หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 20

“แย่แล้ว ฮูหยิน ไฟไหม้ทางตอนเหนือของเมือง ได้ยินว่ามีคนถูกฟ้าผ่าด้วยเจ้าค่ะ” สาวใช้ด้านนอกโหวกเหวกด้วยความตกใจ

สวี่ซื่อกะพริบตาปริบๆ นางลืมร้องไห้ไปจนสิ้น

นางเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก ความรู้สึกขัดเคืองที่กดทับหัวใจ ได้สลายหายไปพร้อมๆ กับสายฟ้าที่ฟาดลงมาแล้ว

นางชะงักไปครู่หนึ่ง พลางมองดูทารกที่กำลังชูกำปั้นเล็กๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยโกรธเกรี้ยว

“เจ้าไปแอบดูซิว่าบ้านไหนถูกฟ้าผ่าเข้า” สวี่ซื่อรู้สึกว่าฟ้าผ่าครั้งนี้ดูแปลกไปหน่อย

เหมือนกับว่า...

ลูกสาวของนางเป็นคนทำอย่างนั้น

คงจะไม่ได้ผ่าถูกคนชั่วช้านั่นหรอกกระมัง

เจวี๋ยซย่ารับคำ ก่อนจะสั่งคนให้ออกไปสืบความดู

“ตระกูลเจียงลืมคุณคน ทั้งๆ ที่เป็นเพราะคุณชายใหญ่พยายามช่วยเจียงอวิ๋นเหมี่ยนที่จมน้ำ มาตอนนี้ กลับจะมาถอนหมั้น! ถ้าไม่ได้คุณชายใหญ่ นางตายไปนานแล้ว!”

“ลืมคุณคน จิตใจชั่วช้ายิ่งกว่าสุนัข เห็นตระกูลสวี่เกิดเรื่องแล้วก็ซ้ำเติมกัน!”

อิ้งเสวี่ยอุ้มเจาเจาพลางสถบสาปแช่งด้วยความโกรธแค้น

หลังจากที่สวี่ซื่อกระอักเลือดออกมา ความเจ็บแค้นในใจก็สลายหายไปหลายส่วน แต่สีหน้ายังคงเป็นกังวล “มนุษย์เราน่ะ สนใจแต่ผลประโยชน์เท่านั้น” สิ่งที่ทำให้นางคับแค้นใจที่สุดก็คือคำพูดของลู่หย่วนเจ๋อที่ว่า ‘นี่เป็นชะตากรรมของเยี่ยนซู!’

“คุณหนูน้อยเพิ่งจะตื่น ง่วงอีกแล้วหรือ” อิ้งเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจ

หลังจากที่ลู่เจาเจาบันดาลสายฟ้าแล้ว นางก็รู้สึกเหนื่อยล้ามากจนลืมตาไม่ขึ้น

จากนั้นจึงผล็อยหลับไปทันที

ตกดึก เติงจือกลับมาถึงจวนด้วยความเหนื่อยล้า

“ฮูหยิน ทางด้านเรือนจำได้จัดการเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ นายหญิงใหญ่ขวัญเสียไปบ้าง บ่าวได้ส่งยาไปให้แล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นายท่านฝากบอกให้ฮูหยินอย่าได้กังวลไป ท่านรู้ว่าควรทำอย่างไร บางทีการถูกกักขังสักสองสามวัน อาจเป็นเรื่องดีสำหรับตระกูลสวี่ก็ได้”

ทารกอายุสี่สิบวันจะเหนื่อยอะไรนักหนา

เดินไม่ได้ คลานไม่ได้ จะเหนื่อยจนไม่ตื่นได้อย่างไร

สวี่ซื่อตกตะลึงไปชั่วขณะ นางนึกไปถึงฟ้าผ่าเมื่อวานนี้ พลางเม้มปากเบาๆ

[หิวอ่า...หิว หิว หิว...] สวี่ซื่อได้ยินเสียงพึมพำงัวเงียดังขึ้นในหู

“เจาเจาตื่นแล้ว เอานมมาเร็วๆ” ก้อนหินก้อนใหญ่ที่กดทับอยู่ในอกได้ถูกยกออกไปแล้ว นางแอบคาดเดาเอาเองในใจ ฟ้าผ่าเมื่อวานนี้ได้ใช้พลังงานในร่างกายของลูกสาวไปหมดแน่ๆ

ในใจอดคิดไม่ได้ว่านางได้คลอดนางฟ้าตัวน้อยออกมาหรืออย่างไร

ลู่เจาเจาอ้าปากหาว ทันทีที่ปากของนางเปิดออก ก็สัมผัสได้ถึงรสหอมหวานของนมสดที่กำลังไหลผ่านลิ้นเข้าไป

“ขอบคุณสวรรค์ คุณหนูน้อยของเราตื่นได้เสียที นอนที นอนจนฟ้าดินแทบสลาย” อิ้งเสวี่ยอดไม่ได้หยอกเย้า เจ้าตัวน้อยนี่ นอนหลับเสียเหมือนกับขาดใจตายไปแล้วอย่างนั้น