หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 293

หลังจากลู่เจิ้งเย่ว์กลับมาอาบน้ำที่จวน ลู่เจาเจาก็ตามไป

“พี่รอง ท่านไม่ดีใจหรือ!” นางมองไปที่พี่รองของตน

“เพราะเจาเจาทำเงินได้มากกว่าท่านหรือไม่?”

ลู่เจิ้งเย่ว์ถอนหายใจเบาๆ “เจาเจา อย่าคิดอะไรไร้สาระสิ”

“พี่รอง พี่รองคิดว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะทำธุรกิจ” หกเดือนที่ไม่ได้อยู่บ้าน เขาไม่รู้สึกมีความสุขในการทำธุรกิจเลย

“ท่านแม่หย่ากับเขา จวนโหวดูถูกพวกเรา พี่รองจำเป็นต้องพยุงบ้านหลังนี้”

เขาไม่กล้าบอกเรื่องในใจกับพี่ชาย เพราะการสอบระดับมณฑลจะมาถึงแล้ว เขากลัวว่าพี่ชายจะมีความกดดัน

“พี่รอง ท่านสุดยอดมากๆ”

[ควรบอกพี่รองหรือไม่ว่าเขาเกิดว่าพร้อมกับดวงชะตาฮ่องเต้]

[แต่ว่าการเข้าร่วมกองทัพมันยากลำบาก] ใบหน้าเล็กๆ ของลู่เจาเจาขมวดมุ่น

จากกองกองทัพ?

ลู่เจิ้งเย่ว์มีแววตาเป็นประกาย

“เจาเจา ขอบคุณเจ้ามากนะ พี่รองรู้แล้ว” ลู่เจิ้งเย่วจูบแก้มของนางอย่างแรง

“รู้อะไรหรือ?” ลู่เจาเจามีใบหน้างุนงง

“โชคดีที่มีเจ้าไง” ลู่เจาเจาจับแก้มของนางด้วยรอยยิ้มตาหยี

ได้ยินแค่คำว่าเข้าร่วมกองทัพ เลือดในตัวของเขาก็เหมือนจะเดือดพล่านขึ้นมาอีกรอบ

เขาคิดในใจว่าเขาได้ค้นพบสิ่งที่หัวใจเรียกร้องแล้ว

“เจาเจา ข้าอยากไปดูเวินหนิง...เจ้าช่วยเสนอความคิดดีๆ ให้ข้าได้หรือไม่?”

“ข้าจะทำให้เวินหนิงเข้าใจเจตนาของข้าได้อย่างไร” ลู่เจิ้งเย่ว์ตัดสินใจเข้าร่วมกองทัพหลังจากการสอบระดับมณฑลของพี่ชายเขาสิ้นสุดลง

“เจาเจา เจ้าอยากให้พี่เป็นกุนซือหรือไม่?”

คราวก่อนที่เจาเจาแต่งตัวให้เขา สิ่งนี้ก็ได้จุดประกายความคิดของเขาแล้ว

“เข้าใจเจตนางั้นหรือ?”

ดวงตาของลู่เจาเจากลอกไปมา

“ข้ารู้แล้ว!” ลู่เจาเจากระโดดขึ้นขึ้นมาแล้วดึงพี่ชายไปยังข้างทะเลสาบ

[ข้านี่ช่างเป็นอัจฉริยะจริงๆ]

สวี่ซื่อกำลังแต่งตัว

เรื่องต้อนรับขบวนเสด็จนับว่าเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อย

“ฮูหยิน ท่านจะปล่อยเป็ดคู่นั้นไว้ที่ทะเลสาบด้านหลังหรือไม่เจ้าคะ?” เป็ดป่าคู่นั้นไม่รู้ว่าบินมาจากไป

“ปล่อยมันไปเถอะ เจาเจาอยากกินเป็ดย่างทั้งวัน” เพื่อป้องกันไม่ให้ลู่เจาเจาแอบจับเป็ดป่ากิน สวี่ซื่อจึงโกหกนางว่าเป็นยวนยาง

สวี่ซื่อจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย

ในจวนจงหย่งโหวเวลานี้ เริ่มไม่สงบสุข

“อะไรนะ? นัดดูตัว?” ลู่หย่วนเจ๋อลุกขึ้นอย่างกะทันหัน สีหน้าถมึงทึง

“สวี่สืออวิ๋นกำลังจะไปดูตัวหรือ? เจ้าไปได้ข่าวมาจากไหน? นางช่างมีความคิดที่ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“สตรีของจวนจงหย่งเหอถูกหย่าร้างออกไป ข้าอยากจะรู้จริงๆ ว่าใครจะกล้าเอา” ลู่หย่วนเจ๋อมีสีหน้ามืดมน

คนรับใช้ตอบว่า “บ่าวเองก็ไม่มั่นใจ แต่รู้มาว่าสวี่ซื่อแอบนั่งเกี้ยวออกไปจากจวนขอรับ”