หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1245

“ในเมืองตงหลิงเกิดเหตุการณ์สังหารหมู่ครั้งใหญ่หลายครั้ง ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนมีต้นเหตุมาจากสิ่งนี้”

“ชาวบ้านที่กินตั๊กแตนเข้าไป จิตใจจะหลงผิด ไร้ซึ่งเหตุผล กระหายเลือดและชอบฆ่าฟัน ราวกับเป็นผีดิบ ไม่กลัวความตายและความเจ็บปวด พวกเขาจะกัดคนที่พบเห็น และยังสามารถแพร่เชื้อได้อีกด้วย”

ลู่เจาเจาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ส่งข่าวเรื่องนี้กลับไปยังเป่ยเจา” ภัยพิบัติหลังจากฝูงตั๊กแตน นั่นแหละคือปัญหาใหญ่

“ตงหลิงอาจจะไม่ได้แค่กินตั๊กแตน พวกเขาน่าจะอยู่ในใจกลางของเหตุการณ์บางอย่าง ถึงได้รับผลกระทบรุนแรงขนาดนี้ กลุ่มคนพวกนั้นน่าจะอยู่ในตงหลิง! เราจะปล่อยให้พวกเขาออกไปสร้างความเดือดร้อนไม่ได้!”

นางมองไปที่ซ่านซ่าน

ซ่านซ่านตัวสั่นเทา มองไปที่แขนขาวเนียนของตัวเอง ขนลุกซู่ไปทั่ว

ซ่านซ่านชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ ชี้ไปที่ตัวเอง “ซ่านซ่าน เก่ง!” พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ตัวเอง

“ข้าทำความดีแล้ว ทำแล้วนะ” อย่าฆ่าข้านะ!!

ลู่เจาเจาขอให้เขาทำความดีเพิ่มขึ้น ซ่านซ่านก็ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ

ลู่เจาเจาหันไปมองม่ายเฟิง ม่ายเฟิงพยักหน้า “ตอนบรรเทาภัยพิบัติ มีทหารม้าเยอะมาก ซ่านซ่านช่วยพยุงแม่เฒ่าข้ามถนน”

“ทำความดีไปสามครั้งแล้ว” ม่ายเฟิงพยักหน้าอย่างจริงจัง แต่สายตาหลุกหลิก รู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตากับลู่เจาเจาโดยตรง

ใช่แล้ว ทำความดีถึงสามครั้ง

พยุงแม่เฒ่าคนเดิม พยุงไปแล้วก็พยุงกลับ

ลู่เจาเจาเบือนสายตาไปที่อื่น แล้วสั่งให้ทุกคนเตรียมตัวออกเดินทางไปยังตงหลิงทันที

เซวียนจี้ชวน จู่ ๆ นางก็นึกถึงฮ่องเต้ตงหลิงที่เคยเป็นตัวประกันในเป่ยเจาเมื่อหลายปีก่อน

“หาหมอดูผู้เชี่ยวชาญด้านการสำรวจถ้ำและค้นหาสมบัติมาให้หน่อย” ลู่เจาเจาพูดกับจุยเฟิง

นางหรี่ตาลงเล็กน้อย “ข้ามีสหายคนหนึ่ง เป็นคนขี้เหนียว เมื่อก่อนเคยเก็บอาหารและเงินทองไว้เยอะมาก ขอยืมมาใช้หน่อย” เป็นประเภทที่รวยล้นฟ้าเลยทีเดียว!

“ถ้าหาไม่เจอจริง ๆ ก็ไปขอข้าวจากสหายเก่าสักหน่อยก็แล้วกัน” ยังไงก็ขอเขากินมาหลายปีแล้ว นางชำนาญเรื่องนี้ยิ่งนัก

“เจ้ายังกล้าไปขอข้าวขอของเขาอีกหรือ ทั้ง ๆ ที่มีโทษหนักถึงขั้นฆ่าตัวตายบนสวรรค์เก้าชั้นฟ้าเนี่ยนะ??” เซี่ยอวี้โจวมีสีหน้าตกใจ

ลู่เจาเจาหัวเราะจนตาปิด “ข้าไม่ไป เจ้าไปเองสิ!”

เซี่ยอวี้โจวกระโดดขึ้นทันที “ข้าไม่ไป!! ไปขอข้าวเขากินมันน่าขายหน้า! ถ้าเขาไล่ข้าออกไปจะทำยังไง?! ข้ายังไม่ได้แต่งงานเลยนะ ตระกูลเซี่ยจะขาดผู้สืบสกุลไม่ได้”

“พวกเขาไม่กล้าไล่เจ้าหรอก ข้ามีข้อมูลลับของพวกเขาอยู่นิดหน่อย”

เซี่ยอวี้โจวทำหน้าไร้อารมณ์ “แค่ไล่ออกไปก็ถือว่าดีแล้ว โอกาสที่พวกเขาจะฆ่าปิดปากน่าจะมากกว่ามั้ง??”

ที่เจ้ายังไม่ถูกฆ่า ก็เพราะกำปั้นเจ้าแข็งแกร่งไงเล่า

ลู่เจาเจาโบกมือ เจ้าเป็นถึงพระพุทธองค์ ใครจะกล้าแตะต้องเจ้า!

ต่อให้ไม่เห็นแก่หน้าเจ้า ก็ต้องเห็นแก่หน้าพระพุทธ ยังไงก็ต้องขอมาได้บ้าง

การขอข้าวเขากิน ไม่ใช่เรื่องน่าอาย

ขอไปขอมา เดี๋ยวก็ชิน

เขาได้ยินว่าลู่เจาเจาจะหาถ้ำ ก็ทำท่าว่าตัวเองก็ช่วยได้

ลู่เจาเจาหาวหนึ่งที หันหลังพึมพำสองสามคำ แล้วก็หลับไป

ซ่านซ่านเบิกตากลมโตเป็นประกาย เอียงศีรษะเล็กน้อย หาสมบัติ พี่สาวต้องจำบุญคุณครั้งใหญ่ของเขาได้แน่ ทีนี้ก็จะไม่ฆ่าเขาแล้ว!

ข้าช่างเป็นคนที่ฉลาดยิ่งนัก

ฟังเสียงหายใจสม่ำเสมอของพี่สาว ซ่านซ่านก็ค่อย ๆ เคลิ้มหลับไป

ก่อนฟ้าสาง จุยเฟิงกับจู๋มั่วก็เก็บข้าวของเสร็จแล้ว

ลู่เจาเจาตื่นขึ้นมาด้วยผมหยิกสองปอย วันนี้กินง่ายเป็นพิเศษ

แม่นมนึ่งไข่ให้ซ่านซ่าน กำลังป้อนให้ซ่านซ่านทีละช้อน “ในเมืองนอกเมืองก็ขาดแคลนอาหาร ตอนนี้ได้แต่ทำให้องค์หญิงต้องลำบากแล้ว”

ถึงบอกว่าลำบาก แต่ก็เป็นอาหารดี ๆ ที่คนธรรมดาหาได้ยาก

แค่ไม่มีอาหารฟุ่มเฟือยเท่านั้น

ลู่เจาเจาถือถ้วยเล็ก ดื่มน้ำซุปอย่างทะนุถนอม “ไม่ลำบากเลย ดีมากแล้ว ข้างนอกยังมีคนอีกมากที่ไม่มีอะไรกิน”

อาหมานถอนหายใจ “เมื่อคืนนี้ข้างนอกเมืองมีการสู้รบกัน”

“ผู้ลี้ภัยจากภัยแล้งมีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เดิมทีเมืองเหลียนหัวไม่ได้ห้ามผู้ลี้ภัยเข้ามา แต่สองวันที่ผ่านมา มีกลุ่มผู้ลี้ภัยก่อเหตุปล้นและทำร้ายผู้อื่น ทำให้ความสงบเรียบร้อยในเมืองแย่มาก มหาปุโรหิตจึงไม่อนุญาตให้ผู้ลี้ภัยเข้าเมือง และสร้างที่พักพิงชั่วคราวสำหรับบรรเทาภัยพิบัติไว้ด้านนอกเมือง มีการแจกข้าวต้มวันละสองครั้ง เพื่อให้ผู้ลี้ภัยมีที่พักพิง”