หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 1256

“ออกเดินทางกันเถอะ”

พวกเขาเดินทางทั้งกลางวันและกลางคืน ไม่หยุดพัก จนกระทั่งสามวันต่อมา ในที่สุดก็มาถึงตงหลิง

สถานการณ์เริ่มตึงเครียดขึ้นทันทีที่พวกเขาเข้าสู่ตงหลิง

แม้ว่าขบวนรถจะได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา และดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใกล้ แต่ผู้ลี้ภัยก็ยังคงเดินหน้าต่อไปอย่างไม่ลดละ แม้ว่าจะล้มลงเป็นกลุ่มแล้วกลุ่มเล่าก็ไม่เคยหยุดเลย

เมื่อลู่เจาเจามาถึงเมืองหลวงของฮ่องเต้แห่งตงหลิง นางเพิ่งตระหนักว่าการป้องกันเมืองหลวงนั้นเข้มงวดอย่างยิ่ง

“พวกเจ้าเป็นใคร? มาจากไหน จะไปที่ไหน?” ทหารที่เฝ้าเมืองกวาดสายตาคมกริบไปทั่วทุกคนด้วยท่าทีหวาดระแวง

“นายหญิงของเราคือองค์หญิงเป่ยเจา มาที่นี่เพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้ตงหลิงโดยเฉพาะ”

จุยเฟิง ก้าวไปข้างหน้าและส่งมอบสิ่งของแทนตัว

สีหน้าของทหารยามผ่อนคลายลงเล็กน้อย แม้ว่าสีหน้าจะดูห่างเหินแต่ก็สุภาพ พูดกับทุกคนว่า “เกรงว่าฝ่าบาทคงจะไม่พบท่าน”

“ฝ่าบาทไม่ทรงเข้าเฝ้าเช้าเป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว ไม่ทรงพบใครเลย”

“ตอนนี้ในเมืองไม่ค่อยสงบ หากองค์หญิงไม่รังเกียจ ก็ไปประทับนอกเมืองก่อนดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?” ทหารยามเฝ้าประตูเมืองมีสีหน้ากังวล

“ขอบคุณสำหรับความหวังดี แต่การเดินทางครั้งนี้ขององค์หญิงมีธุระสำคัญ ไม่อาจไปที่อื่นได้”

“ขอท่านพี่เปิดประตูเมืองด้วย”

จุยเฟิงและจู๋มั่วคุ้มกันอยู่ข้างหน้า

ทุกคนสามารถมองเห็นได้ว่า ประตูเมืองหลวงถูกเสริมความแข็งแกร่ง ทหารที่เฝ้าเมืองชักกระบี่ออกมา ราวกับว่ากำลังตึงเครียดอย่างมาก

แต่ความตึงเครียดของพวกเขามาจากภายในเมือง

“ขออภัยที่ต้องรบกวนองค์หญิง แต่ขอความกรุณาให้องค์หญิงเร่งฝีเท้าเข้าเมืองด้วย” ทหารยามเฝ้าประตูเมืองมีสีหน้าเคร่งเครียด และตะโกนเสียงดัง

“เปิดประตูเมือง”

เหล่าทหารทุกนายต่างก็มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ราวกับกำลังเผชิญหน้ากับศัตรู

ประตูเมืองส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด เปิดแง้มออกเพียงเล็กน้อย

เหงื่อเริ่มผุดขึ้นบนหน้าผากของเหล่าทหาร เมื่อประตูเปิดออกได้ครึ่งหนึ่ง พวกเขาก็รีบเร่งให้ขบวนรถม้าเข้าไป

ภายในเมืองเงียบสงัด

เงียบสงบอย่างมาก

เมืองหลวงที่เคยรุ่งเรืองที่สุดกลับว่างเปล่า ไร้ผู้คน เงียบสงัดจนน่าขนลุก มีเพียงรอยเลือดสีแดงสดที่ยังคงปรากฏให้เห็นเลือนรางตามกำแพงเท่านั้น

รถม้าส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

ไม่นานนัก กลุ่มคนก็มาถึงหน้าพระราชวังตงหลิง พระราชวังได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา มีทหารล้อมรอบทุกด้าน ทำให้ทุกคนรู้สึกประหม่า

จุยเฟิงถือของที่ระลึกไปเจรจา

คนที่เฝ้าเมืองคือแม่ทัพมั่ว เมื่อหลายปีก่อน เขาเคยพาทหารตงหลิงไปบุกรุกชายแดนเป่ยเจา ปล้นทรัพย์สิน สร้างความเดือดร้อนให้เป่ยเจาไม่น้อย

และเขายังเป็นคนที่ต่อสู้กับหรงเช่อมากที่สุดอีกด้วย

“องค์หญิงเจาหยางผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง ข้าน้อยได้ยินชื่อเสียงของท่านมานานแล้ว รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง…” แม่ทัพมั่วมีสีหน้าแปลก ๆ

แต่คำพูดของเขาไม่ได้แสดงความอบอุ่นเป็นกันเองเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน