หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 149

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนหลับตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเปิดม่านและเดินลงมาจากรถม้า

“ท่านพี่!” เจียงอวิ๋นมั่วต้องการพูดอะไรบางอย่าง

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนกลับโบกมือให้เขาทันที

นางเดินย่างก้าวผ่านหิมะเข้าไปหาลู่เยี่ยนซู

พอดีกับที่ผู้คนทยอยเดินออกมาจากพระราชวัง นางทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้าลู่เยี่ยนซูพลางคำนับต่อหน้าทุกคน

“คุณชายลู่ อวิ๋นเหมี่ยนมีชีวิตอยู่ได้เพราะการช่วยเหลือจากท่านครั้งนั้น”

“อวิ๋นเหมี่ยนจะซาบซึ้งในน้ำใจของท่านไปตลอดชีวิต”

“หากเป็นไปได้ อวิ๋นเหมี่ยนอยากเสี่ยงชีวิตตนเองแลกกับความปลอดภัยของคุณชายลู่ คุณชายลู่โปรดระบายความโกรธ ความขุ่นเคืองใจที่อวิ๋นเหมี่ยนเถิด อวิ๋นเหมี่ยนรู้สึกผิดจริงๆ”

“ชีวิตนี้ของอวิ๋นเหมี่ยน ท่านเอากลับไปเถิด...เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจอันยิ่งใหญ่ของคุณชายลู่!” เด็กสาวคุกเข่าบนหิมะ ทำให้ทุกคนหันกลับมามองกันเป็นตาเดียว

เมื่อเห็นฉากตรงหน้าแล้ว มีผู้ใดบ้างที่ไม่ขมวดคิ้ว

สวี่ซื่อรู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ ชีวิตจะคืนกันได้อย่างไร

นี่ไม่ต่างอะไรจากการอ้างศีลธรรมกับบุตรชายคนโตของนาง

ช่วยเหลือผู้อื่น แต่กลับได้ศัตรูมาแทน!

“แม่นางเจียง ข้าเต็มใจที่จะช่วยท่านเอง” ลู่เยี่ยนซูกล่าวอย่างสงบ

“ชีวิตคือสิ่งสำคัญ ต่อให้ไม่ใช่ท่าน ข้าเองก็ยินดีจะช่วยเหลือ”

“แม่นางเจียงใจพ้องต้องกันกับผู้อื่น ข้าเห็นด้วยที่ถอนหมั้น เช่นนี้เราจะคืนชีวิตกันอย่างไร ข้าเสี่ยงชีวิตช่วยท่าน แต่ท่านกลับไม่เห็นคุณค่าชีวิตเช่นนี้น่ะหรือ” ลู่เยี่ยนซูมองนางด้วยท่าทางสงบนิ่ง

หัวใจของเจียงอวิ๋นเหมี่ยนเต้นแรงเพราะสายตาของเขาที่จ้องมองมา

นางสัมผัสได้ถึงความเย่อหยิ่งราวกับยืนอยู่บนจุดสูงสุดเช่นเดียวกับตอนที่เขายังไม่เป็นอัมพาต

ทุกคนถอนหายใจด้วยความเศร้า ลู่เยี่ยนซูช่างเป็นหนุ่มที่สงบและอ่อนโยนมากเหลือเกิน

นิสัยใจคอของเขาสูงส่งยิ่งกว่าความสามารถที่มี

ใต้เท้าเฉินผู้ช่วยกรมพิธีการถึงกับส่ายหน้า “คุณชายลู่ แม้แต่ข้าแซ่ฉินยังสู้ท่านไม่ได้จริงๆ” เขามีความสามารถที่น่าทึ่ง แต่ยังรักษาความรักอันยิ่งใหญ่ต่อโลกหล้าเอาไว้ได้

เสียใจงั้นหรือ

น่าขัน!

ลู่เยี่ยนซูเป็นอัมพาตและพิการ แต่จิ่งไหวมีแนวโน้มที่จะสอบอันดับสามหยวนได้ และให้ความสำคัญกับกับข้าเป็นอย่างมาก

ข้าไม่มีวันเสียใจภายหลัง!

วันที่จิ่งไหวสอบอันดับสามหยวนได้ และได้รับรางวัลสูงสุดจะเป็นวันที่ข้ารู้สึกภาคภูมิใจมากที่สุด!

วันส่งท้ายปีเก่า

เมื่อสวี่ซื่อกลับถึงบ้าน นางจึงเริ่มจัดเตรียมสิ่งของต่างๆ

จวนจงหย่งโหวตกแต่งด้วยโคมไฟและของประดับตกแต่งหลากสีสัน ใบหน้าของทุกคนเต็มไปรอยยิ้มอย่างมีความสุข

“ส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ปีนี้ทุกคนลำบากแล้วนะ ทุกคนมารับอั่งเปาที่เติงจือกันเถิด” สวี่ซื่อมอบเงินให้ทุกคนเป็นสองเท่าในเดือนนี้อย่างใจดี

ทุกคนดีใจมากและพากันโค้งคำนับเพื่อขอบคุณ

ซูจื่อชิงมารับเงินประจำเดือนด้วยตนเอง โดยสวมชุดกระโปรงยาวตัวโปรดท่านโหวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ฮูหยิน ขอให้ท่านโชคดีและสุขภาพร่างกายแข็งแรง ว่าแต่เหตุใดท่านโหวยังไม่กลับมาที่จวนอีกเล่า” ซูจื่อชิงกล่าวคำอวยพร ก่อนจะถามถึงลู่หย่วนเจ๋ออย่างกระตือรือร้น