หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 156

ตั้งแต่สวี่ซื่อแต่งงานเข้ามาที่นี่ การกินการอยู่และเสื้อผ้าที่สวมใส่ของจวนโหวดีขึ้นหลายระดับ

ตระกูลลู่ไม่ใช่ตระกูลใหญ่โต ก่อนที่สวี่ซื่อจะแต่งงาน ตระกูลนี้จึงใช้ชีวิตกันอย่างทุลักทุเลไม่น้อย

“จริงสิ จิ่งไหวจะกลับบ้านเมื่อใด”

“ข้ารู้สึกเห็นใจหลานชายคนโตของข้าเหลือเกิน”

“คนที่สอบอันดับสามหยวนได้จะต้องมาจากจวนโหวของข้าเท่านั้น จะให้เขาร่อนเร่อยู่ข้างนอกไม่ได้เชียวนะ”

นายหญิงใหญ่อดไม่ได้ที่จะถามเขา

“ท่านแม่ ข้ามีแผนอยู่แล้วน่า” ลู่หย่วนเจ๋อตอบอย่างหงุดหงิด

“วันนี้น้องสาวของเจ้ายังไม่มาเยี่ยมบ้านของเราเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับนางหรือไม่” นายหญิงใหญ่ตั้งตารอทั้งวัน แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของลู่หว่านอี้

“ท่านแม่ หว่านอี้ถูกท่านเลี้ยงจนเสียนิสัย อย่าตามใจนางตลอดเวลา” ลู่หย่วนเจ๋อโบกมือแล้วเดินออกจากประตูไป

นายหญิงใหญ่จึงทำได้เพียงถอนใจด้วยความหงุดหงิดเช่นกัน

จนกระทั่งถึงเวลาค่ำ ตระกูลลู่จึงกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

ทว่ารถม้าของตระกูลกู้กลับปรากฏขึ้นหน้าประตูใหญ่

นับตั้งแต่ลู่หวานอี้แต่งงานออกไปเป็นเวลาครึ่งปี นางดูซูบผอมลงเป็นอย่างมาก

บุรุษที่ยืนอยู่ข้างๆ คือกู้หลิงบัณฑิตจอหงวน เขามีใบหน้าอ่อนโยน ดวงตาจับจ้องไปที่ลู่หว่านอี้ที่กำลังตัวสั่นงันงก

พวกเขาจับมือกันเดินเข้าไปในจวนโหว

ลู่หว่านอี้โค้งคำนับนายหญิงใหญ่พร้อมกล่าวคำอวยพรปีใหม่

ก่อนที่นางจะคุกเข่าลงอย่างกะทันหัน

และน้ำตาเม็ดใหญ่ไหลรินลงมา

“ท่านแม่! ช่วยข้าด้วย โปรดช่วยข้าที!” นางคุกเข่าพร้อมกับเอนตัวเข้าไปดึงกางเกงของนายหญิงใหญ่ด้วยเสียงสิ้นหวังและสั่นเทา

ใบหน้าของกู้หลิงพลันมืดลงในทันที

ภายในบ้านบรรยากาศเย็นเยือกลงเล็กน้อย

นายหญิงใหญ่ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรครู่หนึ่ง

ลู่หย่วนเจ๋อจึงถามขึ้นด้วยสีหน้าตึงเครียด

“หว่านอี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

แต่…

“เขาตีเจ้า? บาดเจ็บตรงไหนหรือ” ลู่หยวนเจ๋อขมวดคิ้วแน่น

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของลู่หว่านอี้หยุดลง นางทำได้เพียงกัดริมฝีปากล่างอย่างคับแค้นใจ นับตั้งแต่นางถูกพาตัวกลับบ้านไปวันนั้น

กู้หลิงไม่เฆี่ยนตีนางอีกแล้ว แต่ว่า...

นางไม่อาจเอ่ยออกมาได้

อาการบาดเจ็บนั้นอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สามารถเปิดเผยให้ผู้อื่นเห็น

ทั้งหมดเป็นเพราะประโยคนั้นของสวี่ซื่อ ที่กล่าวว่าใบหน้าของนางเท่ากับใบหน้าของจวนโหว ขอให้ท่านบัณฑิตจอหงวนโปรดระวังการกระทำด้วย

ทั้งหมดเป็นความผิดของสวี่ซื่อ

“พี่ใหญ่ ต้องโทษสวี่ซื่อ ทั้งหมดเป็นความผิดของนาง! นางนั่นแหละที่ยุงยงให้กู้หลิงเฆี่ยนตีข้า!” ลู่หว่านอี้แผดเสียงตะโกนพร้อมปล่อยโฮออกมา

สวี่ซื่อได้แต่ยืนอยู่ริมฝั่งหนึ่งด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“หว่านอี้ คำพูดของเจ้าไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย เหตุใดจึงสาดโคลนใส่ข้าเช่นนี้”

“ข้าน่ะรักเจ้าดั่งแก้วตาดวงใจ ไม่ต่างจากลูกๆ ของข้าเอง คุณชายกู้มีความรู้ความสามารถ แต่ครอบครัวลำบากยากจน ข้ากลัวว่าเจ้าจะต้องลำบาก ตอนที่เจ้าตกหลุมรักคุณชายกู้ ข้ายังเคยเตือนและห้ามเจ้าไว้อยู่เลย”