หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 160

[ทำไมไม่ยอมเจอหน้าพี่สะใภ้รองของข้าล่ะ จะหลบหน้านางไปทำไม]

ดวงตาของลู่เจิ้งเย่ว์หรี่ลง “เจาเจา ครั้งหนึ่งข้าเคยชอบซูจื่อชิง ทรยศความรักของเวินหนิง”

เขาชื่นชอบซูจื่อชิงมาโดยตลอด แม้ว่าเขาและซูจื่อชิงจะบริสุทธิ์ไร้มลทิน ทว่าเขาไม่เคยหวั่นไหวกับการหมั้นหมายในครั้งนี้เลย

เขาไม่คู่ควร

แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่รู้สึกดีกับเวินหนิง แต่เมื่อใดที่เห็นซูจื่อชิง เขากลับรู้สึกเหมือนเสียสติไปเสียอย่างนั้น

ทั้งดวงตาและหัวใจของเขามีเพียงซูจื่อชิง

ในหัวมีเพียงรอยยิ้มที่ติดตรึงใจของนาง

ราวกับถูกยัดเยียดให้ จนเขาเหลือที่ว่างในสมองให้ใครไม่ได้อีกต่อไป

จนกระทั่งเจาเจาทำให้เขามองเห็นความจริงได้ชัดเจน ราวกับหลุดพ้นจากฝันร้ายและค่อยๆ กลับมามีสติอีกครั้ง

ทำให้เขาเห็นเวินหนิงในตอนนี้และรู้สึกผิดกับทุกอย่างที่ผ่านมา

ยิ่งไม่สามารถเผชิญกับความรู้สึกของเวินหนิงได้

ลู่เจาเจาเอียงศีรษะดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกนั้น

[แต่พี่รอง...นั่นมันไม่ใช่ความผิดของท่านนะ]

[ท่านทอดทิ้งพี่สะใภ้ ตกหลุมรักซูจื่อชิงและทำทุกอย่างเพื่อนาง ทั้งหมดคือวิถีของธรรมชาติ]

[ตอนนั้นท่านไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมได้]

วิถีของธรรมชาตินั้นช่างน่าสะพรึงกลัว มันจะผลักดันโชคชะตาไปข้างหน้าและเบี่ยงเบนความตั้งใจเดิม

พี่รองเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เขาจะต่อสู้กับโชคชะตาได้อย่างไร

ลู่เจาเจาพลันเงยหน้าขึ้น

[ตอนนี้มีเจาเจาแล้ว เจาเจาตัดขาดสิ่งที่ควบคุมชีวิตท่านออกไปแล้ว ท่านใช้ชีวิตตามที่ต้องการได้แล้วนะ]

ลู่เจิ้งเย่ว์ตกใจเล็กน้อย

“นั่นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของพี่รองเสียหน่อย!”

[คิดถึงพี่สะใภ้ของข้าบ้างสิ พี่เวินหนิงจะต้องทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิตนะ]

[ท่านไม่อยากปกป้องนางจริงหรือ]

แต่จะน่าเชื่อถือมากกว่าตัวเขาเองได้อย่างไร

ทว่าจู่ๆ เขากลับมั่นใจในความสามารถของน้องสาวขึ้นมาอย่างไร้เหตุผล

ก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าออกมา มองน้องสามอุ้มเด็กน้อยไปซื้อของต่างๆ มากมาย

[ก่อนอื่น ต้องแสดงให้เห็นว่าพี่รองเก่งมากแค่ไหน บัณฑิตน่ะชอบถือพัดไว้ในมือ]

ลู่เจิ้งเย่ว์ถือพัดตามที่บอก พร้อมกับพยักหน้ารับอย่างสุภาพ

อืม ดูมีความสามารถขึ้นมาบ้างแล้ว

ใช่ การถือพัดในวันหิมะตกดูเหมือนคนบ้าเสียมากกว่า

[ขั้นตอนต่อไปคือปล่อยให้พี่รองดึงดูดความสนใจของนาง]

ลู่เจาเจายื่นชุดที่ประดับด้วยทองคำให้พี่รอง เขารู้สึกสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปในห้องด้านหลังเพื่อเปลี่ยนชุด

เมื่อเดินออกมาอีกครั้ง ทุกคนก็ตกตะลึงและทุกสายตาต่างจ้องมองไปที่เขาเพียงคนเดียว

“เห็นหรือไม่ มันได้ผลสินะ” ลู่เจาเจาเอามือตบหน้าอกด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ