หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1244

ภูตหอยพูดอย่างแผ่วเบา “พวกเขาน่ะ มาดูละคร”

“ข้าได้ยินมาว่าบัตรเชิญงานเลี้ยงหย่าเป็นที่ต้องการอย่างมาก และบางคนถึงกับมาขอที่ประตูเลยด้วยซ้ำ”

จู๋มั่ว…

บางครั้งก็อยากฆ่าคนจริง ๆ!

เมื่อจู๋มั่วกลับมาถึงโลกมนุษย์ อาอู๋กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้มองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย

“อาอู๋ อาอู๋ ในที่สุดข้าก็จัดการปัญหาได้แล้ว รอเพียงแค่วันที่จะได้ต้อนรับเจ้าและลูกอย่างยิ่งใหญ่เท่านั้น”

“อาอู๋ นี่คือผลึกมังกร เสด็จพ่อรู้ว่าเจ้าเป็นมนุษย์ จึงให้ข้านำมาให้”

“มันจะช่วยยืดอายุและเพิ่มอายุขัยให้เจ้าได้”

เขานั่งยอง ๆ ข้างอาอู๋ แล้วลูบท้องของอาอู๋เบา ๆ “เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่รังแกแม่ของเจ้าใช่ไหม? เจ้าต้องเป็นเด็กดีนะ ไม่เช่นนั้นพ่อจะจัดการเจ้า!” พูดจบ เขาก็ยิ้มให้กับอาอู๋อย่างโง่เขลา

ไม่รู้ว่าเป็นความคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกว่าสีหน้าของอาอู๋ไม่ค่อยดีนัก ดูซีดเซียวเล็กน้อย

“อาอู๋ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” จู่ ๆ หัวใจของจู๋มั่วก็เต้นแรง

อาอู๋เอียงศีรษะเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นยิ้ม แต่แทบไม่เห็นรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไร คงเป็นเพราะเมื่อวันไม่ได้เจอเจ้า ลูกเลยงอแงนิดหน่อย ปัญหาแก้ได้แล้วใช่ไหม? ก็...มันก็เป็นปัญหาที่ค่อนข้างวุ่นวาย…” นางขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดพึมพำเสียงเบา

“ต่อไปเราสามคนพ่อแม่ลูกจะไม่แยกจากกันอีก แล้วเจาเจาล่ะ?” จู๋มั่วถาม สถานีพักแรมเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่เลย

แม้แต่คนรับใช้และสาวใช้ก็มีสีหน้าไม่ดี บรรยากาศค่อนข้างตึงเครียด

“ทำไมในสวนถึงดูโล่งเช่นนี้? ระหว่างทางมาก็เงียบเหงาอย่างน่ากลัว” จู่ ๆ จู๋มั่วก็สังเกตเห็นว่าในสวนไม่มีแม้แต่ต้นไม้เขียวขจี มีเพียงกิ่งก้านที่เปลือยเปล่า

“เมื่อคืนเกิดภัยพิบัติจากฝูงตั๊กแตน ชาวบ้านไม่มีอะไรจะเก็บเกี่ยว ตอนนี้พวกเขากำลังช่วยเมืองเหลียนหัวบรรเทาภัยพิบัติ”

“ชาวบ้านไม่สงบ ราชสำนักสั่นคลอน เกรงว่าจะเกิดภัยพิบัติใหญ่ในโลกมนุษย์”

จู๋มั่วขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่พูดอะไรอีก เตรียมของให้อาอู๋แล้วรีบออกจากเมืองทันที

แน่นอนว่า มีผู้ลี้ภัยจำนวนมากรวมตัวกันอยู่นอกประตูเมือง

มหาปุโรหิตออกมาปลอบชาวบ้านด้วยตัวเอง แต่ดินแดนของแคว้นฟั่นกว้างใหญ่และมีชาวบ้านจำนวนมาก การเปิดยุ้งฉางและแจกจ่ายอาหารสามารถบรรเทาปัญหาได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น

ซ่านซ่านซบอยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยอวี้โจว ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดขาว เมื่อวันเป็นวันเกิดครบขวบปีของเขา แค่คิดเขาก็รู้ได้

ต้องเป็นเพราะผู้ใต้บังคับบัญชาทำเรื่องเลวร้ายแน่ ๆ

เมื่อคืนนี้ พลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังงานด้านลบมากมายที่หลั่งไหลเข้ามา

ซ่านซ่านหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาจะไม่ยอมให้ผู้ใต้บังคับบัญชาถูกหันชวนจูงจมูกอีกต่อไปแล้ว

“การกระทบกระทั่งเล็กน้อยคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ในราชสำนักมีท่านแม่ทัพหรง พี่ชายและลุงของท่าน คงไม่เกิดเรื่องใหญ่”

“แต่ทว่ายุ้งฉางว่างเปล่า คงต้านทานได้อีกไม่นาน ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังสงสัยว่าภัยพิบัติตั๊กแตนครั้งนี้ยังไม่จบสิ้น...”

“แต่เดิมนั้น การจัดทัพครั้งนั้นก็เพื่อรับมือกับภัยพิบัติในโลกมนุษย์ นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น”

“ต้องถอนรากถอนโคนพวกเขาให้สิ้นซาก” ลู่เจาเจาสูดหายใจเข้าลึก ๆ หลับตาลงครู่หนึ่งแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“ยังไม่หมดแค่นั้น ปีนี้อากาศก็แห้งแล้งอยู่แล้ว ยังมาเจอกับภัยพิบัติตั๊กแตนอีก ทางฝั่งตงหลิงสภาพอากาศเลวร้าย แต่เดิมก็ต้องรุกรานแคว้นเพื่อนบ้านเพื่อความอยู่รอด จนกระทั่งเซวียนจี้ชวนขึ้นครองบัลลังก์ สถาปนาตนเป็นฮ่องเต้แห่งตงหลิง เรื่องนี้จึงค่อย ๆ ดีขึ้น...”

“ภัยพิบัติตั๊กแตนเริ่มต้นขึ้นจากตงหลิง ชาวบ้านไม่มีพืชผลเก็บเกี่ยว จึงบุกรุกชายแดนเป่ยเจาหลายครั้ง นี่ก็เป็นเหตุผลที่ทำให้คุณชายรองต้องรีบกลับค่ายทหาร หลังจากภัยพิบัติตั๊กแตน ชาวบ้านต้องกินรากไม้ กินดินขาว ศพเกลื่อนกลาด จึงมีคนคิดจะจับตั๊กแตนมากิน”

เซี่ยอวี้โจวเบิกตากว้าง “พวกเขากินตั๊กแตนงั้นหรือ?”

จุยเฟิงพยักหน้า “ตั๊กแตนทั่วไปอันที่จริงก็กินไม่ได้ แต่ตั๊กแตนพวกนี้ถูกเลี้ยงด้วยซากเน่าและพลังหยิน มันมีพิษร้ายแรงมาก!”

ลู่เจาเจาหยิบตั๊กแตนตัวหนึ่งขึ้นมาจากพื้น ตั๊กแตนตัวอ้วนและอวบแต่ละตัวมีขนาดใหญ่มาก นางช้นิ้วบีบเบา ๆ น้ำสีเขียวเข้มก็ระเบิดออกมา เมือกหยดลงมา น่าขยะแขยงมาก

พลังหยินกระจายออกมาในทันที

“กินไม่ได้”

จุยเฟิงพูดต่อ “ไม่ใช่แค่กินไม่ได้ มันจะทำให้เสียสติอีกด้วย”