หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 333

“ฮูหยิน พรุ่งนี้เทศกาลฉงหยาง ไม่สู้ออกไปเดินเล่นดีไหมเจ้าคะ” เติงจือเห็นนางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งวัน คงกำลังเป็นกังวลผลประกาศอีกสองวันของคุณชายใหญ่

ดวงตาสวี่ซื่อเปล่งประกายเล็กน้อย

“ไม่สู้ลองไปวัดเย่ว์เหล่า ผ่านปีใหม่เยี่ยนซูก็อายุสิบเก้าควรแต่งงานแล้ว” เรื่องการแต่งงาน เป็นหนามเล่มหนึ่งในใจสวี่ซื่อมาตลอด

ตั้งแต่ตระกูลเจียงถอนหมั้นต่อหน้าสาธารณะ ฉีกหน้าเยี่ยนซู ในใจนางเก็บความโกรธเอาไว้อยู่

“บ่าวจะไปบอกคุณหนูน้อย ให้นางได้ดีใจ” สาวใช้สงสารเจาเจา รีบกลับไปบอกข่าวดี

ลู่เจาเจากำลังนั่งยองๆ ตรงหน้าจุยเฟิง แบมือเล็กขอน่องไก่กับจุยเฟิงอยู่

“เจ้าเป็นของข้า!”

“น่องไก่นั่นก็เป็นของข้า......เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

“ให้ข้ากินหนึ่งคำ?” ลู่เจาเจาแบมือ

จุยเฟิงยกมือขึ้น ปิดบนชามเงียบๆ สายตามองตรงไปที่นาง

ลู่เจาเจาทำแก้มป่อง “ขี้งก ขี้งก ขี้งก!”

ตอนสาวใช้มา ลู่เจาเจาทะเลาะกับจุยเฟิงจนปลีกตัวไม่ได้

สาวใช้รีบแยกหนึ่งคนหนึ่งสุนัข “บรรพบุรุษน้อย ทำไมถึงได้ทะเลาะกับจุยเฟิง? หยิบน่องไก่ของจุยเฟิงไม่ได้ วางเข้าไปในชามสุนัขแล้ว!”

ห้ามคนแล้ว ก็ห้ามสุนัข แยกพวกนางอย่างไม่เห็นด้วย

อุ้มลู่เจาเจาไปห้องอาหาร ลู่เจาเจาถึงฝืนสงบความน้อยใจได้

ฤดูใบไม้ร่วงเดือนเก้า ท้องฟ้าปลอดโปร่งอากาศแจ่มใส

วันรุ่งขึ้น ลู่เจาเจาก็ตามสวี่ซื่อไปวัดเย่ว์เหล่า

ในมือลู่เจาเจาจับขนมฉงหยาง แก้มป่องขึ้น บนใบหน้าเต็มไปด้วยเศษขนม

“พวกเราไปวัดเย่ว์เหล่าขอเนื้อคู่ พี่ใหญ่เจ้าน่ะ ควรแต่งงานมีภรรยาได้แล้ว” สวี่ซื่อเช็ดแก้มให้เจาเจาอย่างเอาใจใส่

วัดเย่ว์เหล่าไม่ไกลก็อยู่นอกเมือง

ลมพัดเส้นด้ายเต็มต้นเนื้อคู่ปลิวร่ายรำ ด้ายแดงเส้นหนึ่งตกลงมาจากบนต้นเอง......

ตรงมาทางสวี่ซื่อ

สวี่ซื่อพนมมือ วางบนมือของนางพอดี

สวี่ซื่อ???

“ข้า ข้ายังไม่ได้แจ้งวันเกิดเยี่ยนซูเลย?” สวี่ซื่อบ่นในใจก็ไม่ได้คิดมาก แค่คิดว่าเย่ว์เหล่าศักดิ์สิทธิ์ ใบหน้าดีอกดีใจ

ผู้เฒ่าสองคนด้านข้างยิ่งอิจฉามาก “ฮูหยินมีวาสนาจริงๆ”

สวี่ซื่อยิ้มแย้ม “ก็อวยพรให้ท่านสมปรารถนาในเร็ววัน”

สวี่ซื่อเห็นสายตาทั้งสองคนซื่อสัตย์ บุคลิกไม่ธรรมดาคิดว่าเป็นผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง แต่ดูไม่ค่อยคุ้นหน้านัก

คิดว่าในยามปกติคงไม่ได้คบค้า

“ฮูหยินอาวุโสเชิญก่อน” สวี่ซื่อเป็นคนเพียบพร้อมด้วยศีลธรรมอันดีงาม ขณะนี้ถอยหลังครึ่งก้าว ให้ผู้เฒ่าทั้งสองเดินไปก่อน