หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 157

“เจ้ากับแม่ต่างหากที่ดึงดันจะแต่งงานให้ได้ แล้วเหตุใดตอนนี้จึงโทษข้าเล่า” สวี่ซื่อหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาพลางก้มศีรษะเพื่อซับน้ำตาเบาๆ

“ข้ารักและเอ็นดูเจ้ามานานกว่าสิบปี แต่เจ้ากลับให้ร้ายข้าเช่นนี้หรือ”

ดวงตาของสวี่ซื่อแดงก่ำ ท่าทางในตอนนี้ของนางดูปวดใจมากเหลือเกิน

ลู่เหย่วนเจ๋อเห็นภาพตรงหน้าจึงอดไม่ได้ที่จะถามลู่หว่านอี้กลับไปด้วยความโกรธ “หว่านอี้ นี่เจ้ากำลังทำอะไรกันแน่”

“เจ้าเป็นคนถูกตาต้องใจคุณชายกู้เอง!”

“ไม่อย่างนั้นก็บอกมาว่าเขาทำร้ายเจ้าที่ใด” ลู่หย่วนเจ๋อตะคอกด้วยความโกรธยิ่ง

นายหญิงใหญ่เคยเห็นบาดแผลครั้งก่อน ในใจรับรู้ว่าลู่หว่านอี้ต้องเสียใจมาก ตอนนี้นางจึงกอดบุตรสาวพลางร้องไห้อย่างเจ็บช้ำ

“ท่านโหว ข้าน้อยกู้ไม่เคยปฏิบัติไม่ดีกับหว่านอี้เลยสักครั้ง”

“ตั้งแต่หว่านอี้แต่งงานเข้ามา นางก็เป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง นางเป็นคนตัดสินใจเรื่องในตระกูลกู้ทั้งหมด”

หากข้าน้อยกู้ทำสิ่งใดผิดพลาดไปโดยไม่ตั้งใจ ยังต้องโดนโทษคุกเข่า”

“ทุกคนในตระกูลกู้ต่างรู้ดี” กู้หลิงพูดอย่างลังเล ก่อนจะถอนหายใจยาว

“หว่านอี้ยอมแต่งงานเข้าตระกูลกู้เดิมก็เป็นเรื่องน่าลำบากใจอยู่แล้ว ข้าน้อยกู้จะกล้าทุบตีนางได้อย่างไร แม้ว่าหว่านอี้จะมีนิสัยเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ข้าน้อยกู้รักและตามใจนางเสมอ เมื่อทำผิด หว่านอี้ให้ข้าน้อยกู้คุกเข่า ข้าน้อยก็ทำ ไม่เคยขัดคำสั่งของนางเลยสักครั้ง” กู้หลิงพูดอย่างเจ็บปวด

เมื่อลู่หย่วนเจ๋อได้ยินดังนั้น เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที

“ข้าให้เจ้าบอกว่าบาดเจ็บที่ใด เจ้าไม่ยอมพูด”

“เจ้าจะเอาแต่ใจเพียงใดยามอยู่บ้านก็ได้ แต่ในเมื่อแต่งงานออกไปแล้ว เหตุใดจึงยังไม่รู้ความอีก”

“กู้หลิงเป็นขุนนางในราชสำนัก คุกเข่าให้บิดามารดา คุกเข่าให้ฮ่องเต้ แล้วต้องคุกเข่าให้เจ้าด้วยหรือ” ลู่หย่วนเจ๋อต่อว่านาง

ลู่หว่านอี้ตอบกลับอย่างสะอึกสะอื้นในทันที “ทุกครั้งที่เขาทำร้ายข้าแล้วจึงคุกเข่าต่างหาก!”

แต่นางไม่อาจบอกได้ว่าบาดแผลอยู่ที่ใด

“แต่ครั้งก่อนหว่านอี้กลับมาพร้อมบาดแผล หย่วนเจ๋อ...” นายหญิงใหญ่ตะโกนทั้งน้ำตา

“ครั้งนั้นหว่านอี้ยังไม่คุ้นเคยกับบ้านตระกูลลู่ นางจึงหกล้มโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะขอรับ” กู้หลิงอธิบายอย่างเร่งรีบ

“จะหกล้มได้อย่างไร” นายหญิงใหญ่จ้องมองด้วยความโกรธ และเสียดายที่ไม่มีหลักฐานหลงเหลืออยู่ ไม่อย่างนั้นกู้หลิงไม่มีทางรอดพ้นแน่

“พอได้แล้ว!” ลู่หย่วนเจ๋อตะโกนด้วยความโกรธ

“ท่านแม่ เลิกตามใจหว่านอี้ได้แล้ว นางถูกตามใจจนเสียนิสัย!”

“ท่านดูสภาพของนางในตอนนี้สิ” ลู่หย่วนเจ๋อชี้ไปที่ลู่หว่านอี้

ยิ่งไปกว่านั้นหากได้ความช่วยเหลือจากกู้หลิงในราชสำนัก เขาจึงมีโอกาสเลื่อนตำแหน่งเป็นขุนนางระดับสาม

สวี่ซื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรู้จักลู่หย่วนเจ๋อดีที่สุด

เห็นแก่ประโยชน์ตัวเอง เสียสละน้องสาวเพื่อเลื่อนตำแหน่ง เรื่องแค่นี้จะยากสำหรับเขาได้อย่างไร