หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 258

นายหญิงใหญ่ ไม่ได้ดื่มน้ำมาสามวันแล้ว

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” เสียงของหญิงชราที่อยู่บนเตียงดังขึ้นมาเบาๆ ทันทีที่นางยกมือขึ้น ใต้เท้าฟางก็จับมือนางไว้

“พวกเราแต่งงานกันมาสามสิบปีแล้ว และเจ้าก็รู้ความรู้สึกของข้าดี”

“อย่าบังคับให้ข้าอยู่เลย” นายหญิงใหญ่พูดเสียงสะอื้น

“เพื่อเจ้าแล้ว ข้าสามารถอดทนมาได้หลายสิบปี แต่ตอนนี้ข้าทนไม่ไหวแล้ว ข้าเหนื่อยเหลือเกิน...” ม่านถูกเปิดออกหญิงชราร่างกายผ่ายผอม แววตาขุ่นมัว มอง

ออกไปไกลๆ เหมือนกำลังรออะไรอยู่

“เมียข้า ข้าเองก็มีเพียงเจ้า” ในราชสำนัก เขาเป็นเสนาบดีที่พูดคำไหนคำนั้น แต่เวลานี้กลับร้องไห้เหมือนเด็ก

ลูกสาวของเขาก็จากไปแล้ว แม้แต่ภรรยาของเขาก็ยังจะไปด้วย?

“เป็นความผิดของข้าเอง เป็นความผิดของข้าทั้งหมด ข้าไม่ดูลูกสาวให้ดี...ตระกูลฟางถึงได้ไม่มีสายเลือดสืบทอด” นายหญิงใหญ่หลั่งน้ำตา

อย่างไรลูกบุญธรรมก็คือลูกบุญธรรม

สายเลือดตระกูลฟางกำลังจะถูกตัดขาด

นายหญิงใหญ่มีจิตใจหนักอึ้ง นางป่วยจากการโหมงานหนัก หลังจากที่ลูกสาวของนางเสียไป นางก็ไม่เคยท้องอีกเลย

ใต้เท้าฟางไม่อยากรับอนุ ตอนนี้สายเลือดตระกูลฟางจึงไม่มีต่อแล้ว

ลู่เจาเจามองไปที่หญิงสาวที่กำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ อยู่หน้าเตียง

“โอ้ น่าจะเจอลูกสาวของท่านแล้ว” ลู่เจาเจาเอ่ยขึ้นมาอย่างช้าๆ

เสียงร้องไห้ก็หยุดลง

จู่ๆ ใต้เท้าฟางก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่นาง

“ถ้าเจ้าตามหาลูกสาวของข้าเจอได้ เจ้าถือว่าเป็นบรรพบุรุษของจวนเจ้ากรมของข้า!” ใต้เท้าฟางสูดหายใจเข้า

จริงๆ แล้ว หลายปีมานี้เขาตามหาคนมาแกล้งเป็นลูกสาวของพวกเขา เพื่อให้นายหญิงใหญ่ได้มีชีวิตอยู่ต่อ

แต่นายหญิงใหญ่ก็มักจะพบสิ่งแปลกๆ เสมอ

ลู่เจาเจายิ้ม

“ลูกสาวของท่านก็อยู่ตรงหน้าท่านนี่ไง” ลู่เจาเจาเอ่ยขึ้นมาทันที

อะไรคือการรวมตัวกันของแม่ลูก?

“ก่อนหน้านี้ล่ะ? ตอนเจ้าสามขวบ เจ้ายังจำได้ไหม?” ฮูหยินผู้เฒ่าไม่เคยถามเรื่องนี้

จูเหยียนตะลึงงัน

นางไม่มีความทรงจำตอนอายุสามขวบเลย

“ข้า ข้า ตอนสามขวบข้าป่วยหนักมาก ฟื้นขึ้นมาก็ปวดหัวอย่างรุนแรง ความทรงจำสามขวบนั้นก็หายไปแล้ว แต่ว่า...” จู่ๆ จูเหยียนก็หยุดไป

ตอนที่นางยังเด็ก เพื่อนบ้านมักจะบอกว่านางถูกเก็บมาเลี้ยง

แต่นางในตอนนั้นไม่ได้จริงจัง

ส่วนตอนนี้...

หัวใจของนางอยู่ๆ ก็เต้นรัวมาก

“เพื่อนบ้านเคยพูดแซวว่าจูเหยียนถูกเก็บมาเลี้ยงเจ้าค่ะ” ขณะที่พูดนั้น จูเหยียนก็หน้าแดงเรื่อ