หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 219

มารดาซ่งถอนหายใจ นางไม่อยากให้ลูกชายเป็นโจร

ลู่เจาเจานั่งอยู่ในรถม้า นางรู้สึกเสียวสันหลังวาบ คล้ายมีคนกำลังจ้องนางอยู่

จะมีใครมาจ้องข้าล่ะ?

ต้องเป็นเพราะข้าน่ารักเรียบร้อยแน่ๆเลย

ลู่เจาเจาไม่ได้คิดมาก

ตอนฟ้าสาง ทุกคนเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงพอดี

รถม้าจอดหน้าจวนจงหย่งโหว สองมือลู่เจาเจาเท้าเอว

“ฮ่าฮ่า ข้าลู่เจาเจา กลับมาอีกแล้ว”

ใบหน้าดวงน้อยตื่นเต้นดีใจ

เมื่อได้ยินเสียงของนาง แม้แต่หมาสองข้างทางก็ต้องสลายตัว

หน้าประตู ลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนรถเข็น ในมือถือหนังสือหนึ่งเล่ม เงียบขรึมไม่พูดไม่จา

ส่วนพี่รองกับพี่สามฝืนฉีกยิ้ม

“เจาเจา จากบ้านไปสามวัน ร่างกายทนไหวหรือ? ทนลำบากได้หรือไม่? ระหว่างทางได้กินนมวัวหรือ?” ลู่เยี่ยนซูอยู่ในชุดเสื้อตัวยาวและบาง เมื่อรู้ว่านางกลับมาถึง จึงรีบมารอที่ประตู

ลู่เจาเจาตื้นตันไม่น้อย

“พี่ใหญ่ เจาเจากินแล้ว”

“เจาเจาทนไหว”

“เจาเจาไม่เหนื่อย”

เมื่อสิ้นเสียง นางเห็นพี่ใหญ่โบกมือ

“ตีเถอะ นางทนไหว”

ลู่เจาเจา? ! ! !

ลู่เจาเจาทำแก้บวมเป่งเหมือนปลาปักเป้า

เห็นเพียงพี่รองของนางถือก้านไม้ไผ่มาด้วยหนึ่งก้าน แล้วเดินขึ้นไปอุ้มนางลงจากรถม้า

เดินไปด้วยพลางบ่นไปด้วย

“ไยเจ้าใจกล้าเช่นนี้ ไยเจ้าจึงแอบหนีออกไปนอกจวน”

“ซ้ำยังหนีสาวใช้ไป ทำไมเจ้าถึงใจกล้าเพียงนี้? ทำไมถึงขึ้นไปบนเขาที่มีโจรเพียงคนเดียว?”

.”ซ้ำยังกล้าจุดไฟเผาเขาลูกนั้น แขนสั้นขาสั้นเยี่ยงนี้ เกิดหนีออกมาไม่ได้จะทำเช่นไร? เจ้าจะให้พี่รองทำอย่างไร?”

เมื่อถอดจนเหลือเพียงเสื้อตัวใน จึงถูกตีด้วยก้านไม้ไผ่

นางรู้สึกขายหน้าแค่นั้นเอง

ส่วนสามพี่น้องตระกูลลู่กลับร้องเสียงหลง จนน้ำตาไหลพราก

ส่วนสวี่ซื่อ เบือนหน้าไปอีกทาง เพราะไม่กล้ามอง คงจะหันไปปาดน้ำตาเช่นกัน

องค์รัชทายาท...

ข้าคงมาไม่ถูกเวลาสินะ

เมื่อลู่เจาเจาเงยหน้าขึ้น พลันเห็นรัชทายาทยืนอยู่ที่ประตู คนเฝ้าประตูหน้าเสีย เพราะรัชทายาทไม่ให้รายงาน

ลู่เจาเจา...

หน้าน้อยๆอึกอัก

มืออ้วนๆอันน้อยนิด รีบแตะน้ำลายในปาก แล้วมาปาดหน้าตัวเอง

จากนั้นปิดหน้าร้องไห้

แต่ในใจนางรู้ดี ครั้งนี้ทำให้คนที่บ้านเป็นห่วง นางทำผิดจริง

สวี่ซื่อสงบสติอารมณ์ก่อน แล้วเชิญรัชทายาทเข้ามาพร้อมดวงตาแดงก่ำ

“พระองค์มาหาท่านโหวหรือเพคะ?” สวี่ซื่อทำความเคารพ