หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 36

“ภาพนั้นข้าไม่เคยลืมเลย และข้าก็เอ็นดูเจ้ามากกว่าลูกชายเสียอีก”

คิ้วของลู่หว่านอี้ชะงักไปเล็กน้อย ดูเหมือนจะไม่กล้ามองตานาง และพยายามเบี่ยงสายตาหลบเล็กน้อย

“ตอนนั้นข้ายังเด็ก จึงทำอะไรน่าขายขี้หน้าออกไป โชคดีที่พี่สะใภ้ปฏิบัติต่อข้าเหมือนลูกสาวแท้ ๆ” กิริยามารยาทของนางเป็นสวี่ซื่อที่สอนให้

สวี่ซื่อมองนางอย่างลึกซึ้งเล็กน้อย “จอหงวนคนใหม่ข้าจะช่วยเจ้าดูๆ ให้ แต่ถึงอย่างไรข้าก็เป็นแค่พี่สะใภ้เจ้า เรื่องการแต่งงานยังต้องให้แม่ของเจ้าเป็นคนตัดสินใจ”

ลู่หว่านอี้เม้มริมฝีปากและฝืนขานรับ

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน สวี่ซื่อคงจะจัดการทั้งหมดแล้ว คงเอาภาพเหมือนของชายหนุ่มในเมืองหลวงทั้งหมดมาตรวจสอบชาติตระกูลอย่างละเอียดถี่ถ้วนและก็มาวางตรงหน้านาง ให้นางได้เลือก

อำนาจตระกูลสวี่ในเมืองหลวงแค่กระดิกนิ้วก็รู้ได้ทั้งหมด ถ้าหากสวี่ซื่อช่วยเอ่ยพูดเรื่องการแต่งงาน การแต่งงานของลู่หว่านอี้ก็จะสามารถข้ามขั้นไปได้อีกขั้นแต่ตอนนี้นางกลับผลักเรื่องนี้ไปให้ท่านแม่นาง

ท่านแม่เป็นคนที่มาจากชนบทและไม่ได้รู้จักใคร จะไปหาตระกูลดีๆ ได้อย่างไร?

เมื่อลู่หว่านอี้จากออกไป สีหน้าของสวี่ซื่อก็นิ่งขรึมลงทันที

“ฮูหยิน ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ท่านบอกว่าท่านราชครูมีศิษย์ในสำนักที่มีความสามารถมากมาย จึงอยากจะแนะนำให้หว่านอี้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ?” เติงจือที่เพิ่งกลับมาจากการไปเตรียมของขวัญของวันพรุ่งนี้ที่โกดังเดินเข้ามา

“เจ้าไปตรวจสอบให้หน่อยว่า ตอนเดือนสองนางได้กลับไปคฤหาสน์ที่ชิงซีหรือไม่” ชิงซีอยู่ห่างจากเมืองหลวงสามวัน ยังไงก็สามารถตรวจสอบร่องรอยอะไรได้บ้าง

เติงจือชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ขานรับ

ระหว่างที่ทานอาหารเย็น ลู่หยวนเซียวก็กลับมาจากสำนักศึกษาพอดีและร่างกายก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ราวกับว่านิสัยที่ต่อต้านที่มีได้หายไปทั้งหมดแล้ว

“ท่านแม่ ข้าจะอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนท่าน” ลู่หยวนเซียวฝืนยิ้มให้ เขาพยายามจะเรียนชดเชยช่วงที่ขาดหายไป แม้อุดมการณ์ของเขาจะมีเต็มเปี่ยม แต่ความเป็นจริงมันหนักหนามาก วันนี้เขาเรียนจนหมดแรง

“หยวนเซียวเป็นเด็กรู้ความแล้ว” เติงจือคิดในใจหากมีคุณชายสามอยู่เป็นเพื่อนด้วย ฮูหยินคงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“ไม่รู้ว่าพี่รองของเจ้าจะกลับมาเมื่อไร” สวี่ซื่อถอนหายใจออกมา

“ข้าจะอ่านให้เจ้าฟังสักสองสามประโยคก็แล้วกัน รับประกันได้ว่าเจ้าฟังแล้วต้องหลับอย่างแน่นอน” ลู่หยวนเซียวพูดด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง

และเขาก็หยิบคัมภีร์ตรีอักษรออกมาเล่มหนึ่ง เรียนมาสามปีแล้วแต่เขาก็ยังท่องคัมภีร์ตรีอักษรได้ไม่หมดสักที

เขานั่งขัดสมาธิอยู่ข้างเปลแล้วก็พึมพำเบา ๆ ว่า “ความทุกข์แรกของโลกก็คือการอ่านหนังสือ”

“อันคนเราแรกเริ่มเดิมทีเกิดมามีนิสัยดีงาม แต่ละคนแต่ละผู้แต่ละนามจะเปลี่ยนไปตามสิ่งแวดล้อมและการอบรม...” ร่างอ้วน ๆ ท่องปากเปล่าไปไม่กี่ประโยคก็สะดุด แล้วก็เปลี่ยนมาอ่านตามหนังสือแทน

“ความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตร และความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา...เอ๋...สิบสองนักษัตร ปีชวดไปถึงปีกุน...” เด็กอ้วนตัวน้อยเกาหัวเล็กน้อย

เพิ่งจะวางหนังสือลงก็ได้ยินเสียงเด็กทารกพึมพำลอยเข้ามา

[อันคนเราแรกเริ่มเดิมทีเกิดมามีนิสัยดีงาม...ความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตร และความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา...] เด็กน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม แม้แต่จุดที่พี่สามท่องอย่างติดขัดก็สามารถท่องออกมาได้