หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 332

ในปากซูจื่อชิงถูกเศษผ้ายัดเอาไว้ ถูกคนกดบนเก้าอี้ ไม้แล้วไม้เล่า เสียงดังต่อเนื่อง

รอยเลือดเป็นสาย พรมสาดในลานบ้าน

ขณะนี้ลู่หยวนเซียวก็คุกเข่ายอมรับผิดอยู่ในบ้าน

“เจ้าใจกล้ามากนัก พาน้องสาวไปจับชู้?”

“น้องสาวเพิ่งเท่าไหร่ ไม่ถึงสองขวบนะ! เรื่องสกปรกแบบนี้ ทำไมเจ้ากล้าทำให้หูน้องแปดเปื้อน?”

“หากสอนน้องสาวจนเสียนิสัยจะทำอย่างไร?” สวี่ซื่อจิ้มหน้าผากของลู่หยวนเซียว

“ท่านแม่ ข้ารู้ผิดแล้ว” ลู่หยวนเซียวถึงขนาดไม่กล้าพูด น้องสาวยังดึงดูดจนทุกคนมามุงดู

ลู่เจาเจาเห็นพี่ชายคุกเข่า ตัวเองก็คุกเข่าอยู่ข้างๆ

อยู่นิ่งๆ ไม่กล้าขยับ ก้มหน้าก้มตา

ยังกดสุนัขข้างกายเอาไว้ งอขาหน้าของมันคุกเข่าที่พื้น

สุนัข?

มองนางด้วยใบหน้าผู้บริสุทธิ์

สวี่ซื่อถูกนางทำให้ทั้งโกรธทั้งขำ

“จุยเฟิงไม่ผิด มันคุกเข่าทำไม?”

“เจาเจา รู้ว่าผิดตรงไหนหรือยัง?”

ลู่เจาเจาหันหน้าไป เด็กน้อยคิดอย่างจริงจังพักหนึ่ง พยักหน้า “ข้ารู้ผิดแล้ว ท่านแม่”

“ผิดตรงไหน?” สวี่ซื่อทำหน้าเข้ม

“ผิดที่ ไม่ได้เรียกท่านไปดูด้วย”

สวี่ซื่อลงโทษนางไม่ให้ออกจากบ้านสามวัน

นางพูดอ๋อ อย่างเรียบเฉย หน้าไม่เปลี่ยนสี

[ไม่ออกก็ไม่ออก ในบ้านก็สนุก......]

สวี่ซื่อถลึงตาใส่นางอย่างโมโห “เจาเจายังเด็ก จะทำให้ลำไส้และกระเพาะพังไม่ได้ นาง......”

สวี่ซื่ออมยิ้ม “ก็แค่โกรธที่ข้าถูกเอาเปรียบ อยากช่วยเอาคืนแทนแม่”

“ข้าจะแข็งใจลงโทษนางได้อย่างไร?”

สีหน้าเศร้าสลด

“เกิดมาก็ไม่เคยได้รับความรักของพ่อและย่า ถึงขนาดตระกูลลู่ไม่เต็มใจยอมรับนาง แม้แต่บันทึกวงศ์ตระกูลก็ไม่ได้ลงบันทึก ข้าจะแข็งใจดุด่านางได้อย่างไร?”

ส่วนตัวในใจสวี่ซื่อรู้สึกผิดต่อเจาเจา

“คนที่ชอบเจาเจามีมากมาย แต่พ่อสำหรับเด็กแล้วมีความหมายต่างกัน” แต่สวี่ซื่อก็อับจนหนทาง

“อันที่จริงข้าดีใจมากที่ฝ่าบาทยอมรับเจาเจาเป็นบุตรสาวบุญธรรม อย่างน้อยสามารถชดเชยการมีอยู่ของพ่อ” สำหรับเด็กทารก ขาดความรักจากพ่อ ส่งผลกระทบไม่ดีต่อการเจริญเติบโต

นางถึงขนาดหวาดกลัว เด็กคนอื่นจะเยาะเย้ยเจาเจาไม่มีพ่อ

ตอนนี้เจาเจาเป็นองค์หญิง ไม่มีใครกล้าเยาะเย้ยนางแล้ว