หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 267

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็ยืนขึ้นมาต่อหน้าทุกคนราวกับต้นสน

ทำเอาทั้งห้องโถงตื่นตกใจ

“คนพิการ……”

“ยืนขึ้นมาแล้ว!”

“คนพิการลุกขึ้น!!”

ชายหนุ่มที่มีใบหน้าคม และถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะผอม แต่เขาก็ยังยืนหยัดได้อย่างมั่นคง

รอยยิ้มของลู่จิ่งไหวแข็งทื่อ และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว

“เป็น...เป็นไปได้อย่างไร?”

เขาเหมือนจะเกิดความกลัวว่าจะถูกลู่เยี่ยนซูเอาชนะได้เหมือนในปีนั้นขึ้นมาอีกแล้ว

“เจ้าควรจะกินฉี่แล้วล่ะ!”

ใบหน้าของเจียงอวิ๋นมั่วซีดเผือด

“คุณชายเจียง อย่าลืมกินฉี่ด้วยล่ะ” เด็กรับใช้มองเขาด้วยรอยยิ้มตาหยี

ลู่เยี่ยนซูเดินออกจากจวนโหวภายใต้การจ้องมองของทุกคน

คนพิการสามารถยืนได้แล้ว

ลู่เยี่ยนซูที่พิการมาสิบปีสามารถลุกขึ้นมาได้อีกครั้งแล้ว

เหตุการณ์นี้ทำให้เกิดความโกลาหลในเมืองหลวง

ลู่หย่วนเจ๋อไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่เมื่อได้ยินเสียงแสดงความยินดีของทุกคน สีหน้าของเขาก็แทบจะเก็บรอยยิ้มไว้ไม่ได้

“ท่านโหวมีความโชคดีสองเท่าแล้ว ลูกชายคนโตที่พิการมาสิบปี ในที่สุดก็สามารถยืนขึ้นได้แล้ว”

“ท่านโหวช่างโชคดีจริงๆ”

ลู่หย่วนเจ๋อมีสีหน้ามืดมน โชคดีงั้นหรือ?

แต่ลู่เยี่ยนซูก็ถูกตัดสัมพันธ์ไปแล้ว!

เจียงอวิ๋นเหมี่ยนเห็นลู่จิ่งไหวตัวสั่นเทา นางจึงจับเขาแล้วพูดว่า “จิ่งไหว เจ้าเป็นอะไรไป?” นางมองดูลู่จิ่งไหวด้วยความกังวล

มือของลู่จิ่งไหวเย็นเหยียบ ใบหน้าของเขาซีดเผือด

“แม่นางเหมี่ยน เจ้าเสียใจที่ยกเลิกการหมั้นกับเขาไหม” ลู่จิ่งไหวถามทันที

“ท่านลุง กินอะไรหน่อยเถอะ”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา ขอทานเฒ่าก็ตื่นขึ้นและเอ่ยปากทันที “เฮอะๆๆๆๆ...” เขากัดฟันแล้วคำรามใส่เขา

แต่ก็ยังอ้าปาก

มองดูเขาอ้าปากในที่มืด ก็เห็นว่าเขาไม่มีลิ้น!

ดวงตาของขอทานเฒ่าโบ๋ลงไป ดวงตาของเขาถูกควักออกมาทั้งเป็น

“ท่านลุง เสียงเบาๆ หน่อย ไม่อย่างนั้นเจ้าอาจถูกปล้นซาลาเปาไปได้นะ” ลู่จิ่งไหวมองลุงของเขาด้วยสายตาลึกล้ำ

“ท่านลุง ท่านทำเรื่องนั้นเพื่อจิ่งไหว จิ่งไหวเป็นคนมีเมตตา ถึงได้ไว้ชีวิตท่าน”

“ท่านลุง ท่านชอบจิ่งไหวมากที่สุด ยกโทษให้ข้าได้หรือไม่?”

“ตอนที่ลู่เยี่ยนซูตกลงไปในน้ำ ทันทีที่เขาปีนขึ้นฝั่ง ท่านลุงก็ใช้หินทุบไปที่หัวของเขาแล้วโยนเขาลงน้ำอีกครั้ง ถ้าท่านพ่อรู้ว่าท่านทำร้ายลูกชายของเขา เขาจะไว้ชีวิตท่านหรือไม่?”

ขอทานเฒ่าคำรามใส่เขาอย่างบ้าคลั่ง แต่น่าเสียดายที่เขาตาบอดและเป็นใบ้ ดังนั้นเขาจึงทำอะไรไม่ได้

เขาชี้ไปทางลู่จิ่งไหว แล้วร้องโหยหวนเหมือนคนบ้า