หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 189

องค์รัชทายาทกำลังจะเข้าไปขอความปราณี

และได้ยินเสด็จพ่อพูดขึ้นว่า “เจาเจาช่างเป็นเด็กดีจริงๆ”

“ไม่เห็นแก่ชื่อเสียง ไม่เห็นแก่ผลประโยชน์ ไม่เห็นแก่อำนาจ เด็กดี เจ้าช่างเป็นเด็กดีจริงๆ...”

“ถ้าหากว่าเป็นคนอื่นจะต้องอยากได้ตำแหน่งของข้า แต่เจาเจาต้องการแค่ไก่ย่างธรรมดาตัวหนึ่งเท่านั้น！”

องค์รัชทายาท???

เมื่อครู่นี้ท่านไม่ได้พูดเช่นนี้นี่！！

ฮ่องเต้เป็นคนมั่นใจในตัวเอง และจริงจัง！

ฮ่องเต้มองไปที่เจาเจาอย่างรักใคร่

เด็กคนนี้ทำไมถึงไม่ใช่ลูกสาวของข้ากันนะ

“เจาเจา เจ้าอยากเปลี่ยนบิดาไหม” ฮ่องเต้นั่งยองลงและถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุด

องค์รัชทายาทตัวสั่นอย่างแรง

เขาไม่เคยเห็นฮ่องเต้ทำตัวเหมือนหมาป่าห่มหนังแกะแบบนี้

เจาเจาที่กำลังกอดขวดนมดื่มน้ำดังอึกๆ นางกินไก่ย่างไปเยอะจนหิวน้ำ

กระดิ่งเล็กๆ บนศีรษะส่งเสียงดัง

“ทั่งจะเล่นเป็นเพื่อนข้าไหม” เจาเจาถามอย่างสงสัย ท่านพ่อของนางไม่เคยเล่นเป็นเพื่อนนางมาก่อน

“แน่นอนสิ ข้าล่าสัตว์เป็น เดินหมากเป็น ทำสงครามเป็น เป็นวิทยายุทธ เตะบอลเป็นและทำอย่างอื่นได้อีกเยอะแยะ และยังรู้หนังสือด้วย”

“แน่นอนว่าข้าไม่ด้อยไปกว่าพ่อของเจ้าในตอนนี้เลย” ฮ่องเต้พยายามขายตัวเองอย่างเต็มที่

ลู่เจาเจาโบกมือไปมาด้วยใบหน้ารังเกียจ

“ทั่งถักเปียเป็นไหม” นางชี้ไปที่ผมของตัวเอง

“อ้อ...” ฮ่องเต้ชะงักไป

“ข้าสามารถเรียนรู้ได้” ผ่านไปอยู่นานฮ่องเต้จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างช้าๆ

“เฉิงสี่ เจ้าไปพาองค์ชายเด็กๆ มาสักสองสามคนสิ ให้เป็นเพื่อนเล่นกับเจาเจาอยู่ในวังให้สนุก...”

“ให้คนไปบอกสวี่ซื่อหน่อยว่าวันนี้เจาเจาจะค้างที่วัง”

ให้นางคุ้นเคยกับในวังเสียหน่อย

องค์ชายรองเกิดจากพระสนมฉิน ปีนี้มีอายุสิบสองปีตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่กั๋วจื่อเจี้ยน

องค์รัชทายาทเป็นบุตรคนที่สาม ปีนี้มีอายุแปดปี

องค์ชายสี่เซี่ยจวินอันเกิดจากพระสนมเสียนกุ้ยเฟย

วันนี้เขาไม่ได้มา วันพรุ่งนี้เข้าจะออกจากวัง พระสนมเสียนกุ้ยเฟยอยู่กับเขาตลอดเวลา

องค์ชายห้าและองค์ชายหกอายุเท่ากันทั้งคู่มีอายุห้าขวบ องค์ชายเจ็ดอายุสี่ขวบ องค์ชายแปดอายุสามขวบ

เด็กพวกนี้นิสัยดีมาก ฮ่องเต้เลือกคนที่ดูดีเป็นพิเศษ

“พวกเจ้าดูแลน้องเจาเจาให้ดี ถ้าหากทำให้น้องเจาเจาร้องไห้ ข้าจะตีก้นพวกเจ้า” ฮ่องเต้ยกมือทำท่าตี องค์ชายทุกคนมีแม่นมและนางงกำนัลคอยติดตามจึงไม่น่าเป็นห่วง

“เสด็จพ่อ ลูกหกจะดูและน้องให้ดีพ่ะย่ะค่ะ” เด็กๆ ต่างถูกเสด็จแม่กรอกหู พวกเขาล้วนจำเอาไว้คือไม่อนุญาตให้ทำน้องสาวร้องไห้

พวกเขาจูงน้องสาววิ่งออกไปนอกห้องทรงพระอักษร

เมื่อออกมาจากห้องทรงพระอักษร องค์ชายห้าก็กุมหน้าอกของเขาทันทีและผ่อนลมหายใจไม่หยุด

“สวรรค์ สวรรค์ เสด็จพ่อยิ้มให้ข้าด้วย！” องค์ชายห้ามีสีหน้าตกใจ