หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 257

นี่คือสาวน้อยที่วาดยันต์ต่ออายุยืนใช่หรือไม่? หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง...นางสูงกว่าพู่กันนิดหน่อยกระมัง?

“ท่านปู่เจ้ากรม...” เด็กน้อยปากหวานยิ้มกว้างเมื่อเห็นท่านเจ้ากรม ที่ชายชราที่เข้มงวดก็มุมปากกระตุกทันที และยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร

พยายามทำตัวให้ดูเป็นมิตร แต่ไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย

“ท่านปู่ อุ้มข้าหน่อย...” ชายชราประหลาดใจ

ก่อนจะอุ้มนางขึ้นไปบนรถม้า

“แล้วหมาของเจ้าล่ะ?”

“วิ่งตามรถมาเจ้าค่ะ” ลู่เจาเจาเหลือบมองเจ้าหมาน้อย เจ้าหมาก็วิ่งตามหลังรถม้าไป

เมื่อเห็นว่านางอายุเพียงหนึ่งปีกว่าๆ ท่านเจ้ากรมฟางก็สงสัยจริงๆ ว่าเครื่องรางนั้นถูกนางวาดออกมาจริงๆ หรือ “เจาเจา ยันต์ของเจ้า...ได้มาจากไหน?”

“ท่านปู่ฟาง จะขอยันต์ต่ออายุอีกใบได้หรือไม่” ท่านเจ้ากรมฟางผมหงอกเต็มหัวก็ถามเสียงต่ำ

“ให้ได้หลายแผ่นเลยล่ะเจ้าค่ะ” เจาเจาตบตนเอง

ลู่เจาเจามองไปที่ท่านปู่ฟาง แล้วส่ายหน้า

“อายุขัยของท่านปู่ยังยาวนานถึงสิบแปดปี ไม่จำเป็นต้อง...”

ใต้เท้าฟางรีบปิดปากนางทันที

หัวใจของใต้เท้าฟางยกสูงขึ้นมาแล้ว

สิบแปดปี? นางยังสามารถคาดเดาอายุขัยของผู้อื่นได้อีกหรือ???

“สาวน้อย ต่อไปห้ามดูอายุขัยให้ใครอีกนะ” หากมีใครมีเจตนาไม่ดี สวี่ซื่ออาจจะรักษาเจาเจาไว้ไม่ได้

ลู่เจาเจาก็ยิ้มออกมา “ท่านปู่ดูไม่เหมือนคนเลวนี่นา”

ใต้เท้าฟางหัวเราะเบาๆ เจ้าเด็กคนนี้เชื่อใจเขาหรือ

ข้ารู้สึกมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง

“ปู่ไม่ได้ขอเครื่องรางต่ออายุให้ตัวเอง แต่เพื่อภรรยาที่อยู่ที่บ้าน หากสามารถขอให้มีชีวิตอยู่ได้อีกสองสามปี ตระกูลฟางยินดีที่จะจ่ายราคาเต็มที่” ท่านเจ้ากรมอุ้มนางลงจากรถม้า

“แต่ว่า คนที่กำลังจะตายไม่สามารถเพิ่มอายุขัยได้”

ทันทีที่ลู่เจาเจาเข้าไปในประตู นางก็เห็นสตรีคนหนึ่งคุกเข่าอยู่หน้าเตียง สตรีคนนั้นแต่งตัวเรียบง่าย ไม่สวมเครื่องประดับใดๆ

ดูเหมือนว่านางกลัวว่าเครื่องประดับจะไปขีดข่วนนายหญิงใหญ่

นางถือกะละมังทองแดงและเช็ดสิ่งสกปรกให้นายหญิงใหญ่

ไม่มีร่องรอยของความโกรธอยู่บนใบหน้าของนาง

“นี่คือจูเหยียนลูกสะใภ้ของข้า เดิมทีนางหลบหนีความลำบากมาจากทางเหนือ ภรรยาของข้าใจดีและช่วยเหลือผู้ประสบภัยพิบัติทุกวัน เลยบังเอิญได้ช่วยชีวิตของนางด้วย”

“แต่ที่บังเอิญก็คือนางได้เอาชนะใจลูกชายที่ดีของข้าด้วย”

หลายปีที่ผ่านมา นางชื่นชมความมีน้ำใจของนายหญิงใหญ่ และปรนนิบัติรับใช้นายหญิงใหญ่เป็นอย่างดี

นายหญิงใหญ่เองก็ใกล้ชิดกับนางที่สุด

ใกล้ชิดยิ่งกว่าลูกบุญธรรมเสียอีก

“ท่านแม่ไม่ยอมกินข้าวเลยเจ้าค่ะ” เสียงของหญิงสาวสะอื้น ดวงตาแดงก่ำ