หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 270

ขุนนางทุกคนต่างก็มีสีหน้าลำบากใจ

ในห้องทรงพระอักษรนี้มีความเงียบที่น่าแปลกประหลาดเกิดขึ้น

ผู้ช่วยเจ้ากรมคลังก็บ่นอย่างขมขื่น “ใต้เท้าทุกท่าน ได้โปรดช่วยเหลือเหตุการณ์เฉพาะหน้าก่อนเถอะ มากถึงหนึ่งล้านตำลึง ตอนนี้เป่ยเจาขาดเงินหนัก ก็ควรจะคืนได้แล้ว” คนพวกนี้ล้วนเป็นขุนนางเก่าแก่ที่ติดตามฮ่องเต้พระองค์ก่อน

เมื่อได้รับตำแหน่งโหว ฮ่องเต้พระองค์ก่อนก็สงสารที่ทุกคนไม่มีเงินในบัญชีจะสร้างคุณงามความดีให้แคว้น จึงเริ่มให้ทุกคนยืมเงินไปทีละคน

อย่างเช่นเจ้ากรมขุนนางที่ยืมไปสามหมื่นตำลึง

แต่เขายืมภาพงานเขียนที่มีชื่อเสียงและล้ำค่าจากคลังหลวงไปไม่น้อย ไม่มีทางที่จะไม่มีเงิน

อย่างเช่นเหอซั่วชินอ๋อง พระอนุชาเพียงคนเดียวของฮ่องเต้องค์ก่อน จึงให้เขายืมไปมากถึงหนึ่งแสนตำลึง!

อย่างเช่นฮู่กั๋วกง เขายืมไปไม่มากเท่าไหร่ แค่ห้าพันตำลึงเท่านั้น

ตัวอย่างเช่นพ่อตาของฮ่องเต้ สกุลเดิมของเซียวไทเฮา! ที่มาในวันนี้ก็คือท่านลุง เป็นลุงแท้ๆ ของฮ่องเต้

เจ้ากรมพิธีการก็อยู่ในหมู่พวกเขาด้วย แต่ว่าไม่ได้ยืมมากนักแค่สองสามหมื่นตำลึง

คนกลุ่มนี้ล้วนแต่มีความเป็นอาวุโสสูง

พวกเขาต่างก็มีคุณงามความดีอย่างมากในเป่ยเจา

พอนับๆ ดูแล้ว ฮ่องเต้พระองค์ก่อนตอนที่เพิ่งขึ้นบัลลังก์ เขาให้คนกู้เงินไปแล้วกว่าล้านตำลึง

จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครยอมคืนสักคน

จำนวนมหาศาลนี้ทำให้หนังศีรษะของทุกคนด้านชา

ขุนนางราชสำนักต่างก็คุกเข่าลง ลู่เจาเจาถือขนมแท่งไว้ในมือแล้วเคี้ยวเสียงดังก้วมๆ

เด็กหนึ่งขวบครึ่งมีฟันขึ้นเก้าซี่แล้ว

เหมือนกับเมล็ดข้าวเล็กๆ ดูน่ารักยิ่งนัก

เพียงแต่ยังไม่สามารถกัดของแข็งมากได้

“เราขอแค่สามหมื่นตำลึงเท่านั้น!”

ฮ่องเต้มีสีหน้านิ่งขรึม จ้องมองขุนนางชราเหล่านั้นถอยออกไป

“พวกแก่ไม่รู้จักตาย! พวกเขาพึ่งพาความอาวุโสมากดขี่เรา!”

รัชทายาทถอนหายใจแล้วรินน้ำชาให้ฮ่องเต้ “เสด็จพ่อ โปรดระงับโทสะก่อนเถิด เงินก้อนนั้นแม้แต่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนก็ยังทวงคืนไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่าน”

ตอนที่ฮ่องเต้พระองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ก็เคยเอ่ยถึงเงินก้อนนี้

แต่ก็ไม่สามารถทวงมาได้แม้แต่เฟินเดียว

ตอนนี้พวกเขาแก่แล้ว คิดว่าคนเคยร่วมสถาปนาแคว้น ฮ่องเต้จึงไม่ต้องการถูกกล่าวหาว่าปฏิบัติต่อวีรบุรุษผู้ก่อตั้งรุนแรงเกินไป และไม่กล้าใช้ไม้แข็ง

“ใต้หล้านี้ยังเป็นของตระกูลเซี่ย ยังไม่ใช่คราที่พวกเขาจะมาวางอำนาจ! พวกตาเฒ่านั่น อาศัยความชราตน!” ฮ่องเต้ทรงพิโรธอย่างหนัก

“ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ถึงต้องการทวงเงินเพียงเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ทำร้ายหัวใจของขุนนาง”

“ก็ดีกว่าให้คนอื่นทวง” เมื่อเห็นว่าฝ่าบาททรงกริ้วมาก หวังกงกงก็รีบปลอบใจ

“คนอื่น? คนโง่จากกรมพระคลัง ได้แต่ร้องไห้เล่าถึงความจนให้เราฟัง แต่ทวงหนี้กลับไม่ได้! พวกไร้ประโยชน์ เราจะเลี้ยงพวกเขาไว้เพื่อสิ่งใดกัน!”