“ขอต้อนรับองค์หญิงกลับบ้าน”

“ขอต้อนรับองค์หญิงกลับบ้าน…” ฝูงหงส์บินอยู่บนท้องฟ้า ร้องเสียงดังพร้อมกัน

ขบวนรถหงส์อันยิ่งใหญ่ต้อนรับองค์หญิงกลับบ้าน กลีบดอกไม้ที่โปรยปรายเต็มท้องฟ้าดูมีชีวิตชีวาและรื่นเริงยิ่งนัก

“ใครจะไปคิดเล่า ว่านี่จะเป็นงานเลี้ยงหย่าร้าง…” แขกที่มามุงดูต่างถอนหายใจ

จู๋มั่วยืนอยู่ภายในวังมังกร ลูบอกโดยไม่รู้ตัว

มองดูขบวนรถหงส์เคลื่อนตัวออกไปไกล

แม้ว่าเขาจะเกลียดการแต่งงานครั้งนี้ การแต่งงานที่หลอกลวงเพื่อไข่มุกวิญญาณคู่ชะตา ทั้ง ๆ ที่เขาจะเฝ้าคิดถึงการหย่าร้างทุกวัน

แต่ในวันที่หย่าร้างจริง ๆ เขาก็พบว่าตัวเองไม่มีความสุขมากนัก

แม้กระทั่ง รู้สึกหงุดหงิดในใจเล็กน้อย

เขามองออกไปนอกประตูวังมังกร เบิกตากว้างขึ้นมา “เสด็จพ่อเลอะเลือนหรือเปล่า แขกในงานเลี้ยงหย่าร้างยังมากกว่างานแต่งงานเสียอีก?”