หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 220

องค์รัชทายาทยิ้มแย้ม

“มาหาเจาเจา”

ความจริงเขาไม่ค่อยห่วงเจาเจานัก

อาจเพราะชีวิตของทั้งสองเชื่อมโยงกัน เขากระทั่งรับรู้ถึงความดีใจสุดขีดของนาง

ลู่เยี่ยนซูแอบเช็ดน้ำตา ตอนนี้ภายในจวนมีแต่คนกันเอง จึงไม่ต้องห่วงว่าใครจะมาเห็น

สวี่ซื่ออุ้มเจาเจาไปอาบน้ำ

ลู่เยี่ยนซูจึงเอ่ยขึ้นทันที

“ทำไมเจ้าตีแรงขนาดนั้น? จนเจาเจาร้องไห้”

ลู่เจิ้งเย่ว์ร้องไห้อย่างปวดใจ

“ท่านเป็นคนสั่งให้ข้าตีนะ” ทั้งที่ข้าไม่ได้ออกแรงสักนิด

ลู่หยวนเซียว

“พวกเจ้าช่างใจร้าย น้องสาวช่างน่าสงสารนัก...”

ลู่เจาเจาอยู่ในอ้อมกอดสวี่ซื่อ (ไม่เจ็บเลยสักนิด ให้พวกพี่ๆมีความรู้สึกร่วม...)

(จะให้ข้าหัวเราะออกมาได้อย่างไร?)

(อือ แต่ครั้งนี้ทำให้คนที่บ้านเป็นห่วงมากจริงๆ ต่อไปเจาเจาจะไม่ไปไหนส่งเดชอีกแล้ว)

พี่ชายทั้งสาม??

เมื่อทั้งสามคนได้ยินว่าน้องสาวสำนึกผิด ถึงได้โล่งอก

ทุกคนเรียนเชิญองค์รัชทายาทไปที่ห้องรับแขก ส่วนสวี่ซื่อพาเจาเจาไปอาบน้ำที่เรือนด้านใน

“อยู่ข้างนอกคุณหนูน้อยคงลำบากนะเจ้าคะ ดูสิผอมไปหมดเลย...”

“ยังไม่รีบนำน้ำแกงที่ตุ๋นเสร็จแล้วเข้ามาอีก ดูสิคุณหนูน้อยผอมอย่างกับอะไร” เติงจือและสาวใช้อีกหลายคนกุลีกุจอไปเตรียมอาหารให้นาง

ทว่าตอนใส่เสื้อกลับเจอปัญหา

“เสื้อผ้านี่ เล็กไปนิด...” น่าแปลก ทำไมหน้าท้องนี่คาดสายคาดเอวไม่ได้สักที

ลู่เจาเจาตบไปที่ท้องบวมเป่งน้อยๆ แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

นางกลั้นใจจนหน้าแดง แต่ก็ยังคาดสายไม่ได้อยู่ดี

“เสื้อผ้านี่คงจะหดแล้วล่ะ” เติงจือคิดอยู่สักครู่ จึงได้ข้อสรุปเช่นนี้

“แต่สิ่งที่บ่าวดูคือเก้าชั่วโคตรเจ้าค่ะ”

กลางดึก

องค์รัชทายาทตกอยู่ในฝันร้าย

ตั้งแต่เกิดมา พระองค์ทรงฝันเห็นความฝันเดิม ฝันเห็นภาพที่ทำให้พระองค์ปวดใจ

ในฝัน หญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นผู้บำเพ็ญเซียนยืนอยู่ท่ามกลางระหว่างฟ้าดิน

รอบกายมีเปลวไฟลุกโชน

สละตนเพื่อปกป้องกฏเกณฑ์แห่งสวรรค์ เพื่อสังเวยทั้งสามโลก

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า มองดูนางอยู่ระหว่างสวรรค์และปฐพีที่กว้างใหญ่ ดั่งเศษเสี้ยวใสมหาสมุทร ทว่ากลับพุ่งไปที่ขอบฟ้าโดยไม่หวาดกลัว

เปลวไฟแผดเผา กายหยาบแตกสลาย แล้วกระจายอยู่บนโลกมนุษย์

ฟ้าดินโศกเศร้า ทั้งสามโลกตกอยู่ในความมืดมิด คร่ำครวญเพื่อนาง

ทุกคนร้องไห้โดยไม่รู้สึกตัว

เขาหันมองตัวเอง แล้วเก็บปิ่นปักผมที่แตกสลายของนาง จากนั้นตั้งสุสานให้นาง