หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 148

เอ๊ะ?

เขามองใบหน้าของผู้เป็นพ่อซึ่งดำมืดราวกับก้นหม้ออย่างไร้หนทาง

แย่แล้ว!

“ออกไป!” ฮ่องเต้กัดฟันกรอดพร้อมกับเอ่ยขึ้นเบาๆ

องค์ชายน้อยจึงเกาศีรษะอย่างสงสัย “เหมือนกันทุกประการ เหตุใดผลลัพธ์จึงต่างกันเช่นนี้”

มีเพียงนางสนมไม่กี่คนที่เห็นฮ่องเต้อุ้มลู่เจาเจาเมื่อครู่ พวกนางมองหน้ากันและพยายามปกปิดความตกใจในดวงตา

งานเลี้ยงในพระราชวังสิ้นสุดลงแล้ว ลู่เจาเจาเริ่มหาวหวอดด้วยความง่วงนอน

ก่อนจะเอนตัวนอนในอ้อมแขนของสวี่ซื่ออย่างน่ารักเชื่อฟัง

วันนี้ลู่เจิ้งเย่ว์และลู่หยวนเซียวเข้าร่วมงานเลี้ยงพระราชวังเช่นด้วย แต่พวกเขาต้องนั่งรับประทานอาหารพร้อมกับเพื่อนร่วมชั้นสำนักศึกษาจิงหง

“ท่านพ่อล่ะ” ลู่หยวนเซียวถามขึ้น

“ท่านโหวบอกว่ามีธุระ จึงออกจากพระราชวังไปก่อนแล้ว” เด็กรับใช้รายงาน

สวี่ซื่อพลันยิ้มเยาะในใจ วันนี้ลู่จิ่งไหวแย่งชิงความโดดเด่นไป ลู่หย่วนเจ๋อคงทนดูต่อไปไม่ไหวน่ะสิ!

สอบอันดับสามหยวน?

อาจารย์ส่วนตัวของรัชทายาท?

ยาแรงขนาดนี้มากพอที่จะสั่นคลอนความลังเลของลู่หย่วนเจ๋อได้!

“ท่านแม่ ท่านยังมีพวกเราพี่น้องสี่คนนะ” ลู่เจิ้งเย่ว์มองผู้เป็นแม่ด้วยความประหม่า เพราะคิดว่านางกำลังโศกเศร้า

สวี่ซื่อพยักหน้าพลางยิ้มรับเบาๆ

ครึ่งแรกของชีวิตนางหมกมุ่นอยู่กับความรัก แต่ในครึ่งหลังของชีวิตนางจะต้องทำลายเจ้าสุนัขตัวเมียจงหย่งโหวนั่นให้ได้!

เมื่อผู้คนพากันทยอยออกจากพระราชวัง พวกเขาจึงได้พบกับตระกูลเจียง

สิ่งที่น่าสลดใจยิ่งกว่านั้นคือลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนรถเข็นและรอเจาเจาอยู่ที่หน้าประตูวัง

ตั้งแต่ลู่เยี่ยนซูพิการ เขาก็ไม่เคยย่างกรายเข้าไปในพระราชวังอีกเลย

เด็กหนุ่มอัจฉริยะที่ต้องนอนอัมพาตอยู่บนเตียง

ปัจจุบันไม่ได้มีฉายานามว่าอัจฉริยะอีกต่อไป เขาเป็นเพียงชายพิการเป็นอัมพาตที่ถูกหมอหลวงวินิจฉัยว่าไม่อาจดูแลตนเอง หรือแม้กระทั่งกลั้นอุจจาระปัสสาวะได้อีกต่อไป

การนอนเป็นอัมพาตมานานหลายปีดูเหมือนจะไม่ทำให้เขาเศร้าหมองอย่างที่เล่าลือกัน

ชายหนุ่มสวมเสื้อสีขาว ใบหน้าสงบนิ่ง แต่กลับดูโดดเด่นกว่าเดิมแม้จะจะนั่งอยู่บนรถเข็น

คงจะดีไม่น้อยหากเขาไม่เป็นอัมพาตเช่นนี้

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนซ่อนความเฉียบคมไว้ในดวงตา

ครานั้นที่นางเคยตกน้ำ และได้รับการช่วยเหลือจากลู่เยี่ยนซู นางรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจนั้น แต่ไม่สามารถตอบแทนบุญคุณตลอดชีวิตได้!

“อย่ารังแกพี่ชายของข้านะ ฮึ่ม หากไม่ใช่เพื่อช่วยพี่สาวของเจ้า พี่ใหญ่ของข้าคงไม่ต้องกลายเป็นอัมพาตเช่นนี้ เจ้าคนอกตัญญู!” ลู่หยวนเซียวพุ่งตัวออกไปราวกับลูกกระสุนปืนใหญ่ด้วยดวงตาแดงก่ำ

“ถุย! แล้วตระกูลลู่ต้องการสิ่งใด”

“ลู่เยี่ยนซูช่วยพี่สาวของข้าไว้ก็จริง แต่พี่สาวของข้าก็คำนับเขาไปแล้ว นางไปคำนับเขาที่ตระกูลลู่ทุกปี นางรู้สึกผิดกับเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว เจ้าจะเอาอะไรอีก อยากให้พี่ของข้าโกนผมบวชไปเลยหรือไม่ จะบังคับให้นางไม่มีทางเลือกเลยหรืออย่างไร!” เจียงอวิ๋นมั่วตะโกนสุดเสียง!