หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 322

เป็นเจาเจาที่ทำให้จิตวิญญาณของเขาสงบลง

เขาเกือบจะถูกพาตัวไปแล้ว

นี่คือสาเหตุที่ทำให้เขาห้ามไม่ให้องค์รัชทายาทเข้าใกล้เจาเจา

“เดือนหน้าท่านน้ารองของเจ้าจะกลับมาที่เมืองหลวง เกรงว่าเขาจะได้เลื่อนตำแหน่ง ถึงตอนนั้นข้าอยากจะขอบคุณเจาเจา”

น้ำท่วมที่หลินลั่วครั้งนี้ถ้าหากไม่ใช่เพราะแอบฟังเสียงในใจของเจาเจาที่พลิกวิกฤติเป็นโอกาสได้ เขื่อนที่หลินลั่วคงแตก ชีวิตของนายท่านรองสวี่เองก็ยากจะรักษาเอาไว้ได้

ลู่เยี่ยนซูยิ้มอย่างอ่อนโยน “เจาเจาไม่รู้เลยว่าพวกเราได้ยินเสียงในความคิดของนาง”

ทั้งสองสบตากันแล้วยิ้ม “เดือนหน้าน้าจะรอข่าวดีของเยี่ยนซู”

ตระกูลสวี่รับประทานอาการเย็นแล้วจึงกลับจวน

ขณะที่กำลังจะเดินทางกลับนั้นเองบ่าวที่อยู่ด้านหลังก็รีบเข้ามารายงาน

“ฮูหยินขอรับ ท่านแม่ทัพเจิ้นกั๋วกลับมาถึงเมืองหลวงแล้วขอรับ เมื่อครู่นี้แม่ทัพหรงได้สงสานส์มา”

“ท่านแม่ทัพรออยู่ที่ด้านนอกประตูขอรับและอยากจะมาเยี่ยมท่านสักหน่อย” บ่าวตัวน้อยเกาหัวตัวเองเล็กน้อย

ดึกดื่นมาพบฮูหยิน ไม่ดีกระมัง

เมื่อเห็นบ่าวรับใช้ระดับล่างของท่านแม่ทัพที่ดวงตาเต็มไปด้วยความคาดหวังแล้ว นางก็ทนปฏิเสธไม่ได้

สวี่ซื่อกระแอมออกมาเล็กน้อย ลู่เยี่ยนซูยิ้มพร้อมกับพูดออกมาว่า “วันนี้ดึกแล้วให้ข้าไปพบท่านแม่ทัพแล้วกัน” หัวใจของเขาเต้นตึกตัก แม่ทัพหรงไม่กลับไปที่จวนเจิ้นกั๋ว มาที่จวนตระกูลลู่ทำไม

เมื่อก่อนก็ไม่เคยได้ยินว่าท่านแม่กับแม่ทัพหรงรู้จักกันนี่

ลู่เจาเจาหัวเราะคิกคักและก้าวขาเล็กๆ ของนางตามไป

[แม่ทัพเจิ้นกั๋วงั้นหรือ ข้ามีความทรงจำเกี่ยวกับเขา...]

[วิถีเดิมของโชคชะตาเขาไม่ได้รับคำสั่งให้กลับมาที่เมืองหลวง แต่เขากลับมาเก็บศพของตระกูลสวี่ ศพของท่านแม่และทุกคนให้]

[เดิมทีเขาเป็นขุนนางที่ภักดีแต่เพราะตระกูลสวี่ถูกประหารกันหมด เขาจึง...กบฏ กบฏต่อเป่ยเจาและติดตามเซวียอี้ชวนเพื่อขอร้องให้เอาชนะเป่ยเจา！]

“ข้าไม่ได้บอกว่าท่านมองหาท่านแม่...” ลู่เจาเจาพูดด้วยเสียงราบเรียบ

แม่ทัพใหญ่จึงได้สติ เขาตัวสั่นไปทั้งร่างและปิดปากแน่น

ถ้าหากไม่ใช่เพราะผิวสีคล้ำของเขาก็คงจะสามารถมองเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเขาได้

ลามไปจนถึงหูที่แดง

เขาชะงักไปเล็กน้อย “ได้ยินมาว่าท่านแม่ของเจ้าหย่าแล้วหรือ จริงๆ สินะ...อ้อ...” มุมปากที่ยกขึ้นของเขาพยายามถูกทำให้กลับมาตรง แสดงให้เห็นถึงความยากลำบากของเขา

“เฮ้อ ช่างโชคร้ายเสียจริง” ปากของเขายกขึ้นจนได้องศาโค้ง

“ท่านลุง ท่านดูยิ้มอย่างมีความสุขนะเจ้าคะ” ลู่เจาเจาไม่ลังเลที่จะเล่นงานเขา

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เกาศีรษะอย่างร้อนรน เมื่อเขานึกถึงเรื่องน่าลำบากใจอยู่เป็นหมื่นรอบเขาก็บังคับไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา

“ข้า...ข้า...” เขาใจร้อนเสียจนหน้าปากเต็มไปด้วยเหงื่อ เห็นๆ อยู่ว่าเขาท่องมันมาระหว่างทางเป็นหมื่นรอบแล้วทำไมถึงพูดไม่ออกกันนะ