หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์ นิยาย บท 37

ตุบ

คัมภีร์ตรีอักษรของลู่หยวนเซียวร่วงตกสู่พื้น

เขามองทารกในเปลอย่างตะลึง

[นี่ไม่ใช่คนที่มีสมองก็สามารถเรียนรู้ได้หรือ? พี่สามของข้าช่างโง่เขลาจริง ๆ]

[ช่างเถอะ รอให้ข้าโตก่อน ข้าจะเป็นคนเลี้ยงเขาเองก็ละกัน เอาไว้เป็นตัวนำโชคก็ไม่เลวนะ] ลู่เจาเจาถอนหายใจเงียบ ๆ

มีสมองก็สามารถเรียนได้งั้นหรือ?

ลู่หยวนเซียวร้องไห้เสียงดังและก็กอดหนังสือวิ่งร้องไห้ออกไป

ช่างจี้หัวใจเกินไปแล้ว เจ็บปวดที่สุด แม้แต่น้องสาวที่เพิ่งเกิดมาได้สองเดือนเขาก็ไม่สามารถสู้ได้!!

สวี่ซื่อขมวดคิ้วเข้าหากันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “รีบไปดูเร็วเข้าว่าเกิดอะไรขึ้นกับหยวนเซียว? เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลย” ทำไมอยู่ ๆ ถึงร้องไห้จนเหมือนใจสลายแบบนั้นได้ล่ะ

เหมือนกับโลกทั้งใบจะพังทลายแล้วยังไงยังงั้นถูกสวี่ซื่อจับได้ว่าเล่นพนันยังไม่แสนสาหัสขนาดนี้

ลู่เจาเจาทำหน้าพูดไม่ออก รู้สึกว่าพี่สามของนางโง่เหมือนหมูแล้วยังอารมณ์ไม่แน่ไม่นอนอีก

[จิตใจของผู้ชาย ช่างเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ในอนาคตข้าจะไม่งมเข็มหรอก]

[แต่ข้าจะเอาทั้งมหาสมุทรไปเลย]

ลู่เจาเจาสะลึมสะลือไม่นานก็นอนหลับไป

ตอนช่วงกลางคืน

ลู่เจาเจานอนแผ่กายอยู่บนเตียงเล็ก ๆ จนเผยให้เห็นท้องกลมๆ ขาวๆ นูนออกมา

ภายใต้แสงไฟของตะเกียงน้ำมัน สวี่ซื่อก็ดึงผ้าห่มมาห่มให้นาง

ลู่เจาเจากลับถูกดึงเข้าไปอยู่ในความฝัน ความฝันที่เสมือนจริงแต่ก็เหมือนจะเป็นแค่ฝัน

ในความฝันนั่นขาวโพลน ลู่เจาเจาถูกบางอย่างเรียกมา

มีคนกำลังขอพรกับนาง

“ข้าน้อยผู้ศรัทธาแก่ท่านข้าจะขอกินอาหารเจตลอดชีวิต และจะถวายชีวิตแก่เจาเจาตลอดชีวิต ขอให้เจาเจาช่วยมอบบุตรให้ข้าด้วย”

จากนั้นร่างก็หายวาบไปจากความฝัน

จวนองค์หญิงในเวลานี้

“เจาเจา!” องค์หญิงใหญ่สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียง

และบนศีรษะขององค์หญิงใหญ่ก็เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ในใจตกตะลึงและประหลาดใจไม่หยุด

ราชบุตรเขยก็ถูกนางปลุกให้ตื่น สาวใช้จึงจุดตะเกียงขึ้น และทั่วทั้งห้องก็อบอุ่นขึ้นมา

“อวี้เอ๋อร์ ฝันดีหรือ?” ราชบุตรเขยแต่งงานกับนางมาสิบสี่ปี พวกเขาทั้งสองคนรักกันมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะทายาทก็จะเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบ

“ตอนกลางวันท่านบอกว่าชอบเจาเจา ทำไมในฝันก็ยังเรียกชื่อนางออกมาล่ะ?” ราชบุตรเขยรู้ว่านางชอบเจาเจา แต่ไม่คิดว่านางจะชอบถึงขนาดนี้

องค์หญิงใหญ่ยกมือลูบท้องตัวเอง

ในตอนนี้นางรู้สึกว่าที่ท้องเหมือนจะอุ่น ๆ ราวกับมีไฟจุดอยู่

นางคล้องคอของราชบุตรเขย และพลิกตัวขึ้น ลมหายใจของกันและกันแลกเปลี่ยนกัน จากนั้นนางก็กระซิบเสียงเบา ๆ ว่า “ท่านพี่ วันนี้ข้าตั้งครรภ์ได้แน่นอน!” เมื่อดับน้ำมันตะเกียงลง สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ก็แดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความเชื่อที่อธิบายไม่ถูก