หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 266

“อีกแค่หนึ่งเดือนก็จะสอบระดับมณฑลแล้ว รีบมาวางเดิมพันกันเถอะ รีบมาวางเดิมพันว่าใครจะได้ที่หนึ่งในการสอบครั้งนี้!”

“ข้าขอเดิมพันลู่จิ่งไหว!”

“ข้าขอเดิมพันลู่จิ่งไหวด้วย จวนจงหย่งโหวได้พบสมบัติแล้ว”

ทุกคนต่างพากันพูดถึงชื่อเสียงของลู่จิ่งไหว บางคนถึงกับคาดเดาว่าเขาจะได้อันดับที่หนึ่งทั้งสามสนามสอบด้วยซ้ำ

“จริงสิ ข้าก็ได้ยินมาว่าคุณชายพิการตระกูลลู่ผู้นั้นก็สอบระดับมณฑลด้วยนะ”

“เป็นไปได้ยังไง?”

“คนพิการไม่สามารถเข้าสอบขุนนางได้นี่นา” ทุกคนส่ายหัว

ลู่เจาเจาแบกถุงหนังสือเหยียบฐานแล้วโผล่หัวเล็กๆ ขึ้นมา

“ข้าอยากพนันด้วย!”

ทุกคนตะลึง “ไปๆๆ ใครปล่อยลูกออกมาวิ่งเล่นเนี่ย”

ลู่เจาเจามองพวกเขาอย่างดื้อรั้น จากนั้นก็หยิบเมล็ดแตงโมสีทองจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “ข้าขอพนัน! ลู่เยี่ยนซู”

“พนันเขาหมดเลย”

“เจ้าหนู แทบไม่มีชื่อลู่เยี่ยนซูเลยนะ เจ้าเข้าใจผิดแล้ว” เถ้าแก่โบกมือ แต่เขาก็ตะลึงงันทันที

ทันใดนั้นเขาก็จำได้ว่าชายที่เป็นอัมพาตชื่อลู่เยี่ยนซู

จากนั้นเขาก็เห็นลู่เจาเจามีออร่าคนรวยอยู่รอบตัว ด้านหลังก็มีบ่าวรับใช้ล้อมรอบ ดังนั้นจึงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พนันแล้วจะเอาเงินคืนไม่ได้นะ? เมื่อถึงตอนผลออกห้ามร้องไห้ขี้มูกโป่งล่ะ”

“เจาเจาไม่ร้องไห้หรอกน่า!” ลู่เจาเจาเทเงินออกจากถุงทั้งหมด

เถ้าแก่ขยับตา “ไป ใส่ชื่อของลู่เยี่ยนซูไว้”

จากนั้นพวกเขาก็นับเมล็ดแตงโมสีทองของลู่เจาเจา รวมเป็นเงินหนึ่งร้อยแปดสิบตำลึง

ลู่เยี่ยนซู หนึ่งร้อยแปดสิบตำลึง

ลู่จิ่งไหว สี่หมื่นสามพันตำลึง

ลู่เจาเจาเหลือบมองเล็กน้อยแล้วเดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

จวนจงหย่งโหวตอนนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมอง เขาเห็นลู่เยี่ยนซูนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีกองหนังสืออยู่บนเข่า กำลังมองมาที่เขาด้วยความเฉยชา

หัวใจของลู่จิ่งไหวเต้นรัว

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนยืนอยู่ข้างลู่จิ่งไหว มองเขาด้วยความรังเกียจ

“ลู่เยี่ยนซู เจ้าพิการแบบนี้ ยังจะไปเข้าร่วมสอบขุนนางอะไรนั่นอีกหรือ?”

“คนพิการกลับอยากได้ที่หนึ่ง ฝันไปเถอะ! แม้แต่เข็นรถเข็นก็ยังไม่ได้ ฮ่าๆๆ”

“ฮ่าๆๆ ถ้าเจ้ามีความสามารถก็ยืนขึ้นมาสิ ถ้ามีความสามารถก็ลุกขึ้นมาเลย ถ้ายืนขึ้นมาได้ ข้าจะกินฉี่ให้ดู!” ดวงตาของเจียงอวิ๋นมั่วเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ลู่เยี่ยนซูมองเขาอย่างเงียบๆ

คนตระกูลเจียงไม่ได้พูดอะไรสักคำ ลู่จิ่งไหวก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน แค่เฝ้าดูลู่เยี่ยนซูที่กำลังถูกเยาะเย้ย

ลู่เยี่ยนซูวางมือลงบนเข่า ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามีความหยิ่งยโสเล็กน้อย

“โอ้ เจ้ายืนขึ้นสิ เจ้ายืนขึ้นสิ...เจ้ายืน...” เสียงเยาะเย้ยของเจียงอวิ๋นมั่วหยุดลง

ราวกับถูกใครบางคนจับคอกุมชะตากรรมเอาไว้ ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากสั่นเทา จ้องมองเขาตาเขม็ง