หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 252

เผยซื่อเดือดดาลอย่างยิ่งจนตัวสั่นไปทั้งตัว

หกร้อยตำลึง?

ทั้งจวนโหวมีเงินเพียงหกร้อยตำลึงเท่านั้นหรือ?

สาวใช้ก็นิ่งไปทันที เกือบจะร้องไห้ภายใต้สายตาอาฆาตของเผยซื่อ แล้วพูดว่า “พรุ่งนี้จวนต้องจ่ายเงินเดือนแล้ว น่าจะประมาณหนึ่งร้อยหกสิบตำลึงเจ้าค่ะ”

นี่ยังไม่รวมค่าใช้จ่ายในครัวเรือน

สายตาของเผยซื่อมืดลงทันที นางหมดสติไปด้วยความโมโห

ครอบครัวของลู่เจาเจาในเวลานี้มีความสุขมาก

“ท่านแม่ ไปอยู่ที่บ้านท่านยายหรือ?” ลู่เจาเจาถามพร้อมกับอุ้มสุนัขตัวใหญ่ไว้ในอ้อมแขนของนาง

สวี่ซื่อลูบหัวลูกสาวเบาๆ

นางขมวดคิ้วมาโดยตลอด แต่ตอนนี้คิ้วของนางได้คลายออกแล้ว

นางมีลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคน ลูกชายของนางก็โตกันแล้ว และมีความเคารพในตัวเอง แต่นางก็ไม่อยากให้ลูกๆ ของนางอาศัยอยู่ใต้หลังคาของคนอื่น

“แม่ซื้อเรือนหลังใหญ่เอาไว้ที่ตรอกอวี๋หลินแล้ว และที่นั่นก็ตกแต่งรีบร้อยแล้ว เหลือแค่ย้ายเข้าไปเท่านั้น” สวี่ซื่อได้วางแผนการหย่าร้างไว้ดีแล้ว จะทำให้ลำบากยากแค้นได้อย่างไร

ตรอกอวี๋หลินอยู่ใกล้กับวังหลวง มีทำเลที่ดีกว่าจวนโหว

“โห บ้านใหม่ บ้านใหม่..ชอบมาก” ลู่เจาเจาลงจากรถม้าและตรงไปที่บ้านใหม่ของนาง

“ตระกูลลู่”

รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากของลู่เยี่ยนซู จากนี้ไป ที่นี่จะเป็นบ้านใหม่ของพวกเขา

ท่านโหวดูถูกพวกเขา ดูแคลนพวกเขา พวกเขาจึงต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นถึงจะถูก!

เด็กๆ แต่ละคนเลือกเรือนของตัวเอง และสวี่ซื่อก็จัดงานเลี้ยงอาหารค่ำสำหรับการรวมตัวของครอบครัวขึ้น

จวนจงหย่งโหวในเวลานี้

เพื่อเฉลิมฉลองการกลับตระกูลให้กับลู่จิ่งไหว ลู่หย่วนเจ๋อได้จัดงานเลี้ยงและเชิญเพื่อนร่วมงานมาด้วย

“ในวันเกิดของลู่เจาเจา ผู้ที่ส่งของขวัญมา ก็ส่งบัตรเชิญไปด้วย” ลู่หย่วนเจ๋อพูดเบาๆ

นายหญิงใหญ่กลั้นใจหยิบเอาเงินสองพันตำลึงออกมาจากสมุดโลงศพ หัวใจเจ็บปวดยิ่งนัก

หลังจากที่ไม่ได้พบนางมาสองสามเดือน นางก็งดงามเหมือนหยก นางได้สูญเสียความอ่อนเยาว์ในตอนแรกไปแล้ว

เขาส่ายหัว ด้วยความช่วยเหลือจากฤทธิ์เหล้า จึงก้าวเข้าไปคว้าข้อมือของซูจื่อชิง “ดีจริงๆ เจ้าเมินข้าตั้งแต่เจ้าเข้ามาในจวนโหวแล้ว ทำไมหรือ? เจ้าชอบลู่เจิ้งเย่ว์?”

วันนี้ ลู่จิ่งไหวรู้สึกอัดอั้นใจ เดิมทีก็หงุดหงิดอยู่แล้ว

ซูจื่อชิงตกใจจนตื่นตระหนก อยากจะชักมือกลับไป

“ไม่ตอบจดหมาย เห็นข้าแล้วก็พยายามหลบหน้า ซูจื่อชิง อย่าลืมล่ะ ว่าเจ้าคือสตรีของข้า!”

“ทำไม? ลู่เจิ้งเย่ว์เป็นคนดีมากจนเจ้ารู้สึกชอบเขาขึ้นมาแล้วงั้นหรือ?” ลู่จิ่งไหวเชิดคางขึ้น

ใบหน้าอันงดงามของซูจื่อชิงก็ซีดลง สีหน้าเปลี่ยนไปมาก

“คนสารเลว เจ้าก็รู้ว่าเป็น...” นางยังพูดไม่ทันจบ ลู่จิ่งไหวก็จูบนางทันที

เพล้ง...

สาวใช้ที่อยู่ข้างนอกผลักประตูเข้ามา ถ้วยชาในมือของนางแตกกระจาย และจ้องมองไปที่ลู่จิ่งไหวด้วยสายตาว่างเปล่า

“ไอ้คนสารเลว เจ้าทำอะไรแม่เล็กของเจ้า!” ท่านผู้นำตระกูลดื่มเหล้าไปมากเกินไป จึงเดินออกมาแก้อาการเมา แต่ก็เห็นสตรีที่อยู่ในอ้อมกอดของลู่จิ่งไหว