หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 147

ดอกไม้ไฟระเบิดออก ควันฟุ้งกระจาย ทำให้มองเห็นอย่างคลุมเครือไม่ชัดเจนนัก

ลู่เจาเจาคว้าผมของฮ่องเต้ จนหวังกงกงที่มองอยู่ยิ่งตกใจมากขึ้น

“ไม่พอ! ยังไม่พอ!” นางเงยหน้าขึ้น อยากให้อุ้มสูงกว่านั้น

ก่อนจะยิ้มและจูบไปที่แก้มของเขา

โดยมีน้ำลายเหลือทิ้งไว้

“สูงอีก!” ก่อนจะเหลือบมองพลางชี้ไปที่คอของฮ่องเต้

ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ นางก็ใช้มือและเท้าปีนป่ายไปที่คอเสียแล้ว

“ระวัง ระวังหล่นลงมา” ฮ่องเต้รีบประคองตัวนางเอาไว้ เพราะหากนางหล่นลงมาจริงๆ เขากลัวว่าโลงศพของบรรพบุรุษใต้ดินอาจเกิดการสั่นสะเทือนก็เป็นได้

หวังกงกงซึ่งเป็นผู้ปรนนิบัติรับใช้ฮ่องเต้นั้นไม่ใช่คนสามัญทั่วไป

ขุนนางหลายคนยังต้องสุภาพเมื่อเจอกับเขา แต่ในตอนนี้เขากลับต้องตกตะลึงเพราะการกระทำของเด็กน้อย

ลู่เจาเจา!

นางกำลังขี่คอของฮ่องเต้! - -

ไม่นะ!

แม้แต่รัชทายาทยังไม่เคยถูกปฏิบัติเช่นนี้เลย! -

หวังกงกงเหลือบมองรัชทายาทเล็กน้อย และสีหน้าของรัชทายาทกลับกลายเป็นสีเข้มอย่างที่คาดเอาไว้

รัชทายาทขมวดคิ้วด้วยความโกรธ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า ข้าผิดเอง! เพราะข้าตัวเตี้ย นางจึงไม่ขี่คอของข้า!

“ว้าว... มีความสุขจัง ดีจังเลย…” ใบหน้าของลู่เจาเจาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“นี่เป็นครั้งแรกที่เจาเจาฉลองวันปีใหม่และชมดอกไม้ไฟเป็นครั้งแรก” รัชทายาทกล่าวอย่างเจ็บปวดใจ

เดิมทีฮ่องเต้รู้สึกเสียพระทัยมาก และคิดว่าไม่ควรปล่อยให้นางขี่คอเช่นนี้เพราะกลัวความอับอาย

ทว่านี่เป็นครั้งแรก ครั้งแรกที่นางได้ชมดอกไม้ไฟ!

ครั้งแรกที่ได้ขี่คอ!

ข้าเป็นคนแรก!

ไม่อับอายผู้ใดแล้ว!

ตอนนั้นเองที่ลู่หย่วนเจ๋อนั่งอยู่ใต้อัฒจันทร์หันกลับมามองโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจะขยี้ตาตนเองแรงๆ

ท่ามกลางหมอกควัน ดูเหมือนเขาจะเห็นภาพเด็กน้อยขี่อยู่บนคอของฮ่องเต้

เด็กหญิง… ดูคล้ายกับลู่เจาเจาเลยไม่ใช่หรือ

อ๊ะ! เจ้าเด็กโง่กินอะไรผิดสำแดงลงไปกัน รัชทายาทยังไม่เคยขอให้อุ้ม แต่เขากลับขอให้อุ้มเช่นนี้

จากนั้น…

องค์ชายน้อย!

เขาพลันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นต่อหน้าสาธารณชนเช่นเดียวกับลู่เจาเจา ก่อนจะดัดเสียงและพูดกับฮ่องเต้ด้วยความนุ่มนวล

“เสด็จพ่อ~ อุ้มหน่อย~ พ่อกอด”

“ลูกอยากให้ท่านอุ้ม~” เสียงนั้นดังออกมา พร้อมกับริมฝีปากโค้งงอและตัวสั่นเทาเล็กน้อย

นางสนมหรงยังคงมองภาพที่เกิดขึ้นด้วยความตกตะลึงจนแทบสิ้นสติ ก่อนที่เขาจะคว้าเสื้อคลุมมังกรของฮ่องเต้ทีละน้อย

เช่นเดียวกับลู่เจาเจา จึงนั้นจึงเขย่าชายเสื้อเบาๆ

เขย่าไปเขย่ามา...

ยิ่งเขย่าจนแรงมากขึ้น!

แควก...

ภาพในดวงตาของนางสนมหรงพลันมืดดับลง ก่อนจะล้มลงกับพื้นอย่างนุ่มนวล

ส่วนองค์ชายน้อยได้แต่มองเสื้อที่ขาดด้วยความตกตะลึง