หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 161

เดิมทีลู่เจิ้งเย่ว์ไม่เชื่อในคำพูดนั้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าของทุกคนจึงยอมพยักหน้ารับเบาๆ

[ต่อไปเราต้องแสดงให้เห็นถึงความร่ำรวยของจวนโหว! นี่คือสิ่งสำคัญในการเอาใจภรรยา]

ลู่เจาเจาหยิบสร้อยคอและแหวนทองชิ้นใหญ่ออกมาจากแขนเสื้อด้วยสีหน้านิ่งขรึม พร้อมสวมให้กับลู่เจิ้งเย่ว์ทีละชิ้น

อืม นางได้รวบรวมของที่มีค่าและดีที่สุดทั้งหมดไว้บนตัวของพี่รองแล้ว

พี่รอง เพียงแค่นี้พี่สะใภ้จะต้องมองแสงแวววับพวกนี้จนตาบอดแน่ๆ !

พี่สะใภ้ของข้าต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน!

“มะ... มันดูดีจริงหรือ” ลู่เจิ้งเย่ว์สงสัยในตนเองเล็กน้อย

เขาก้มลงมองตัวเอง ทว่าแสงประกายจากทองเหล่านั้นทำให้เขาแทบลืมตาไม่ขึ้น

ลู่หยวนเซียวเปลี่ยนความตื่นเต้นกลายเป็นตกตะลึง

แต่ทำได้เพียงปิดปากเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรออกไปแม้เพียงคำเดียว

จากนี้ไปเขาไม่มีวันยอมให้น้องมาแต่งตัวให้เช่นนี้อย่างแน่นอน!

“มองพี่รอง...มองกันหมดเลย” ลู่เจาเจาชี้ไปยังทุกคนรอบตัวที่มองมาทางเขา

ทุกคนมองมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ท่าทางเหล่านั้นดูใจดีเป็นอย่างมาก

ลู่เจาเจาผลักสองขาของเขาให้เดินไปหาเวินหนิง

หัวใจของลู่เจิ้งเย่ว์พลันเต้นระรัว เมื่อหันกลับไปจึงเห็นเจ้าตัวน้อยชูกำปั้นขึ้นมาให้กำลังใจ

เขาจึงพยักหน้าด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม “อืม ข้าจะไปหานาง!”

จากนั้นจึงเดินไปหาเวินหนิงทันที

เขาไม่ทันสังเกตเห็นว่าเมื่อตนเองเดินออกไป ถนนทั้งสายก็เงียบลง

ภายใต้แสงไฟ แสงสีทองบนร่างกายของเขาเปล่งประกายแวววาว ราวกับเทพเจ้าแห่งโชคลาภเดินดินก็ไม่ปาน

ลู่เจิ้งเย่ว์เดินไปถึงหน้าประตูร้านที่เวินหนิงยืนอยู่

ก่อนจะยกพัดขึ้นมาตั้งท่าอย่างสวยงาม และค่อยๆ สะบัดมันออกจากกัน

ทุกคนในร้านต่างจ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียว

ลู่เจิ้งเย่ว์กัดฟันแน่น เอ๊ะ เหตุใดสายตาเหล่านี้จึงดูแปลกพิกล

ไม่กล้ารับ

ข้าไม่กล้ารับจริงๆๆ

จะถูกทุกคนหัวเราะเยาะเย้ยหรือไม่

ลู่เจิ้งเย่ว์กระแอมออกมาเบาๆ และรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดไปจากปกติ

“น้องหนิง” ดวงตาของเขาเป็นประกาย ตอนนี้เขามีสติสัมปชัญญะเต็มร้อยและจำเรื่องราวในอดีตของตนกับเวินหนิงได้

ไม่มีความบ้าคลั่งและสับสนเมื่อเผชิญหน้ากับซูจื่อชิงอีกต่อไป

ทันใดนั้นดวงตาของเจิ้งเย่ว์แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

เขาคิดว่าตนเองชอบซูจื่อชิง

ทรยศเวินหนิงจริงๆ

เวินหนิงสะดุ้งกับภาพที่ได้เห็น “พี่เจิ้งเย่ว์ ท่านเป็นอะไรไปน่ะ ร้องไห้ทำไม อย่าร้องเลยนะ อาหนิงไม่ได้หัวเราะเยาะท่าน อาหนิงแค่...” อาหนิงรีบก้าวไปข้างหน้าทันที

“ดีใจที่ได้เจอท่าน” แม้ว่า...