หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 250

“คนสารเลว คนสารเลว เจ้าทำอะไร!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ต้นไม้ใหญ่ในลานบ้านก็พังทลายลง

แม้แต่ต้นไม้ก็ขุดออกแล้ว

“เจ้าทำอะไรจวนโหว!!” นายหญิงใหญ่เดินโซเซไปข้างหน้า โกรธจนมือไม้สั่นไปหมด

เติงจือก็กล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ก็ต้องเอาสมบัติของฮูหยินไปน่ะสิเจ้าคะ”

“ต้นไม้ทุกต้น หญ้าทุกเส้นในจวนนี้เป็นเงินของฮูหยินที่ซื้อมาทั้งนั้น”

“นายหญิงใหญ่คงยังไม่ลืมใช่หรือไม่ว่าสภาพของจวนโหวตอนนั้นเป็นอย่างไร?”

ท่านโหวผู้เฒ่าเป็นทหาร และนายหญิงใหญ่ก็เป็นชาวนาในชนบท แม้ว่าฮ่องเต้ผู้ล่วงลับจะมอบรางวัลให้ แต่จวนโหวก็อาจหาเงินได้มากมาย

จวนโหวเป็นของขวัญจากฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ แต่ทุกสิ่งที่เพิ่มเติมเข้ามาทั้งหมดเรียกได้ว่าทรุดโทรมยิ่งนัก

ในวันที่สองหลังจากที่สวี่ซื่อมาถึง นางก็ออกไปซื้ออย่างมีความสุข

เครื่องเรือนทำจากไม้ฮวาลี่อย่างดี

ฉากกั้นก็ทำจากไม้จื่อถาน

ศาลา ภูเขาจำลองและน้ำตกที่ตกแต่งสวยงามจนนายหญิงใหญ่ตาลุกวางเมื่อเห็นเข้า

บ่อน้ำพุร้อนทุกชนิด บ้านพักทุกรูปแบบ สวี่ซื่อก็ใช้เงินจัดการทุกอย่าง

ทั้งยังมอบเครื่องประดับให้กับนายหญิงใหญ่และลู่หว่านอี้ด้วย

ในช่วงสิบแปดปีที่ผ่านมา นายหญิงใหญ่ลืมความลำบากของจวนโหวในตอนแรกมานานแล้ว

นายหญิงใหญ่ราวดับถูกใครบีบคอ สีหน้าของนางดูแย่มาก

“ท่านแม่ ท่านจะเอาแต่มองดูพวกเขาทำลายจวนโหวแบบนี้หรือ? เกิดอะไรขึ้นกับจวนโหว…” หัวใจของเผยซื่อเหมือนมีเลือดออก ภาพตรงหน้าของนางหมุนไปมา

นายหญิงใหญ่หายใจแรง นางดูเดือดดาลมาก

“จวนโหวมีศักดิ์ศรี จะใช้ของที่อดีตฮูหยินซื้อมาได้อย่างไร?”

“ถ้าอยากจะไป ก็เอาไปให้หมด”

“ฮูหยินเผยคือนายหญิงคนใหม่ ก็คงไม่ได้อยากจะใช้ของของฮูหยินบ้านข้าหรอกใช่ไหม?” เติงจือยิ้มและโบกมือ จากนั้นทรัพย์สินก็ถูกส่งออกจากจวนโหวทีละอย่าง

จวนโหวทั้งหมดว่างเปล่าราวกับถูกปล้น

กระเบื้องแตก

ดอกไม้ถูกขุดขึ้นมา

ไม่เคยเห็นพระโพธิสัตว์ตัวเป็นๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นยมบาลเป็นครั้งแรก!!!

“ไปให้พ้นๆๆ!”

“ข้าก็อยากจะเห็นนัก เมื่อเจ้าไปจากข้าแล้ว จะมีชีวิตอยู่ได้สุขสบายขนาดไหน!”

เมื่อลู่หย่วนเจ๋อเห็นสภาพของจวนโหวเขาก็รู้สึกเจ็บหัวใจจริงๆ

ในขณะนี้ เขายืนอยู่หน้าประตูและพูดอย่างรุนแรงกับสวี่ซื่อ

เมื่อเห็นชาวบ้านชี้มาแล้วหัวเราะเยาะ ลู่หย่วนเจ๋อก็แทบจะเป็นลม

“สวี่ซื่อไปแล้ว ตระกูลโหวก็เหลือแค่กำแพง”

“แล้วยังเป็นกำแพงที่พุพังอีก ฮ่าๆๆๆ...”

ลู่จิ่งไหวก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงบิดา

“ท่านพ่อ ยังมีจิ่งไหวอยู่ด้วย”

“ความอัปยศอดสูในวันนี้ จิ่งไหวจะไม่มีวันลืม”

“จิ่งไหวจะต้องสอบขุนนางให้ได้ และให้ได้อันดับที่หนึ่งของทุกการสอบ เพื่อเป็นเกียรติแก่ท่านพ่อ ให้จวนโหวได้มีชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้น” ลู่จิ่งไหวตะโกนเสียงดัง