หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 321

[พี่ใหญ่ของข้าหมดหวังมาสิบปีแล้ว เจ้าแค่ยิ้มแล้วก็ผ่านไปงั้นหรือ]

ลู่เจาเจานิ่วใบหน้าเล็กๆ ของนาง

“ท่านไล่ข้าออกจากตระกูลด้วยตัวเอง เอาชื่อข้าออกจากรายชื่อของตระกูล และเขียนหนังสือตัดขาดกับข้าไม่ให้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปมิใช่หรือ”

ลู่เยี่ยนซูพูดเสียงเบา

ดวงตาของเขามีความอันตรายแวบขึ้นมา

นายหญิงใหญ่นั่งอยู่กับพื้น

นางจับมือเผยเย่าจู่แน่น “เห็นๆ อยู่ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”

“ทำไมต้องมาทะเลาะเบาะแว้งกันด้วย”

“อวิ๋นเหนียงนะอวิ๋นเหนียง เจ้าเป็นคนใจอ่อนที่สุด นี่คือน้าของเจ้านะ เย่าจู่เป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเผยนะ เขาจะตายไม่ได้ เย่าจู่คือท่ายาทคนเดียวของตระกูลนะ”

“คู่ควรแล้วหรือที่จะทำเพื่อผู้ชายคนหนึ่ง...”

นายหญิงใหญ่คิดเอ่ยถึงสวี่ซื่อ

“อวิ๋นเหนียง เจ้าเชื่อแม่หรือไม่ ถ้าหากว่าเจ้าเชื่อแม่ แม่จะทำเหมือนกับว่าเจ้าคือสะใภ้ตระกูลลู่” นายหญิงใหญ่เข้ามาลูบมือของสวี่ซื่อ

“เจ้าไปบอกเยี่ยนซู เยี่ยนซูเชื่อฟังเจ้า”

“ถ้าเจ้าปล่อยเย่าจู่ไป แม่จะให้หยวนเจ๋อกลับมาสนใจเจ้าอีกครั้งเป็นอย่างไร” นายหญิงใหญ่มองนางอย่างคาดหวัง

สวี่ซื่อเป็นพวกหลงงมมงายในความรัก นางชอบหยวนเจ๋อและเห็นคำพูดของหยวนเจ๋อเหมือนวาจาสิทธิ์

สวี่ซื่อผลักนายหญิงใหญ่ออก สีหน้าของนางเฉยเมย

“เผยเย่าจู่ทำร้ายบุตรชายของข้าอย่างโหดร้าย ยังคิดจะให้ข้าให้อภัยอีกหรือเจ้าคะ ข้าแทบทนไม่ไหวที่จะฉีกเขาเป็นหมื่นชิ้น”

“บุตรชายคนเดียวงั้นหรือเจ้าคะ ของที่ผุพังอย่างเขากำจัดไปเสียก็เหมือนกับขจัดเภทภัยให้ผู้คน”

“เยี่ยนซูเป็นผู้สืบทอดของจวนโหว การทำร้ายผู้สืบทอดนั้นโทษก็เพิ่มขึ้นมา ใต้เท้าจงโปรดพิจารณาให้หนักด้วยเจ้าค่ะ！” สวี่ซื่อไม่สนใจที่นายหญิงใหญ่ร้องไห้ฟูมฟายเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของนางเย็นชา

ลู่เยี่ยนซูคุยเล่นกับสวี่อี้ถิงในห้องหนังสือ

ตัวประกันอย่างเซวียนจี้ชวนยืนอยู่ด้านหลังเจาเจาอย่างว่านอนสอนง่าย เอาเข้ามาเช็ดมือเช็ดปากให้กับเจาเจาเป็นระยะ

สวี่อี้ถิงเหลือบไปมอง

“ตงหลิงรุกรานเป่ยเจามานับครั้งไม่ถ้วน ตัวประกันหาที่หลบภัยได้แล้ว”

“ถ้าหากไม่ใช่เจาเจา เกรงว่าเขาแค่ออกศึกก็ร่วงแล้ว และตายไป อย่างไรเสียให้โอกาสรอดกับเขาดีกว่า”

“ครั้งนี้ตงหลิงรบแพ้ อีกไม่กี่วันแม่ทัพเจิ้นกั๋วจะกลับมาที่เมืองแล้ว เกรงว่าตัวประกันจะอยู่ได้ยากกว่าเดิม การติดตามเจาเจาอย่างไรเสียก็ไม่มีใครเข้ามาแตะต้องเขา”

ลู่เยี่ยนซูหัวเราะออกมาเสียงดัง “ต่อให้ได้พบกับเจาเจาแล้ว ต่อให้เป็นองค์รัชทายาทก็ไม่สามารถปกป้องเขาได้”

“พูดถึงองค์รัชทายาทแล้ว เขาปฏิบัติต่อเจาเจาค่อนข้าง...” สวี่อี้ถิงมักจะรู้สึกว่าองค์รัชทายาทยิ่งกว่าเอาใจใส่เจาเจา เขาถึงกับยกย่องเจาเจาให้สูงกว่าตัวเองเสียอีก

“ท่านน้าวางใจเถอะขอรับ องค์รัชทายาทน่าจะอยากปกป้องเจาเจาจริงๆ” วันนั้นลู่เยี่ยนซูเห็นเองกับตาว่าวันนั้นองค์ชทยาทนิสัยเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาตะโกนเสียงดังเพื่อให้คนอื่นออกห่างจากร่างของเขา